لطفاً به داد این کودکان برسید!
سینمای کودک ایران در سال‌های اخیر به دلیل نداشتن متولی مشخص مورد بی‌مهری قرار گرفته است و نیازمند توجه و نگاه ویژه‌ای از سوی مسئولان است. با گسترش رسانه‌های جمعی و پیشرفت تکنولوژی‌های رسانه‌ی سینما نیز همگام با این رسانه‌ها در سطح دنیا در حال پیشرفت و حرکت است، در این بین سینمای بومی و ملی ایران نیز از حیث این پیشرفت مستثنی نبوده و حرکت رو به جلویی را در پیش گرفته است که شاهد این ادعا حضور و درخشش فیلمنامه‌های ایرانی در جشنواره‌های مختلف جهانی است، اما با وجود این پیشرفت، سینمای ایران در حوزه تولیدات خود در ارتباط با کودکان و نوجوانان از حرکت رو به جلویی برخوردار نبوده و سینمای کودک ایران به اذعان منتقدان و کارشناسان تنها در دهه شصت و اوایل دهه هفتاد شمسی توانسته دوران طلایی را سپری کند. در حوزه سینمای کودک و نوجوان بعد از انقلاب اسلامی ایران و از سال 1361 با برگزاری اولین دوره جشنواره فیلم کودکان و نوجوانان قدم دوره‌ای تازه در این عرصه گذاشت و با برگزاری سالیانه این جشنواره نگاه ویژه‌ای نسبت به این سینما ایجاد کرد. اما همان‌طور که عنوان شد سینمای کودک و نوجوان به جزء دهه شصت و اوایل دهه هفتاد دیگر دوران پر‌فروغی را سپری نکرده است و علی‌رغم این کم فرغی همه ساله در طول برگزاری جشنواره کودک و نوجوان و حتی تا چند روز بعد از پایان آن مسئولان برگزار کننده از استقبال گسترده کودکان از این جشنواره سخن به میان می‌آورند. مسئله‌ای که عنوان شد یکی از دغدغه‌های مهم و شاید به جرأت بتوان گفت مهترین دغدغه فیلم‌سازانی است که در حوزه سینمای کودک ایران فعالیت می‌کنند و این عدم حمایت لازم را عامل می‌دانند تا سرمایه‌گذاران و تهیه‌کنندگان سینما کمتر رغبت به سرمایه‌گزاری در ساخت فیلم‌های کودکانه نشان بدهند. در همین حال بر اساس مجوز‌هایی که شورای پروانه ساخت سازمان سینمایی در 4 ماه اخیر سال جاری و تا پایان تیرماه صادر کرده از میان سیزده پروانه ساخت تنها یک فیلم «خاله قورباغه 2» به تهیه‌کنندگی فرشته طائه‌پور به سینمای کودک اختصاص دارد و این سؤال را در ذهن متبادر می‌سازد که جشنواره فیلم نوجوانان که قرار است در مهرماه برگزار شود با توجه به تولید اندک در سال جاری چه فیلم‌هایی را در بخش مسابقه نمایش خواهد داد.
این ماجرا وقتی بغرنج‌تر می‌شود که بدانیم از میان 14 فیلم ایرانی که در جشنواره بیست‌و‌هشتم کودکان و نوجوانان اکران شده، بعد از گذشت یک سال هنوز هیچ یک در معرض نمایش عمومی قرار نگرفته است. با این شرایط می‌توان گفت جشنواره کودک و نوجوان تنها از سر رفع تکلیف برگزار می‌شود در حالی که هیچ خروجی در بر ندارد و تنها نزدیک به برگزاری جشنواره تعدادی فیلم شتابزده و بی‌کیفیت با حمایت ناقص فارابی ساخته می‌شود همچنین این کمبود تولید در حوزه سینمای کودکان و نوجوانان را می‌توان به حساب این گذاشت که این سینما در ایران متولی مشخص ندارد و نهادهایی همچون کانون و پرورش فکری کودکان و نوجوانان، بنیاد فارابی و وزارت آموزش و پرورش نگاه جامعی به سینمای کودک و نوجوان نداشته و از این رو صاحب‌نظران این حوزه و دارندگان طرح و اندیشه برای فعال‌سازی این شاخه محل مراجعه مناسبی ندارند.سینمای کودک و نوجوان با توجه به اینکه مورد بی‌عدالتی قرار گرفته است و به حال خود رها شده نیازمند توجه بیشتری است چرا که کودک ایرانی که امروز در محاصره تولیدات سینمایی و انیمیش‌های خارجی قرار گرفته و این تولیدات به صورت گسترده از طریق شبکه‌های ماهواره‌ای و همچنین لوح‌های فشرده در دسترس او قرار دارد، تولیداتی که از لحاظ مضامین و محتوا هیچ‌گونه قرابت فرهنگی و معنایی با فرهنگ ایرانی- اسلامی کشورمان ندارد و این عامل باید تلنگری باشد برای مسئولان محترم سازمان سینمایی وزارت ارشاد تا فکری اساسی برای رونق و احیای سینما کودک بکنند تا از این تهاجم فرهنگی که در حال صورت گرفتن است جلوگیری شود.کودک امروز که بزرگسال فردا خواهد بود اگر از همان کودکی با سینما آشنا شود می‌تواند مخاطب بالفعل فردای سینمای ایران باشد. مخاطبی که با توجه به سواد رسانه‌ای که نسبت به سینما پیدا کرده در آینده مطالبات‌اش به لحاظ کمی و کیفی از آثار سینماگران بالا خواهد بود و می‌توان با توجه به در پیش گرفتن این ایده سینمای ایران در آینده سینمایی پر رونق نامید که با توجه به داشتن چنین مخاطبان گزیده پسند آینده‌ای روشن در پیش خواهد داشت، پس بیایید به داد این کودکان برسیم.
سحر رکنی‌نژاد