• شماره 1326 -
  • 1396 شنبه 6 آبان

صلابت نوازندگی او در ساز ویولون برای همه مثل‌زدنی‌ست

اگر «عشق» و «نبوغ» را با هم در یک موسیقی‌دان در نظر بگیریم، حاصلش می‌شود: «حبیب‌الله بدیعی». او از‌جمله موسیقی‌دانانی‌ست که هم در نوازندگی و هم در آهنگ‌سازی توانسته است اتفاقاتی مهم را در موسیقی ایران رقم بزند؛ به‌خصوص‌آنکه ایشان در‌زمینه‌ موسیقی کلاسیک و موسیقی ایرانی، هر دو تبحر داشتند. صلابت نوازندگی او در ساز ویولون برای همه مثل‌زدنی‌ست؛ استاد بدیعی، بسیار تمیز می‌نواخت و آرشه‌کشی‌ها و آرشه‌پرانی‌هایش هم‌چنان بدیع و جزو خصوصیات نوازندگی‌اش به‌حساب می‌آید. در بررسی بخش نوازندگی استاد «بدیعی»، هم می‌توان شکوفایی تکنیک را مشاهده کرد و هم نوعی شیرینی که این‌امکان را به مخاطب می‌دهد تا به‌آسانی با آن ارتباط برقرار کند. او با صلابت ساز می‌زدند و در‌عین حال، بسیار مطمئن و مجموع اینها سبب شده است تا نوازندگی ایشان مختص خودشان باشد؛ شکل‌ جمله‌بندی‌ها و تکنیکی که ایشان به‌کار می‌برند، تنها ازآن خودشان است و در کس دیگری نمی‌توان سراغ گرفت. او نیز مانند تعدادی‌از نوازندگان هم‌نسل خویش، سازشان دارای امضاست؛ اتفاقی‌که کمتر شاهد آن هستیم. نسل ما به‌خاطر درگذشت زودهنگام این استاد موسیقی، اگرچه این‌فرصت را نیافت تا ساز ایشان را ببیند؛ اما شنید و از‌همین‌روی، نسل‌های بعد‌از‌ایشان نیز به قدرت و نبوغ موسیقایی ایشان صحه می‌گذارند. قدرت او را نباید تنها در نوازندگی دانست؛ ایشان خالق ملودی‌های زیبا و ماندگاری هستند که به گواه تاریخ و بعد‌از سال‌های دور از زمان ساخت‌شان، جاودانه شده‌اند. بسیاری‌از آهنگ‌سازان قدیمی، نوازندگان متبحری نبوده‌اند؛ اما نوعی نبوغ و تبحر در ایشان وجود دارد که مختص خود ایشان است و در کمتر کسی می‌توان سراغ یافت. من، داماد ایشان هستم و به‌همین‌خاطر، این‌فرصت را داشته‌ام که علاوه‌بر آثاری‌که از ایشان منتشر شده است، بخشی‌از آثار منتشرنشده‌شان را نیز بشنوم و بیش‌از‌پیش به‌این‌مسئله پی ببرم که این‌آثار هرگز تکرار نمی‌شوند. همسر ایشان؛ در خاطرات‌شان از استاد تعریف می‌‌کنند که برای اینکه صدای سازش، دیگران را اذیت نکند، از شب تا صبح خود را در اتاق کوچکی حبس می‌کرده و روبه‌روی آینه ساز می‌زده تا استایل نوازندگی‌اش را حفظ و اصلاح کند. این در‌حالی‌ست‌که او همچنان در‌آن‌دوران به‌عنوان یک نوازنده برجسته فعالیت می‌‌کرده است. من وقتی این‌خاطرات را از ایشان می‌شنوم، همیشه آرزو می‌کنم که ای‌کاش ما نیز زمانی‌که به‌ آن سن‌و‌سال می‌رسیم، این‌پویایی را حفظ کنیم. استعداد به‌تنهایی نمی‌تواند تاثیرگذاری‌ای چون آنچه «بدیعی» به‌وجود آورد؛ شکل دهد و تمرین و استمرار فعالیت‌های موسیقایی نیز در‌این‌زمینه موثر است. همچنان مجموعه‌ای از آثار ایشان منتشر نشده است که تعدادی‌از‌آنان چند‌سال‌قبل به انتشارات «آوای باربد»‌ سپرده شد و حالا یک‌آلبوم از‌آن منتشر شده است و در‌نظر داریم تا تعدادی دیگر را نیز به‌انتشار در آوریم. امیدوارم همواره نام ایشان جاویدان و یادش گرامی باشد.
همایون نصیری/ موسیقی ما

 

ارسال دیدگاه شما

روزنامه در یک نگاه
هفته نامه سرافرازان
ویژه نامه
بالای صفحه