اندیشیدن، میزان دارد

دینانی گفت: «ورق‌های کتاب، پرهای شماست برای پرواز، انسان پر و بال پرندگی ندارد، هر‌ورقی از کتاب پری‌ست برای پرواز ما. وقتی که اندیشه پرواز کند، راه درست را از نادرست تشخیص می‌دهد». به‌گزارش مهر، غلامحسین ابراهیمی دینانی؛ عضو انجمن حکمت و فلسفه ایران و چهره ماندگار فلسفه، در تفسیر قسمت‌هایی از کتاب خود با‌عنوان «پرسش از هستی و هستی پرسش» اظهار کرد: «انسان، موجود پیچیده و شگفت‌انگیزی‌ست که خصوصیات زیادی دارد، یکنواخت نیست، گاهی رحمانی و عقلانی است، گاهی هم شیطانی و نفسانی‌ست، یک مجموعه است و در عین وحدت، نیروها و تقاضاهای بسیار زیادی دارد». وی افزود: «تردیدی نیست که راه حق، راه خداوند است؛ اما برای پیدا کردن راه حق، اندیشیدن و تعقل لازم است. راهی بهتر از تعقل و فکر کردن درست نداریم. کسی که دارای تعقل است دارای تقوا هم هست». چهره ماندگار فلسفه، با طرح این‌سوال که چگونه تعقل کنیم، تأکید کرد: «باید در اندیشیدن، مواظب بود و اندیشیدن را تقویت کرد. اندیشیدن یعنی تعقل کردن. یکی‌از راهها، کتاب خواندن است. ما امروز کتابخوان کم داریم، متأسفانه کتاب خوب هم کم نوشته می‌شود و کم خوانده می‌شود». دینانی تصریح کرد: «ورق‌های کتاب، پرهای شماست برای پرواز، انسان پر و بال پرندگی ندارد، هر‌ورقی از کتاب پری‌ست برای پرواز ما. وقتی که اندیشه پرواز کند راه درست را از نادرست تشخیص می‌دهد». عضو انجمن حکمت و فلسفه ایران با‌بیان اینکه هیچ‌وقت انسان از اندیشیدن ضرر نمی‌کند، خاطرنشان کرد: «هر‌آدمی ممکن است مرتکب خطا شود، اندیشیدن تنها راهی‌ست که اگر اشتباه بروی وقتی که برمی‌گردی و متوجه اشتباهت می‌شوی خود بازگشت از اشتباه یک پیشرفت است». وی گفت: «اندیشیدن هر‌مرحله‌اش پیشرفت است، پس ما باید به اندیشیدن بیش‌از حد بها بدهیم و بیندیشیم، اندیشیدن موازین دارد، موازین اندیشیدن منطق است». این استاد دانشگاه در ادامه ابراز داشت: «هر‌انسانی به ذات، منطقی‌ست؛ ولو اینکه منطق نخوانده باشد. انسان بر حسب ذات، منطقی آفریده شده است؛ مگر اینکه منحرف شده باشد. اندیشیدن میزان دارد و بر‌اساس موازین باید اندیشید». وی خاطرنشان کرد: «همه انسانها هر‌چه که دارند را می‌بینند؛ اما آیا هر‌‌چه که هستند هم می‌بینند؟ انسان، دارایی‌هایش را می‌بیند؛ اما آنچه که هست را نمی‌بیند. اگر آنچه که هستم را ببینم، پس آنچه که دارم را هم می‌بینم؛ اما اگر آنچه دارم را ببینم و آنچه هستم را نبینم؛ به‌جای اینکه دارایی داشته باشیم، مملوک هستیم. من وقتی دارایی دارم که آنچه که هستم را ببینم». وی در ادامه گفت: «اول ببینیم چه هستیم، در چه‌موقعیتی هستیم و چه می‌توانیم بشویم. اگر من هستی خود را ببینم چند‌چیز را می‌بینم که چه هستم، چه بوده‌ام، چه اکنون هستم و اکنون که هستم چه می‌توانم بشوم. تنها موجودی که می‌تواند گذشته خود را ببیند و به گذشته خود بیندیشد و گذشته دارد انسان است».