شهرداران باید با مردم ملاقات کنند

یک سنت پسندیده کاملاً مردمی از گذشته‌های دور در شهرستان‌ها محترم شمرده می‌شد که در آن شهرداران روزهایی از هفته را اختصاص به ملاقات با مردم می‌دادند، سنتی بسیار نیکو و پسندیده که حتی در شهرهای کوچک، شهرداران در بامدادان در خیابان‌ها و میدان‌های شهرها در میان مردم بود، به خواسته‌های آنان گوش فرا می‌دادند و آن‌قدر سعه‌صدر داشتند که در برابر اعتراض با صدای بلند پاره‌ای از مردم که از روی دلسوزی و انتظار از مسئولین بود، نیز از کوره به‌ درنمی‌رفتند و عنان از کف نمی‌دادند. بسیاری از این دسته از خدمتگزاران چنین می‌پنداشتند و باور می‌کردند که در برابر خواست مردم باید گوش فرا بدهند، اگرچه نتوانند خواسته آنان را عملی کنند؛ اما همین توجه و گوش فرادادن تاحد‌بسیاری بسیاری معترض را آرام می‌کرد و این از خصایص شهرداران است که در بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان، چون فرانسه شهردار بعد از رئیس دولت بیشترین ارزش و اعتبار را دارد. از گذشته گفتم که شهرداران در میان مردم بودند و از منطقه‌ای به منطقه دیگر و از محله‌ای به محله دیگر می‌رفتند و در میان مردم بودند؛ حتی مسئول امور شهری، بازرسین و سر‌رفتگران هم وظیفه سرکشی را به‌خوبی به انجام می‌رساندند. این رویه خداپسندانه حتی در زمان شهرداری دکتر قالیباف هم همه‌روزه در جریان بود؛ به‌نحوی‌که در تهران همه‌روزه از ساعت 6 تا 8 و 9 صبح در شهر بزرگ تهران پرسه می‌زدند و به خواسته‌های مردم گوش فرا می‌دادند؛ اما این مورد این روزها در شهرداری‌ها به‌خصوص شهرداری تهران بسیار کمرنگ شده است و اگر هم وجود دارد، روابط‌عمومی و اطلاع‌رسانی به‌خوبی صورت نمی‌گیرد؛ براساس دیدگاه ما مطبوعاتی‌ها حتی یک خبرنگار حوزه شهری در همین تهران بزرگ داشتیم که از ساعت 6 صبح تا 9 به‌همراه شهردار به بازدید از شهر می‌پرداختند و چون این مورد این روزها کمتر صورت می‌گیرد؛ داستان پله‌های برقی را به‌ یادمان می‌اندازد که عده‌ای از شهروندان تهرانی در مواجه حضوری با شهردار تهران که خود از دل‌سوختگان نظام است و حضور در جبهه‌های جنگ تحمیلی از او یک جانباز ساخته است، به شهردار گوشزد کردند که بعضی از پله‌های برقی تهران خراب است یا کار نمی‌کند که آقای شهردار نپذیرفتند و گفتند تمام پله‌های برقی فعال هستند. یک‌روز پس‌ازآن، در ساعت 10 صبح، برای انجام کاری از پله‌های برقی روبه‌روی مسجدالجواد قصد داشتم به بنیاد شهید مراجعه کنم که متأسفانه پله بالابر کار نمی‌کرد، اما پله پائین‌رو به‌خوبی کار می‌کرد. اینک لازم است بگویم، در میدان بزرگ هفت‌تیر که شکل میدان ندارد و نرد‌ه‌های این منطقه 3 خیابان را محصور کرده و تنها راه ارتباطی استفاده از پله‌برقی‌ست اگر به هر علت کار نکند، افراد معلول، پیرزن‌ها و پیرمردها، به چه وسیله‌ای باید از عرض خیابان عبور کنند، یا اگر می‌نویسیم که خیابان‌ها به روکش نیاز دارند، حرفی به‌گزاف نگفته‌ایم. این نیاز حتی بسیار ضروری و واجب می‌نماید، دست‌اندازهای بسیاری از مناطق و چاله‌چوله‌ها، به‌شدت به خودروها لطمه می‌زند، آن‌هم دراین‌برهه که در اثر تحریم‌های شیطان بزرگ، بسیاری از قطعات خودروها به‌شدت کمیاب است و برای تهیه یک قطعه از خودرو، باید به صدها مغازه و فروشنده مراجعه شود، یا در کوچه‌پس‌کوچه‌های فروش قطعات یدکی در میدان شوش بالا و پائین کرد تا بتوان قطعه لازم را تهیه کرد و بالاخره مسئله ساخت‌وسازها‌ست که همه‌روزه شاهد فروریزش ساختمان‌های، بسازوبفروش باشیم که قربانیان زیادی از این راه نصیب اقشار کم‌درآمد شده است که در محله‌های جنوب شهر زندگی می‌کنند و اگر در ساخت آن‌ها نظارت کامل صورت می‌گرفت و توسط مهندسین ناظر شهرداری مورد تائید قرار نمی‌گرفت، در هفته گذشته پنج‌نفر قربانی این قبیل ساخت‌وسازها نمی‌شدند. اینک امیدوارم شهرداری تهران برای نظارت در امور شهر تهران وقت بیشتری صرف کند و از ساخت‌وساز آپارتمان‌های غیر‌استاندارد، کاملاً جلوگیری کند تا همچنان شاهد و ناظر ریزش ساختمان‌ها در تهران نباشیم.