مسائل اجتماعی در سایه مسائل سیاسی

از آغاز قرن بیست‌و‌یکم که حدود 24‌سال از عمر آن می‌گذرد، دنیا از مسائل اجتماعی روی‌گردان شده و اهم مسائل برای او سیاست و سیاست‌بازی‌ست. سیاستی که آغشته به انواع حقه و نیرنگ و مملو از تزویر و ریا‌ست، بدجوری جامع متمدن امروزی را در خود فرو برده است؛ همچنان‌که در اغلب کشورهای جهان شاهدیم، حتی کارهای خیر و صواب هم متأثر از سیاست‌بازی شده است؛ تا‌جایی‌که حتی در مواقع بروز حوادث برای کشورها که در ظاهر بسیاری از جهانیان به‌عنوان کمک به کشور حادثه‌دیده از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کنند، باز‌هم سیاست و ریاست‌بازی نقش پر‌رنگ‌تری در‌این‌مورد ایفا می‌‌کند؛ حتی سه ابر‌قدرت فعلی جهان چون آمریکا، چین و روسیه، بیشترین یاری و کمک را در حق هم‌پیمانان یا دوستان خود می‌کنند؛ از‌جمله و برای نمونه، در زلزله اخیر افغانستان ستمدیده که بسیاری از مردمان آن عاجز و ناتوان از تهیه قوت لایموت خود هستند، دنیا فراموش کرده است که زلزله، بسیاری از منازل روستایی را که با خشت و گل بناشده‌اند، نابود کرده و قحطی به‌خصوص کودکان را در مضان مردن قرار داده است و متأسفانه وجدان‌های بشری به خواب رفته‌اند. هر‌چند دنیا طالبان و افکار به‌شدت افراطی و قهقرایی او را قبول ندارند، اما به‌واقع چین و آمریکا و روسیه چه کرده‌اند که کمک به زلزله‌زدگان را هم سیاسی کرده‌اند یا در جنگ اخیر و خانمان‌سوز غزه و رژیم صهیونیستی که قتل و کشتار طرفین نزاع با شدت و حدّت ادامه دارد و متأسفانه افراد عادی چون زنان و مردان کهن‌سال و کودکان که شمار کشته‌های هر دو طرف را از دوهزار‌نفر بیشتر کرده است، وجدان‌های به‌اصطلاح بیدار غرب و اروپائیان بسیار بی‌تفاوت از کنار آن عبور می‌کنند. اینک رسیده‌ایم به جایی که باورمان شود که این روزها سیاست پدر و مادر هم نمی‌شناسد و وقتی‌که پای منافع در میان باشد، پدران به فرزندان خود و همچنین فرزندان به پدران خود هم رحم نمی‌کنند که ادامه این ددمنشی‌هاست که مرا به‌یاد یک فیلمی می‌اندازد که به‌عنوان دنیای دیوانه، دیوانه، دیوانه از آن نام برده شده است که روزی را پیش‌بینی می‌کرد که حتی خانواده از درون هم می‌پاشید و اعضای خانواده نیز همدیگر را طعمه هم می‌کردند که به‌عبارتی قواعد و قانون و نظم جامعه بربادرفته بود و هرکس به‌هر‌میزان که زور داشت، دیگران را هدف خود قرار می‌داد. به‌نظر می‌رسد در دنیای آینده هفت‌میلیارد ساکن کره ‌زمین، سرنوشت محتوم نابودی را داشته باشند و آن‌گونه که علمای ادیان الهی و به‌خصوص دین مبین اسلام، پیش‌بینی کرده است، دنیا به آخرت ختم می‌شود و آنگاه است که هر‌کس می‌تواند، کارنامه خود را ببیند و به نسبت اعمال انجام داده، در پیشگاه الهی پاداش بگیرد؛ اما و به‌هر‌حال، باید رهبران جوامع جهانی، کمی از زیاده‌خواهی خود دست بردارند؛ به تعهدات اخلاقی و عرفی خود عمل کنند و همانگونه‌که سعدی شیرازی گفته است: «بنی‌آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند/ چه عضوی به‌ درد آورد روزگار/ دگر عضوها را نماند قرار» و هر‌چه‌زودتر دراین‌منطقه از جهان، نسبت به ایجاد آتش‌بس بین غزه و فلسطین اشغالی، اقدام عملی صورت دهند و وجدان‌های آنان گواه نباشند که همچنان افراد غیر‌نظامی و بی‌پناه و آواره در دید افکار جهانی به طرز فجیعی کشته و مجروح شوند؛ اما از دست من نویسنده، هیچ‌کاری برنمی‌آید؛ جز اینکه مقداری از مکنونات قلبی‌ام را با چرخاندن خودکار بر روی کاغذ سفید براق به گردش دربیاورم و باز‌هم آرزو کنم و امیدوار باشم که هر‌چه‌زودتر به‌جای زشتی، ناظر زیبایی باشیم و به‌جای قهر و غضب، عشق و مهر به هم بدهیم و جهانی را در آینده شاهد باشیم که در جنگ و صلح، صلح را پذیرا باشند. آمین.