کد خبر:
354530
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۳ يکشنبه ۲۶ فروردين -
08:07
شعله شوق بچه‌ها را خاموش نکنید!
«بچه‌ام هیچ برنامه‌ای برای آینده‌اش نداره، نه درس می‌خونه، نه دنبال حرفه می‌ره؛ فقط با دوستاش وقت می‌گذرونه، از صبح‌تاشب تو اتاقشه مشغول فیلم‌دیدن، خیلی نگرانشم» و ... این‌ها بخشی از نگرانی‌های پدرومادرهایی‌ست که بچه‌هایی معلق و بلاتکلیف دارند که انگیز و ایده‌ای برای آینده خود ندارند. این‌وضعیت را می‌توان با واژه NEET تعریف کرد. این کلمه اولین‌بار در سال ۱۹۹۹ به‌طور رسمی مطرح شد. این شاخص که مختصر واژگان Not in Employment, Education or Training بوده، روایتگر وضعیت جوانان در سن ۱۵ تا ۲۴ساله‌ای‌ست که نه در‌حال‌تحصیل‌اند (ترک‌تحصیل کرده‌اند) نه مشغول مهارت‌آموزی و نه در جایی مشغول‌به‌کار. این‌وضعیت نوجوانان بیشتر از هرکسی والدین آن‌ها را نگران می‌کند. به‌گزارش تبیان؛ دراین‌مطلب راهکارهایی به پدرومادرانی می‌دهیم که نگران این‌قضیه هستند. یکی از دلایل سردرگمی بچه‌ها، اتفاقاً انتخاب‌های گسترده آن‌ها و درواقع کمال‌گرایی پدرومادر است. تحقیقات نشان داده: هرچه دایره انتخاب فردی گسترده باشد، نتیجه این انتخاب ناموفق‌تر خواهد بود. دقیقاً کاری‌که برخی از والدین با فرزند خود می‌کنند و او را در دریایی از کلاس‌ها و برنامه‌ها غرق می‌کنند؛ بدون‌اینکه خودش بخواهد یا تصمیم بگیرد. والدین اینجا به‌چشم دلسوزی برای فرزند خود او را درگیر کمال‌گرایی و آرزوهای دست‌نیافته خویش می‌کنند. دراین‌مسیر بچه‌ها؛ هم بار عذاب‌وجدان رسیدن به نقطه مطلوب والدین را دارند و هم با دیگرانی مقایسه می‌شود که رسیدن به آن‌ها برایش سخت و غیرممکن است. دراین‌نقطه است که نوجوان به‌اصطلاح آچمز می‌شود و ترجیح بین هیچ و همه‌ای که والدین می‌خواهند، هیچ را انتخاب کنند! «تو هیچی نمی‌شی»، «تو به‌درد نمی‌خوری»، «چقدر بی‌عرضه‌ای» و ... کودکی که سال‌ها این جملات را می‌شنود، می‌دانید در بزرگ‌سالی ممکن است واقعاً تجلی همین جملات شود؟ طبق تحقیقات، گاهی مغز بین چیزی‌که باید باشد و چیزی‌که مدام به او تلقین می‌شود، دومی را انتخاب می‌کند؛ یعنی ممکن است شما فرزندی باهوش و باعرضه داشته باشید؛ اما با مدام سرزنش و سرکوب‌کردنش، واقعاً از او یک آدم بی‌عرضه بسازید. سرزنش، تحقیر، مقایسه و برچسب‌زدن، مخرب‌ترین رفتاری‌ست که می‌توانید با فرزند خود داشته باشید. یکی از دلایل مهم «نیت‌شدن»، نشناختن خویش است. بچه‌ها با بحران هویت دست‌وپنجه نرم می‌کنند و اصلاً نمی‌دانند دقیقاً چه می‌خواهند و چه باید بکنند؟ والدین باید به نوجوانشان در شناخت خویش، علایقش و مهارت‌هایش کمک کنند. والدین بهتر از هرکسی می‌دانند نوجوانشان چه استعدادی دارد و به چیزهایی علاقه دارد. از آزمون‌های روانشناسی و مشاورهای مدرسه و معلمین می‌توانید کمک بگیرید و بچه‌ها را در مسیر یادگیری قرار بدهید. بچه‌هایی که همیشه، همه‌چیز را آماده دریافت کرده و برای تصمیم‌های خود زحمتی نکشیده‌اند، بیشتر به این بلاتکلیفی دچار می‌شوند. در سنین پایین، اجازه انتخاب و اشتباه به بچه‌ها بدهید. علاوه‌بر اشتباه؛ اجازه بدهید مسئولیت بپذیرند و آن‌را به نتیجه برسانند. برای نتیجه‌های کوچک و بزرگشان هم تشویقشان کنید. اجازه بدهید نتیجه تلاششان را ببینند. اینکه تلاش‌کردن و تصمیم‌گرفتن و ساختن، «امکان‌پذیر» است. یکی از دلایل مهم «نیت‌شدن» بچه‌ها، ناامیدی نسبت به آینده است. بعضی از بچه‌ها به‌جای تلاش کردن برای آینده نامعلوم، ترجیح می‌دهند خوش باشند و فقط درلحظه زندگی کنند. بچه‌هایی که نسبت به آینده خود، کشور خوش‌بین نیستند، بیشتر درمعرض این کرختی قرار دارند. آرمان و آرزو، مثل سوخت برای انگیزه و کار به‌حساب می‌آید. مدام حرف از ناامیدی و تورم و اوضاع سخت، بچه را سرخورده و ناامید می‌کند؛ پس اول‌ازهمه مراقب این ترکش‌های کلامی خود باشید. در مرحله بعد پیشرفت‌های کشور را به بچه‌ها نشان بدهید و درباره آن‌ها حرف بزنید. با نوجوان خود درباره آرمان داشتن حرف بزنید. از آرمان‌های دوران کودکی خود حرف بزنید. نمونه‌های موفق را به بچه‌ها نشان بدهید که خیال نکنند درس‌خواندن و حرفه‌آموزی هیچ فایده‌ای ندارد. خودتان امیدوار باشید و شوق به آینده داشته باشید؛ تا چراغ شوق فرزندتان هم روشن بماند.