پرسپولیس چهار‌ماه است مدیرعامل ندارد!

مثل‌اینکه قرار نیست ورزش در کشور ما سروسامان بگیرد. سال‌های زیادی امور ورزش به ژنرال‌های ارتش سپرده می‌شد و هیچ ورزشی را به این منصب راهی نبود. ورزش با نام سازمان تربیت‌بدنی اداره می‌شد که معمولاً در مقام معاون نخست‌وزیر و سپس معاون رئیس‌جمهوری در قامت رئیس سازمان تربیت‌بدنی، امور ورزش کشور را اداره می‌کردند. به‌موازات‌آن، تشکیلات دیگری با نام کمیته ملی المپیک نیز با شرح وظایفی شبیه سازمان، دارای دفتر‌و‌دستک و تشکیلات مفصلی بود. بسیاری‌از‌اوقات این دو تشکل باهم در ستیز بودند و تداخل کار آنان باهم به‌جایی می‌رسید که دولتمردان مجبور به دخالت می‌شدند؛ تا‌اینکه در اواخر دولت دوازدهم، این سازمان به وزارتخانه تبدیل شد و همگان خوشحال شدند که دیگر ورزش، بی‌سروسامان نیست و وزارتی مستقل با شرح وظایفی روشن، بر کل ورزش کشور اعم از کارگری، دانش‌آموزی، دانشگاهی و حتی ارتشی، امعان نظر می‌کند؛ اما زهی‌خیال‌باطل! حتی بر وزارت ورزش‌و‌جوانان، فردی تحصیل‌کرده با مدرک دکترا و کاملاً ورزشی و متخصص با بار علمی دانشگاهی بر این منصب حاکم شد؛ اما پس‌ازمدتی متوجه شد که دانشگاه برای خدمت مناسب‌تر از تشکیلات ورزش است؛ درنتیجه فردی غیرورزشی و بدون هیچ کارنامه‌ای دال بر عضویت در یک تیم ورزشی، در رأس وزارت ورزش‌وجوانان گمارده یا بهتر بگویم انتخاب شد که توانست از مجلس رأی اعتماد هم بگیرد و درچنین‌شرایطی که انتصاب او جنبه سیاسی داشت، جماعت ورزش با او مهربانی نمی‌کردند. این وزیر حتی نتوانست برای دو باشگاه مردمی فوتبال؛ یعنی استقلال و پرسپولیس، یکسان خدمت کند؛ به‌نحوی‌که استقلالی‌ها او را پرسپولیسی می‌خواندند و پاره‌ای‌از‌اوقات، پرسپولیسی‌ها او را طرفدار استقلال می‌دانستند. این اختلاف برداشت، وقتی بیشتر عینیت یافت که پنج‌سال متوالی، استقلال موفقیت چندانی در عرصه مسابقات باشگاهی در کشور و آسیا کسب نکرد؛ اوضاع مدیریت در این باشگاه نیز با تغییرات متعدد هیئت‌مدیره از‌سوی وزیر، به مشکلات این باشگاه دامن می‌زد. به‌هرحال با تغییر وزیر کاملاً سیاسی در دولت جدید، یک چهره قهرمان از مادر ورزش‌ها در سطح آسیا، با تائید مجلس شورای اسلامی و گرفتن رأی اعتماد نه حداکثری، بر وزارت ورزش حاکم شد. یک‌ماه از عمر وزارت سجادی نگذشته بود که مدیری را با سوابق مدیریتی ورزشی، حاکم بر باشگاه استقلال کرد و به‌لطف این انتخاب، رفته‌رفته باشگاه استقلال، سر‌و‌سامان گرفت؛ اما همین وزیر برای باشگاه دیگر یعنی پرسپولیس چهار‌ماه است که یک مدیر انتخاب نکرده و اینک روزها و ساعات بدی را ورزشکاران این باشگاه و سیل هواداران میلیونی آن سپری می‌کنند؛ حالا همگان فریاد برآورده‌اند که ایها‌الناس! وزیر، استقلالی‌ست و عدم انتخاب مدیر از‌سوی آقای وزیر، این تفکر را در دل پرسپولیسی‌ها قوت بخشیده است. حال چرا وزیر برای انتخاب یک مدیر در یک باشگاه زیرمجموعه‌اش تعلل می‌کند، جای اماواگرهای زیادی را برای باشگاه و طرفدارانش باقی گذاشته است. اکنون اوضاع در این باشگاه کم‌کم دارد غیرقابل‌کنترل می‌شود و وزیر هم گوشش بدهکار این شایعات که او را استقلالی می‌خوانند، نیست. باشگاه رقیب با لطف وزارت و فدراسیون، سه‌نفر خارجی را به‌خدمت گرفته است؛ اما پرسپولیس حتی در مسابقات باشگاه‌های آسیایی هم اجازه نیافت که بازیکن جدید بگیرد؛ چرا‌که پنجره این باشگاه بسته است! ضمن‌اینکه چند بازیکن باسابقه این باشگاه، دلارهای خارجی را بر ریال داخلی ترجیح داده و به عضویت باشگاه‌های عربی خلیج فارس درآمده‌اند. هرچه‌هست، پنجره بسته پرسپولیس و عدم پرداخت حق مسلم کالدرون، روزگار را بر این باشگاه و همه اعضای فنی و مدیریتی آن و طرفدارانش سخت کرده است. وزارت و فدراسیون فوتبال هم تاکنون تنها نظاره‌گر بوده‌اند و بس