ورزش ایران و باز‌هم دوپینگ

باوجودی‌که داستان معروف هزار‌و‌یک‌شب بالاخره به‌سرانجام رسید، اما قرار نیست ورزش ما به‌سرانجام برسد و درنتیجه باید گفت که این قافله تا به حشر لنگ است. قافله ورزش ما حتی با‌وجودی‌که قافله‌سالار ورزشی و متخصص دارد، به سرمنزل مقصود نمی‌رسد و هر گوشه ‌آن دردی‌ست و مشکلی بی‌درمان. یک‌روز خرابی ورزش را از آن مدیران و رؤسای غیرورزشی می‌پنداریم و همگان، مشکلات را به پای مدیر غیرورزشی می‌گذاریم؛ اما این‌روزها اوضاع سردرگم ورزش به‌صورتی‌ست‌که یک مدیر متخصص تربیت‌بدنی که مدارج قهرمانی عالی دارد، استاد دانشگاه و عضو هیئت‌علمی به‌حساب می‌آید و به‌گفته ورزشی‌ها؛ خود از جنس ناب ورزش است، پس چرا و به‌چه‌علت باز شاهد اوضاع آشفته ورزش هستیم؟ تا‌جایی‌که در بسیاری از رشته‌های ورزشی، مربیان فهیم و کارشناسان خوب ورزش کشور، عطای کار و خدمت در کشور را به لقایش می‌بخشند و در کشورهای دیگر دانش و تجربیات خود را به ورزشکاران آن سرزمین‌ها، ارزانی می‌دارند؛ حال‌آنکه علاقه‌مندان میلیونی رشته‌های ورزشی در کشورمان، ده‌ها‌برابر سایر کشورهاست و ناچار می‌شویم به یک ضرب‌المثل قدیمی به‌جای‌مانده از پیشینیان روی آورده و بگوئیم؛ آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم یا بگوییم آنچه خود داریم از بیگانه تمنا می‌کنیم! به‌هر‌روی ورزش ناخوش ما به‌خصوص در فوتبال، نخ‌نما شده‌ است. فدراسیون درهم‌ریخته‌ای که رئیس آن درآستانه استیضاح است و مسابقات آن پر از جنگ اعصاب و تشنج؛ پنجره‌های تیم‌های معروف کشورمان استقلال و پرسپولیس هم آن‌قدر باز و بسته شده که لولای آن کار نمی‌کند و پنجره آن از لولا جدا شده است! بدهکاری‌های تمام‌نشدنی این دو باشگاه، ما را در فیفا بی‌اعتبار کرده است. آرای صادره و جرائم تعیین‌شده، نفس فوتبالی‌ها را گرفته است و وزارت ورزش پنج‌ماه زمان سپری کرد تا برای پرسپولیس مدیرعامل تعیین کند؛ اما همین وزارت، مثل آب‌خوردن، مدیر تعویض می‌کند که می‌توان گفت؛ عزل و نصب‌ها در ورزش ما هرگز ریشه‌ای و کارشناسانه نبوده است. اعزام تیم‌های ورزشی به خارج‌از‌کشور، حدیثی شبیه مثنوی 70من کاغذ شده است. برای کشتی؛ ورزش اول آن، از آمریکا دعوت به شرکت در مسابقه دوستانه می‌شویم و آن‌قدر دیر اقدام می‌کنیم و به‌اصطلاح انجام کارها را به دقیقه 90 که هیچ، به وقت اضافه می‌سپاریم تا به‌یکباره متوجه می‌شویم که به رئیس فدراسیون و چهارنفر دیگر از اعضای تیم، ویزا نمی‌دهند. برای مسابقات اسکی المپیک درحالی‌که می‌دانیم هیچ مقامی کسب نمی‌کنیم، سه‌نفر را با هزینه بسیار روانه چین می‌کنیم؛ یک‌نفر در لباس مربی و یک خانم و یک آقا به‌نام ورزشکاران شرکت‌کننده، که ورزشکار زن ما، در هنگام مسابقه، در نیمه‌های راه، خود را کنار می‌کشد و بدین‌روی حتی نامش در میان صدها‌نفر شرکت‌کننده که تا آخر خط در مسابقه حضور داشته‌اند، نیز به‌چشم نمی‌خورد و خط می‌خورد و نامی از او و ایران برده نمی‌شود و با صدافسوس، شرکت‌کننده مرد ما که خود از خانواده اسکی‌بازان یعنی ساوه‌شمشکی‌هاست، پس از پایان مسابقات، مشخص می‌شود که از داروهای نیروزا استفاده کرده و به‌اصطلاح دوپینگی از کار درمی‌آید. معاندین کشورمان، در بلندگوهای خود دو شرکت‌کننده ما را به سخره می‌گیرند تا به‌نظر خودشان، هتک‌حرمت و آبرو از کشور ما کنند. در‌این‌میان، وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک، فدراسیون پزشکی ما و مربی این دو‌نفر در ردیف اول خطا‌کردن قرار دارند که به‌چه‌علت باید شرکت‌کننده زن ما حتی قادر به ادامه تا پایان کار نشود و شرکت‌کننده مرد ما نیز باید جریمه بی‌آبرویی دوپینگ را بپردازد؛ اما آنچه در‌این‌میان باقی‌ست، داستان غم‌بار ورزش ماست.