«توافق» در هاله‌ای از ابهام

داستان شل‌کن و سفت‌کن، ظاهراً خاص کشور ما و مردم ماست که نشان‌دهنده شک و دودلی و حکایت از عدم ثبات ما در تصمیم‌گیری‌ها دارد. قرار بود سه‌سال‌پیش و در پشت میز مذاکرات میان 1+5 و ایران، اختلافات موجود میان غرب و ایران برطرف شود و هنوز یادمان نرفته که وزرای خارجه وقت ایران و آمریکا، شانه‌به‌شانه هم ساعت‌های زیادی را در اطراف محل نشست باهم قدم می‌زدند. رفته بودیم که تفاهم برقرار شود تا بالاخره با سلام‌وصلوات تفاهم امضا شد و به‌نام «برجام»، فصل جدیدی از ارتباطات به‌ویژه برای کشورمان، آغاز شد. کشورهای اروپایی برای ورود به کشور، در یک مسابقه سرعت از همدیگر پیشی می‌گرفتند تا در کشور ما سرمایه‌گذاری کرده و افق مبادلات بازرگانی را پیش‌ِروی مردم کشور خود و صد‌البته مردم ایران باز کنند؛ اما پس از چند‌ماه، پاره‌ای‌از‌کشورها و بخش عظیمی از مردم ما با بدبینی، شک و تردید به برجام می‌نگریستند و شاید هم عدم انعقاد تفاهم‌نامه را بهتر از وجود آن می‌دانستند؛ تا‌اینکه دیوانه‌ای در رأس حکومت آمریکا قرار گرفت که تصمیمات خلق‌الساعه او غیرقابل‌پیش‌بینی می‌نمود و درنتیجه رسید زمانی‌که ترامپ در برابر چشمان مردم جهان، با ژستی غیرعادی، خروج آمریکا را از برجام اعلام کرد و ظاهراً آب سردی بر روی زودباوران ریخت و بازهم روز از نو و بازی از نو. در کشور ما هم دولت روحانی که به‌زعم تندروهای داخلی سازش‌کار بود، دولت را به رئیسی واگذار کرد. عده‌ای می‌پنداشتند که دیگر کارشکنی و مخالفت در مسیر تفاهم با آمریکا به‌خاطر یک‌دست‌شدن دولت، مجلس و مردم، از بین رفته و جدیت مذاکرات و محیط آن مساعدتر خواهد شد؛ درنتیجه این دفعه نگاه‌ها دائماً به وین و مذاکرات آن بود و اینجاست که داستان شل‌کن و سفت‌کنی ما آغاز شد و طرفین در کنفرانس با نام 1+4 و ایران و درکنارآن آمریکا حضوری فعال‌تر پیدا کردند. با این تفاوت که در 1+4 تضاد بسیاربیشتر از قبل بود؛ تا‌جایی‌که مکرون با خودبزرگ‌بینی و روسیه با قدرت‌طلبی، معرکه‌بیار نشست‌ها شده بودند و دیپلماسی قوی‌تر اما پیچیده‌تر نماینده روسیه، فضای کنفرانس را برای جهانیان خوش‌بینانه‌تر می‌کرد؛ تا‌جایی‌که از دقایق اول تا ماه‌ها‌بعد، به‌نوعی خود را به‌عنوان سخنگوی خودخوانده معرفی کرده و نشان می‌داد که همیشه و پس از هر دور مذاکره، خبری از انجام حتمی تفاهم وجود دارد؛ حتی مذاکرات آن‌قدر مثبت بود که طرفین، سخن از تفاهم 97درصدی به‌میان می‌آوردند؛ درحالی‌که حتی گفته شد پیش‌نویس هم آماده امضا شده است، به‌ناگهان دو اتفاق نامیمون و نامبارک همه کاسه‌کوزه‌ها را شکست. روسیه به‌یک‌باره اعلام کرد که غرب و آمریکا باید به او تضمین صد‌درصدی دهند؛ چراکه روسیه به اوکراین حمله کرده و در اوکراین خبر از پیروزی صد‌درصدی نیست. بهانه‌تراشی کرده و تفاهم نهایی را به خواست روسیه گره زد. در این بحبوحه، اسرائیل که در ماه قبل نخست‌وزیر آن سه‌بار با پوتین مذاکره داشته است، دو سردار ایرانی را مورد‌هدف قرار داده و به‌شهادت رسانده است. اینجا بود که سیاسیون دنیا به پیش‌بینی آن‌هاکه حتی در وقت اضافه هم نمی‌توان مذاکرات را موفق دانست، واقف شدند تا دنیا بداند رژیم اشغالگر صهیونیستی تا چه اندازه شیطنت دارد و این رژیم حتی می‌تواند روسیه را هم با خود همراه کند؛ درنتیجه رسید بلایی که نباید می‌رسید. طرفین مذاکره به کشورهای خود بازگشتند که احتمالاً دور جدیدی از ماشه یا تحریم‌های سازمان ملل، علیه کشور و مردم ما ایجاد شود تا همه مردم ما بدانند و بفهمند که نمی‌توان به هیچ ابرقدرتی تکیه داشت؛ چرا‌که آنان همواره به کشور خود و منافع آن فکر می‌کنند و لاغیر.