کد خبر:
292044
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ سه شنبه ۲۵ مرداد -
03:33
سخن مدیرمسئول
افزایش 75هزار دانش‌آموز حاشیه‌ای
علی‌اکبر بهبهانی
وقتی در تمام کشورهای جهان، دانش‌آموزان را با جدیدترین شیوه آموزشی تحت تعلیم قرار می‌دهند و به‌اصطلاح برای آینده کشورشان سرمایه‌گذاری می‌کنند، راه را به‌درستی رفته‌اند؛ و درمقابل در جوامع و کشورهایی که اصول آموزش‌و‌پرورش برای کودکان کوچک شمرده می‌شود، حکایت از عدم‌توجه و برنامه‌ریزی مسئولان آن برای آینده دارد؛ درنتیجه تعدادی از کشورها، پیشرفته نامیده می‌شوند و چون بهترین سرمایه‌گذاری را انجام داده‌اند، به این جوامع توسعه‌یافته هم گفته می‌شود. در‌همین‌راستا؛ تعدادی از کشورها که از آغاز دوران کودکی، شالوده محکمی برای آینده بنا نمی‌کنند، در شمار کشورهای توسعه‌نیافته و حتی ضعیف‌تر از این‌گروه یعنی عقب‌مانده قرار می‌گیرند. به‌عنوان‌مثال؛ کشوری مثل افغانستان که هم‌اکنون شرایط تحصیل در مدارس را برای دختران سخت کرده است، به‌یقین نمی‌تواند در آینده موفق باشد. به‌هرحال داستان کرونای مرموز و نحوه ایجاد آن و سپس انتشار گسترده آن در جهان در این دو،سه‌ساله، اثرات مخربی بر آموزش و تربیت نسل آینده دنیا داشته است؛ چرا‌که آموزش به‌صورت غیرحضوری یا ناقص صورت گرفته است. از جمله در کشور ما که در‌بهترین‌حالت، حداقل 20درصد دانش‌آموزان از تحصیل متوسط برخوردار نیستند. درواقع با اضافه‌شدن مشکلات کرونایی، در‌این‌مدت دانش‌آموزان بهره کافی از آموزش نبرده‌اند؛ اما باز دلمان خوش شده است که ان‌شاءالله ویروس کرونا دارد آخرین دست‌و‌پای بودن را می‌زند و در آینده نزدیکی، این ویروس مقهور علم و بهداشت خواهد گرفت و سرنوشتی محتوم برای نابودی او رقم زده شده است؛ اما امروز برای کشور خودمان، به‌خصوص در کلان‌شهری که هزینه بالای زندگی و عدم معیشت، حتی در برآوردن نیازهای حداقلی، مشکلات عمده‌ای را برای مردم ایجاد کرده است، بیش از 80درصد این مشکلات در کشورمان از تورم بالا، گرانی نامعقول، نشئت‌‌گرفته از تحریم‌های جهانی و به‌ویژه اروپا و آمریکا‌ست؛ درچنین‌شرایطی باید بدانیم که بسیاری‌ازافراد، تنها راه زندگی در شهرهای بزرگ، پناه آوردن به زندگی پرمشقت در حاشیه شهرها و کوچک کردن سفره خانواده و حذف بسیاری از مواد ضروری برای رشد دانسته‌اند. متأسفانه بنا به اظهار صریح مدیران بالای آموزش کشور، در همین تهران و در سال جاری، 70هزار‌نفر دانش‌آموز به آمار سال گذشته در حاشیه‌نشینان اضافه شده است که به‌شدت با کمبود کلاس درس و معلم روبه‌رو شده‌ایم و دانش‌آموزان باید دراین‌مناطق حداقل در دو شیفت به تحصیل اشتغال کنند؛ یعنی نوبت صبح و نوبت عصر یا دو نوبتی‌شدن مدارس که به‌یقین حاصل این‌نوع زیست شهری در حالت فشار در‌زمینه‌های بهداشتی و ایمنی و کمبود شدید معلم و مشکلات عدم یا کمبود آب، برق، گاز و سایر خدمات شهری‌ست که هر‌‌یک‌از این نواقص می‌تواند اختلالی جدی برای دانش‌آموز رقم بزند؛ درنتیجه به‌نظرمی‌رسد که نوید سال خوبی را در آینده پیش‌رو نخواهیم داشت. حال در‌نظر بگیریم که این‌قبیل دانش‌آموزان، در حاشیه‌نشینی توأم با حس ناامنی و احساس شدید ناامیدی، چه روزگاری را می‌گذرانند. به‌یقین در این گرفتاری‌ها، نه معلم و نه متعلمین یا نه مربیان و نه متربیان، نمی‌توانند در چنین اوضاع و احوالی به‌راحتی درس بدهند و درس بخوانند. این‌مسئله خبر از آمار یک تحصیل 50درصدی دارد که جمعیت کثیری از دانش‌آموزان، متأسفانه قربانی وضعیتی می‌شوند که علی‌رغم میل باطنی آنان بوده است. امیدواریم وزارت آموزش‌و‌پرورش و مدیران کل و رؤسای آموزش‌و‌پرورش، از هم‌اکنون برای یک‌ماه‌آینده که زمان بازگشایی مدارس و شروع سال تحصیلی‌ست، برنامه‌ریزی‌های لازم را به‌جای بیاورند.