باز‌هم نغمه‌های نامیمون از خلیج‌فارس

مثل‌اینکه قرار نیست پاره‌ای از کشورهای عربی، به خودباوری برسند و دارای استقلال فکری شوند و همواره خود را ضعیف می‌پندارند؛ و حتی امور جاری کشورهای خود را با اراده و خردجمعی مردم خودشان به‌انجام نمی‌رسانند؛ درنتیجه هر از چند مدتی، اجلاس می‌گذارند و در توهمات خود فرو می‌روند و نغمه‌هایی که نامیمون و نامقدس است را از دهان به کاغذ منتقل کرده و به آن قطعنامه می‌گویند. به‌هر‌حال اتحادیه کشورهای عرب، در نشستی که به آن اتحادیه گفتند و در آغاز در سال 1945 نخست با حضور شش کشور عربی مصر، عربستان، عراق، سوریه، لبنان و اردن تشکیل شد، در‌حال‌حاضر شامل 22 عضو اصلی و چهار عضو ناظر است که در آن 10 کشور آسیایی و 12 کشور آفریقایی عضویت دارند. اخیراً این کشورها به‌همراه چهار کشور که خود را کمیته خودخوانده چهارجانبه می‌نامند و متشکل از عربستان، بحرین، امارات متحده عربی و مصر، هستند، اجلاسی را تشکیل دادند و مجدداً در اوهام خود سخن از جزایر سه‌گانه ایرانی واقع در خلیج همیشگی فارس بر زبان راندند و این کمیته چهار‌نفره بار‌دیگر اتهامات سخیفی را طی بیانیه‌ای اعلام کرد. دراین‌اجلاس که وزرای خارجه کشورهای عربی حضور داشتند، اگر این اتحادیه از خود اراده‌ای می‌داشت، وقتی‌که گروه و تشکیلاتی به‌نام داعش دو کشور عضو اتحادیه یعنی عراق و سوریه را به اشغال درآوردند و جنایات بی‌شماری را بر مردم این دو کشور وارد کردند و با کمک بعضی از کشورهای خارجی و تحرکات مغرضانه، باعث شدند که کشور سوریه شخم زده شود، کجا بودند؟ چه نیرویی را به‌نام کمک به دو عضو خود راهی نبرد کردند؟ این اتحادیه چگونه درمورد یک عضو اولیه خود به‌نام یمن و اوضاع نامساعد اقتصادی این کشور و گرسنگان بی‌شمار یمن، همچنان بی‌تفاوت نشسته‌ است؟ مگر کشورهایی مثل کویت، عربستان، قطر و امارات متحده عربی از منابع سرشار و خدادادی نفت سهمی برای کشورهای یمن، لبنان و سوریه درنظر گرفته‌اند؟ به‌یقین پاسخ تمام این سؤالات منفی‌ست. تنها چیزی را که فراگرفته‌اند، جزایر سه‌گانه فارسی و تا ابد ایرانی تنب بزرگ و تنب کوچک و ابوموسی‌ست که با ادعای واهی بی‌پایه‌واساس، کشور امارات متحده عربی که تشکیل آن از چهاردهه نمی‌گذرد، آن‌را متعلق به امارات متحده عربی می‌داند، آن‌هم جزایری که در اطلس‌های جهانی، همواره آن‌را ایرانی دانسته و تعلق آن‌را به کشور بزرگ جمهوری اسلامی ایران می‌دانند؛ البته انعکاس بیانیه‌هایی از‌این‌دست، نشان از فقدان فهم و درک درست پاره‌ای از کشورهای اطراف و حاشیه خلیج‌فارس دارد که رهبرانشان در اوهام خود دست‌و‌پا می‌زنند. از دست‌بر‌قضا، صدور این بیانیه در‌حالی رخ داده است که برخی از کشورها، در تحرک‌بخشی به مناسبات خود با جمهوری اسلامی ایران، دست زده‌اند که باید آن‌را تناقض‌آمیز دانست. خوشبختانه وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران، به‌موقع موضع گرفت و از آنان خواست در مسائل بین‌المللی این کشورها، زمان و موقعیت را بشناسند. این کشورها باید از موضع همیشگی کشورمان در دعوت از همسایگان برای گفت‌وگو و حل مسالمت‌آمیز سوءتفاهمات،‌ از کانال‌های دیپلماتیک بیاموزند و آن‌را مورد عمل قرار داده و به تحریک غربی‌ها بهایی ندهند. اینان باید از یک کشور سرفراز و قدرتمند منطقه چون ایران، بهره کافی برای امنیت دریایی آبراهه‌های بین‌المللی به‌خصوص خلیج‌فارس و دریای عمان و حتی دریای سرخ ببرند و به‌جای کوبیدن بر طبق مخالفت، به حقایق تاریخی بین‌المللی و جغرافیایی منطقه معتقد و پایبند شوند و کشور و مردم ما این‌بار هم چون گذشته، از تکرار ادعای واهی بر سه جزیره ایرانی، کوچک‌ترین خللی را برای حاکمیت خود نپذیرفته و اقدامات خود را در این جزایر، در چهارچوب اعمال حاکمیت بر تمامیت ارضی کشور دانسته و به آن پایبند خواهیم بود و با اشراف و توانمندی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی، ناامنی در دریاها را نپذیرفته و خود را مقید به تأمین امینت آن می‌دانیم.