خوش‌استقبال؛ اما بد‌بدرقه

بی‌شک درطول‌تاریخ، داستان مهمان‌نوازی ایرانیان زبانزد خاص‌و‌عام و همه مردم دنیا بوده است؛ تا‌جایی‌که وقتی سخن از احترام و مهمانداری‌ست، مردم ما در گوشه‌گوشه جهان، در هر موقعیت و وضعیتی که باشند، به این خصلت حسنه، شهره بوده و هستند؛ به‌همین‌سبب بسیار دیده و شنیده‌ایم که از ایرانیان به نیکی یاد می‌شود. حتی به‌‌وقت ناملایمات و مواجهه با بدی‌ها از جمله درطول جنگ هشت‌ساله عراق علیه ملت و کشور ما و در صحنه‌های نبرد، نوع رفتار سربازان ما قابل‌قیاس با سربازان عراقی نبود و درحالی‌که اسیران ایرانی در بند عراقی‌ها، انواع آزار و اذیت‌ها را شاهد بودند، اما اسرای عراقی، در کشور ما آن‌قدر راحت زندگی می‌کردند که پس از پایان جنگ و به هنگام مبادله اسرای جنگی، بسیاری از اینان حاضر نبودند به کشور خود بازگردند. این نمونه از رفتار و ویژگی‌ اخلاقی در تمام دنیا از آن ایرانی‌ها بوده و بس؛ اما چه حیف و با صد دریغ و افسوس باید گفت که ما در ورزش، از این منزلت‌ها فاصله گرفته‌ایم و قدر این صفات حسنه را که در خون ماست نمی‌دانیم و پاره‌ای‌از‌اوقات، کاری می‌کنیم که نباید شود. متأسفانه در ورزش که همیشه سخن از مروت و مردانگی‌ست و در آن ریشه‌های پهلوانی و صفات پهلوانی‌ بارز است، همیشه بد کرده‌ایم. گاهی مربیانی را به‌خدمت می‌گیریم؛ میلیاردها‌ریال دریافت می‌کنند و درطول حضور در کشورمان، آن‌قدر مورد ملاطفت قرار می‌گیرند که به‌قول قدیمی‌ها، نگو و نپرس. ما که امثال تختی‌ها را فراوان داشته‌ایم، چرا و به‌چه‌علت از اهلیت و اصلیت خود فاصله گرفته‌ایم، یا بهتر است بگوییم ما را چه شده است و بهتر بگویم فوتبال ما را چه شده است؟ مگر در ورزش، صحبت از گذشت و فداکاری نیست؟ روزی یک مربی خارجی را به‌کار می‌گیریم؛ او را از باشگاه نفت آبادان جدا می‌کنیم و عنان و اختیار فوتبال ملی کشور را به‌دست او می‌سپاریم و آن‌قدر با او مهربانی می‌کنیم که در‌واقع در ضمیرش چنین روزهایی را تصور نمی‌کند و حتی شاید خود را در ابرها درحال پرواز می‌بیند. بله روی صحبت درباره اسکوچیچ است؛ او نه بسان مربیان گذشته فوتبال بی‌مهری کرد و نه با ما کج‌خلقی روا داشت و در‌نهایت برای ما اصلاً به‌اصطلاح طاقچه‌بالا هم نگذاشت. در دوره این سرمربی، بدون سر‌و‌صدا و نق‌زدن، 10 مسابقه مداوم را برنده شدیم و همین باعث شد دو باخت به تیم‌های بحرین و عراق فراموش شود. باخت‌های مفتضحی که در زمان ویلموتس رخ داد؛ مربی دو‌‌هفته‌ای که ما ر‌ا میلیون‌ها‌دلار به ‌‌خاطرش جریمه کردند و در پی عقد قراردادی یک‌طرفه، نه در زمین مسابقه اصول ورزشی را رعایت کرد و نه در گرفتن آن‌همه پول و هر‌چه کرد بی‌لطفی و زورگویی بود؛ اما وقتی اسکوچیچ را برگزیدیم، او توانست خوب بدرخشد و برای اولین‌بار در تاریخ حضور ما در مسابقات جام‌جهانی فوتبال، دومین کشوری باشیم که با مدیریت او به جام‌جهانی وارد می‌شود که در نوع خود برای ما بی‌نظیر بوده است؛ اما به ناگهان رئیس فدراسیون قبلی، مجدداً به ریاست برگزیده می‌شود و در اولین‌اقدام شاهکارانه خود، حکم بر عزل این مربی مطیع که کارنامه خوبی هم در کشور ما دارد، می‌دهد و مجدداً سراغ سرمربی همیشه‌معترض قبلی می‌رود که درحقیقت مربی‌گری نمی‌کرد، هر‌چه بود فقط نق می‌زد و زورگویی می‌کرد و در مسابقات جهانی هم مثل دفعات قبل در دور اول، حذف شدیم و تمام؛ اما با‌تمام‌این‌اوصاف یک سخن به‌حق می‌ماند که باید بگوییم؛ آقای رئیس! با خود فکر کرده‌اید که به‌جای قدردانی و تشکر از اسکوچیچ، چه بر سر او آوردیم؟ آیا نباید بگوییم بی‌اخلاقی کردیم و پشت پا به حقایق و خصلت‌های همیشگی خود زدیم؟ تا‌جایی‌که باید اقرار کنید درمورد این انسان فهیم، بی‌ادعا و مطیع که از دست‌بر‌قضا، نتایج بسیارخوبی هم گرفته، ناسزاوارانه حکم بر عزل او دادید تا اینک من نویسنده بگویم بد کردیم؛ بداخلاقی کردیم و به‌جای قدردانی و سپاس از مردی موفق، او را تنبیه کرده و ناسزاوارانه راندیم تا برای همیشه او و امثال او بدانند که در ورزش ما، وقایعی روی می‌دهد که ای‌کاش روی ندهد و در یک جمله درمورد این فوتبال باید گفت؛ ما در حوزه ورزش بسیار خوش‌استقبال و بدبدرقه‌ بودیم و دیگر هیچ.