کد خبر:
292438
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ شنبه ۲۱ آبان -
08:31
سخن مدیرمسئول
کم‌کاری شرکت‌های تولید دارو
علی‌اکبر بهبهانی
به‌راستی اگر طرح نظارت مستمر بر صنوف اجرا شود و شرکت‌های تعاونی و انجمن‌های مختلف، وظایف خود را به‌خوبی و به‌دور‌از حب‌و‌بغض و برای رضای خدا و خلق خدا، به‌خوبی انجام دهند، کشور بزرگ و سرفراز ایران اسلامی، به‌یقین در هیچ‌زمینه‌ای نباید کمبودی حس کند؛ اما دیده‌ایم و شنیده‌ایم هر‌از‌چند‌گاهی، یک محصول وطنی که توسط کارگران عزیز وطن‌پرست کشور تولید می‌شود، به‌ناگهان دچار کمبود یا حتی نبود آن در بازار مصرف، مشکلات عدیده‌ای را برای دولت و ملت ایجاد می‌کند که پارهایازاوقات، کمبودها به‌قدری مسخره‌آمیز و شگفت‌انگیز به‌نظرمی‌رسد که اگر دولت با رأفت اسلامی با آن برخورد نکند، باید در دادگاه‌های صالحه کشور، مسبب یا مسببین آن، حتماً پاسخگو باشند. از‌جمله تولیدی‌های داخلی که با جان مردم در ستیز می‌شوند، حقیقتاً نباید درمورد آنان با ملایمت و ملاطفت برخورد شود، تولیدکننده‌های دارو می‌باشند که تعداد آنان به حدی‌ست که در دفترچه‌های صنوف و مشاغل، ذکر نام آنان، ده‌ها صفحه را به‌خود اختصاص داده‌اند و درنتیجه قابل‌قبول نیست که تولید داخلی، دچار کمبود و نقصان شود. به‌هرروی براساس اعلام بسیاری از مسئولین آشنا به دارو یا حتی سازمان‌های نظارتی، گفته شده است که 700 قلم داروی نایاب در‌حال‌حاضر در کشور وجود دارد که برای کشور عزیز ما به‌هیچ‌وجه توجیه‌پذیر نیست. وقتی به مناطق سرسبز کشورمان و به کناره‌های استان‌های چهارمحال‌وبختیاری و کهکیلویه‌و‌بویراحمد و در صحراهای سرسبز و پر از گل‌وگیاه که از منابع خدادادی و طبیعی کشور به‌شمار می‌آیند بنگریم که هزاران نوع دارو، از این منابع تأمین می‌شوند و خوشبختانه اغلب آنان خودرو هستند و دست کشاورز برای کاشت آن به‌کار نمی‌رود، آیا واقعاً ما باید کمبود دارو را حس کنیم؟ به‌یقین پاسخ منفی‌ست؛ چرا‌که بسیاری از داروهای نایاب و کمیاب، نیاز به واردات ماده اولیه هم ندارد که بهانه ارز و گرانی و تحریم و نظایر آن‌را به‌شهادت بگیریم و کمبود کار را به آن نسبت دهیم؛ اما باید بپذیریم که این کمبودها، قطعاً عمدی بوده و برای اخلال در نظام جاری ایجاد شده و می‌شود و اینجاست که می‌طلبد در برابر این نامردمی‌ها، با همه وجود و با‌شدت‌و‌حدت و بدون اغماض، مقابله کرد. اگر داروهای خاص بعضاً پارهایازاوقات کم می‌شود و مصرف‌کننده به‌ناچار به خیابان ناصرخسرو و پستوهای انبار شده آن و با دست سوداگران و مال‌اندوزان به آن دست پیدا می‌کنند، شاید مبارزه با آنان، بسیار طاقت‌فرسا و در مواردی محال می‌نماید، این‌مورد نباید برای تولیدات داخلی هم تسری پیدا کند، آن‌هم در کشور بزرگ ما که هزاران فارغ‌التحصیل داروسازی داریم و این‌افراد، از نخبگان کشور بوده‌اند که در کنکور سخت و نفس‌گیر ورودی به دانشگاه، موفق شده‌اند، نمی‌توان و نباید حتی از نبود متخصص سخن گفته شود. اگر این کارخانه‌های تولیدی در یک نوبت از شبانه‌روز به تولید ادامه می‌دهند، باید مدیران و صاحبان این تولیدی‌ها را مجبور کرد برای افزایش تولید و رفع کمبود دارو، درطول شبانه‌روز حتی سه‌نوبت به تولید اقدام کنند تا این کمبودها را هرگز شاهد و ناظر نباشیم؛ اما سخن نهایی و اصلی را باید با وزارت بهداشت‌و‌درمان و آموزش پزشکی داشته باشم که با وجود داشتن یک معاونت بزرگ با نام معاونت دارو و غذا و صدها کارشناس و کارمند دارویی، به‌چه‌علت نتوانسته است در‌این‌مورد خاص اقدامی درخورتوجه داشته باشد و باز به‌چه‌علت هیچ‌گاه در تمام این‌سال‌ها، نشنیده‌ایم یا ندیده‌ایم که در این صنف، متخلفی را به مردم معرفی کرده باشند. اگرچه درمورد غذا، اقدام این شعبه از وزارت بهداشت‌و‌درمان قابل‌تقدیر بوده است. درپایان با این استعدادهای پزشکی و امکانات موجود در کشور، ما می‌توانیم و شایستگی آن‌را داریم که به بسیاری کشورها حتی صادرات دارو داشته باشیم. به‌امید تحقق این آرزوی دست‌یافتنی.