شهرداری و عوارض جدید

تاکنون فکر کرده‌اید که در‌حال‌حاضر، چند نوع عوارض داریم و تا‌چه‌اندازه شهرداری‌ها به مردم خدمت می‌کنند که در ازای آن، مرتباً به‌همراه شوراهای اسلامی شهر، انواع و اقسام عوارض را بر مردم می‌بندند و دریافت می‌کنند و بالاخره شوراهای اسلامی، برگزیده از‌سوی مردم و با رأی مستقیم این مردم، راهی پارلمان شهری می‌شوند تا هزینه‌های سنگینی هم در‌ ازای این انتخاب متحمل شوند؟ آن‌وقت همین مردم در کلان‌شهر تهران، باید مسافت زیادی را طی کنند تا بتوانند از یک خیابان به خیابان دیگر بروند و با کهولت سن، معلولیت جسمی، از‌طریق یک پل ارتباطی که یا فاقد بالابرهای برقی‌ست و اگر هم دارد، معمولاً بسیاری از آن‌ها به‌نام خرابی کار نمی‌کنند، چه سختی را متحمل می‌شوند؟ به‌راستی سزاوار است این مردم از هزینه خوردوخوراک خود کم کنند و سفره خانوار کوچک‌تر شود تا عوارض پرداخت کنند؛ درحالی‌که در همین تهران، حقوق‌ آن‌چنانی را به یک کادر عظیم، به‌نام اعضاء و کارکنان این شوراها پرداخت می‌کنند و خودروهای خوب برای آنان می‌خرند و می‌خواهند تأمین هزینه‌های گران اعضاء و کارکنان شورا و بیش از 50هزار حقوق‌بگیر شاغل در شهرداری را با وضع کردن عوارض، جبران کنند؛ اما شهرداری در برابر انجام‌وظیفه مردم، چه خدمتی را عرضه می‌کند؟ برای مثال؛ آیا پرکردن چاله‌و‌چوله‌های خیابان‌های تهران، حتی خیابان‌های اصلی و پرترافیک، خط‌کشی و علامت‌گذاری، حتی در سطح متوسط، به‌خوبی انجام می‌شود؟ شهرداری‌ها که در تمام کشورها، خدمات مهم شهری را به مردم عرضه می‌کنند و حتی مدارس، ورزشگاه، تفرجگاه و مشغولیاتی را برای پر‌کردن اوقافت فراغت شهروندان عهده‌دار هستند، در کلان‌شهر تهران ازاین‌دست خدمات به مردم کدام را ارائه می‌دهند؟ کافی‌ست فقط به یک خودرو توجه کنیم که چند عوارض برای داشتن آن وضع شده است. وقتی خانه‌ای بنا می‌شود از سازنده با نام تأمین پارکینگ که در چهاردیواری شخصی سازنده قرار می‌گیرد، عوارض دریافت می‌شود؛ برای خریدوفروش خودرو عوارض پرداخت می‌شود که بهتر است بگویم دریافت می‌کنند. عوارض سالیانه بر خودروها بسته می‌شود که همه‌ساله درصدی به این عوارض افزوده می‌شود. برای ورود و خروج در یک محدود وسیع به‌نام محدوده طرح ترافیک، باید جریمه‌ای به‌نام عوارض پرداخت شود. اگر خودرو را در خیابانی برای مثال برای رفتن به مطب یک پزشک یا درمانگاه قرار دهیم، باز‌هم عوارضی با نام حاشیه خیابان دریافت می‌شود. به‌هنگام شماره‌گذاری خودرو، عوارض دریافت می‌کند. برای حمل زباله‌ای که توسط شهرداری یک کار معمول 200‌ساله در کشور است، عوارضی به‌نام‌های مختلف می‌گیرند. برای ساخت‌و‌ساز و صدور مجوز ساخت و پایان کار عوارض پرداخت می‌شود. این‌ها همه جدای از عوارض پروازها، مسافرت‌ها، سفرهای درون‌شهری و ... است. از این موارد گذشته، اگر برای ساخت یک ساختمان که قاعدتاً باید تابع قوانین باشد، اگر اضافه بر ساخت طبقات قانونی، یک طبقه اضافی ساخته شود، شهرداری تا حد یک شریک در فروش فضا یا هوای شهری، با سازنده وارد مذاکره می‌شود تا مبالغ هنگفتی دریافت کند. این دریافت‌ها آن‌قدر زیاد و زیادتر شده است که حتی از کیوسک‌های روزنامه‌فروشی هم که در اصطلاح یک کار فرهنگی انجام می‌دهند، با نام اجاره، هر‌چقدر تیغشان ببرد، اجاره ماهیانه دریافت می‌کنند که چون همه‌ساله بر اجاره‌بها افزوده می‌شود، روزنامه‌نگار و صاحبان روزنامه و مجلات برای توزیع نشریات و به‌تبع‌آن افزایش اجاره کیوسک‌دار، این قشر فرهنگی برای توزیع روزنامه و نشریات خود مجبور است با مشکلات افزایش هزینه سرویس از کیفیت بکاهد تا دخل‌و‌خرج متوازن شود. حالا چند‌روزی‌ست که شهرداری با پشتیبانی صد‌درصدی اعضای شورای اسلامی شهر، قرار است از متوفیان هم عوارض بگیرند آن‌هم به‌نام فضای سبز و نگهداری از قبور! این مورد آخر، در هیچ شهر و دیاری از کشورهای جهان، نه مرسوم است و نه مسبوق به سابقه و از‌نظر روانی برای کشور ما نه خوشایند است و نه قابل‌قبول؛ چرا‌که به هنگام دفن، شهرداری به‌اندازه ضرورت بابت آن هزینه خوبی از بازماندگان متوفی دریافت می‌کند که باید گفت ای‌کاش شوراهایی که کارشان وضع عوارض شده، وجود نمی‌داشتند و به‌جای‌آن افرادی‌که خود را خدمتگزار می‌دانند، بر مصدر امور می‌‌نشستند.