کمبود داروهای روان‌پزشکی

پنداری باید بازهم از دارو، نبود و گرانی آن سخن بگویم و آرزو کنم که این قصه دردآور، بالاخره روزی به پایان رسد تا از درد بسیار بیماران عزیز کشورمان بکاهد؛ یا مسئولین بهداشتی کشورمان را به‌خود بیاورد و این آلام را از سر مردم بردارند؛ البته ما عادت کرده‌ایم یا عادتمان داده‌اند که هرازگاهی، از کمبود یک یا چند قلم از داروها در عذاب باشیم؛ و این، ماجرای طول و درازی‌ست که قصه هزارویک‌شب را برای ما تداعی می‌کند و ظاهراً تمامی ندارد. به‌هرروی این‌بار حرف از کمبود یا نبود دارو در محدوده روان‌پزشکی‌ست که بسیاری از آن‌ها در کشور عزیزمان تهیه می‌شود و نوع خارجی آن که صد‌البته تأثیرگذارتر از ساخت وطن است، یا موجود نیست یا اگر هم باشد، آن را باید در پستوهای خیابان‌های ناصرخسرو و کوچه‌های مروی جست‌وجو کرد که حتی انواع تاریخ گذشته آن‌هم با چند‌برابر قیمت و به‌سختی یافت می‌شود و ظاهراً تمامی هم ندارد؛ اما باید درنظر داشته باشیم که بیماران روان‌پریش، بسیار آسیب‌پذیر و آسیب‌رسان هستند که غفلت یا کم‌فروشی به آنان، عواقب سخت و دردآوری را به جامعه تحمیل می‌کند و از جنبه‌های جانی و مالی می‌تواند آسیب‌های جبران‌ناپذیری را وارد کند. خصوصیات ویژه و منحصر‌به‌فرد این بیماران ضرورت توجه به خارج از قانون و قاعده را برایشان طلب می‌کند. چون اضطراب، وسواس، نگرانی از آینده، شنیدن خبرهای ناگوار، مشکلات روانی، احساس افسردگی و بلاتکلیفی، گیجی و روان تخریب‌شده این جماعت، آنان را مستعد به کشتن و خودکشی کرده است و درمان آن فقط از‌طریق دارودرمانی و به کمک روان‌درمانی، ایجاد اعتماد بین بیمار و روان‌شناس یا روانگر، ورزش و داروی مؤثر، امکان‌پذیر است و لاغیر. به‌ویژه داروهای آرام‌بخش که قسمت عمده درمان این قبیل بیماران را تشکیل می‌دهند نباید کم شود؛ چرا‌که پاره‌ای‌از‌اوقات درمان بعضی از این نوع بیماری‌ها، نیاز به یک دوره کامل درمان دارد که حتی ممکن است چند سال طول بکشد و قطع یا کمبود مصرف دارو، تمام درمان را باطل می‌کند. در این ایام حساس که به‌واسطه اعتراضات جوانان، تعداد زیادی از آنان آسیب دیده یا در زندان و بازداشت بسر برده‌اند، بعد از خلاصی از‌این‌دوران، از‌نظر جنبه‌های روحی و روانی، به‌شدت آسیب‌دیده هستند که امکان دارد نیاز به داروی مخصوص داشته باشند که نبود آن، جوانان ما را سرخورده و ناامید می‌کند و آنان حتماً نیاز به بازسازی و انعطاف‌پذیری دارند. بدیهی‌ست؛ این داروها نقش مهم و برجسته‌ای در روبه‌راه کردن آنان خواهد داشت و خوب است و ضرورت دارد که وزیر بهداشت‌و‌درمان و آموزش پزشکی و به‌خصوص معاونت غذا و دارو، به‌طور فوق‌العاده و خارج‌از‌روال و سیستم اداری، با اختیارات ویژه از‌سوی دولت، هر‌چه‌سریع‌تر نسبت به رفع کمبود این حوزه اقدام کند تا نگرانی بسیاری از خانواده‌ها که درگیر مشکلات روان‌پریشی و بیمارانی از‌این‌‌دست هستند، هر‌چه‌زودتر برطرف شود. بدیهی‌ست؛ مشکلات اقتصادی خانواده‌ها، عدم موفقیت جوانان در دانشگاه‌ها و نداشتن حرفه و اشتغال که درنتیجه آن با وجود گذشت دوره جوانی هنوز نتوانسته‌اند تشکیل خانواده دهند، عوارضی را به خانواده تحمیل کرده که بسیاری از خانواده‌ها در مدیریت خانه ناتوان شده و به‌خصوص وقتی دخل‌و‌خرجشان توازن لازم را ندارد، درشرایطی‌که در خانه با بیماران روحی هم باید سر‌و‌کله بزنند، خواسته یا ناخواسته امنیت از خانواده رخت بربسته و متأسفانه ضایعات این نوع بیماری‌ها، اغلب به مرگ و خودکشی منتهی می‌شود که ضرورت رسیدگی فوری و تأمین داروهای این بیماری‌ها، آن‌هم ترجیحاً از نوع خارجی الزامی می‌نماید. امیدوارم این‌ بار مجموعه مسئولین بهداشتی و درمانی کشور، بتوانند قدم‌های مؤثری برای تأمین داروها بردارند.