انحلال بانک‌های ناتراز

به‌یقین باید گفت که در سطح منطقه و حتی قاره آسیا نمی‌توان کشورهایی با اقتصاد ضعیف همچون ایران پیدا کرد که در آن 29 بانک تجاری دولتی و غیر‌دولتی و قرض‌الحسنه وجود داشته باشد، که متأسفانه در تولید هم اثر‌بخشی قابل‌توجهی ندارند. این بانک‌ها دارای 22500 شعبه در کل کشور هستند و در کلان‌شهر تهران به عنوان پایتخت کشور دارای 3500 شعبه هستند و این آمار در‌حالی‌ست‌که اگر جمعیت تهران را 5/11‌میلیون‌نفر بدانیم، به‌ازای هر 3200‌نفر دارای یک شعبه بانکی هستیم و این آماری‌ست که با استانداردهای جهانی هم‌خوانی نداشته و ندارد و به‌واسطه آن تهران را به یکی از شلوغ‌ترین شهرهای منطقه از‌نظر وجود شعب بانکی تبدیل کرده است که این تعداد بانک و شعب بانکی برای کشور ما نه‌تنها افتخار نیست که حتی یک تهدید به‌شمار می‌آید؛ زیرا اقتصاددانان براین باورند، که سرمایه‌های به کاررفته برای تأسیس این همه بانک نمی‌تواند و نباید در انباشت بانکی قرار بگیرد و باید در تولید به‌کارگرفته شود که علاوه‌بر اشتغال‌زایی، به اقتصاد کشور و شکوفایی و غیروابستگی به مصرف برسد و عدم به‌کارگیری این همه سرمایه‌های مردم به‌صورت غیر‌درآمد‌زا درون بانک‌ها سپرده شود؛ در‌حال‌حاضر 29 بانک خصوصی و دولتی وجود دارد، که در بخش دولتی بانک‌های ملی، سپه، مسکن، کشاورزی، صنعت و معدن، توسعه صادرات، توسعه تعاون و پست بانک در سایه امن قرار دارند؛ اما سرنوشت بقیه بانک‌ها در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است؛ کما‌اینکه پیش‌از‌این چند بانک و صندوق قرض‌الحسنه با انباشت فراوان بدهی، در اثر عدم پرداخت به‌موقع بدهی خود، این قبیل بانک‌ها به تعطیلی کشیده شده و سپرده‌های مردم در نزد بانک‌ها را پرداخت کنند، هم‌اینک نیز گفته شده است که چهار بانک غیر‌دولتی دیگری دچار ناهم‌ترازی شده و رفته‌رفته تعطیل می‌شوند، که برای سیستم بانکی زیبنده نیست، که با خطر ورشکستگی مواجه شوند، که عکس‌العمل داخلی و خارجی خواهد داشت، هم‌چنین براساس گزارش وزارت امور اقتصادی و دارایی شش بانک کشور در فهرست شرکت‌های مشمول ماده 141 هستند و بنابراین باید مجامع عمومی و فوق العاده آنها تشکیل شده و به سرعت تعیین‌تکلیف شوند؛ زیرا زبان انباشته بانک‌ها 816 هزار میلیارد ریال بوده که نشان می‌دهد وضعیت برخی از بانک‌ها در ترازنامه‌های خود وضعیت خوبی ندارند، که در‌این‌راستا این قبیل مؤسسات زیانزده باعث کاهش رشد اقتصادی کشور نیز خواهند شد، اگربپذیریم که بانک‌هایی را که سود بیشتر به مشتریان می‌دهند، آن بانک‌ها و مؤسسات شبیه آن، تا ورشکستگی یک گام بیشتر فاصله ندارند، که خوشبختانه بانک مرکزی از افشای نام آنان خودداری می کنند؛ چراکه مدیران این قبیل مؤسسات و بانک‌ها، اگر اعلام اسامی بشوند، مردم اقساط بدهی خود را پرداخت نمی‌کنند و شاید حدود 100‌‌هزار‌میلیارد معوقات این بانک‌ها، به‌کلی به‌دست عدم‌وصول منتهی شود، و در‌نهایت باید گفت که این 10 بانک  در‌حال غرق‌شدن کامل هستند،‌ اینک و در پایان مجدداً یادآور می‌شود، که پاره‌ای از نقاط شهر تهران، مثل میدان هفت‌تیر، آن‌قدر تجمع بانک داریم، که بانک ناچار شده‌اند چسبیده‌به‌هم، تابلوهای عظیم خود را بر سر در بانک آویزان کنند و چه‌بسا عده‌ای از تجار و سرمایه‌گزاران به‌علت رکود اوضاع اقتصادی، کارشان پرسه زدن و سرک‌کشیدن، از بانکی به بانک دیگر و مبادلات قیمتی از سرمایه خود را در تعاملات درون بانکی، جابه‌جا می‌کردند، به‌هرحال منظره وجود این همه بانک در یک میدان مهم شهر تهران نه تنها به زیبایی میدان کمک نکرده‌است، که از دید فراوان رهگذران، دارای نکته منفی‌ست.