پارک بانوان؛ رویای خاک‌گرفته زنان زاهدانی‌ست

قریب به ١٠سال از زمان تصویب طرح ایجاد پارک بانوان در یکی از نقاط حاشیه‌ای و پرجمعیت شهر زاهدان توسط شورای شهر می‌گذرد. مصوبه پرطرفداری که امید می‌رفت تنها سرپناه تفریح و استراحت زنان نادیده انگاشته‌ی زاهدان باشد به سرعت در راه صعب‌العبور اختصاص بودجه زمین‌گیر شد و همان چند توصیه و دستورمساعدی هم که به همراه داشت با تغییر دولت و افراد بی‌اثر شدند. مدعیان فراوانی آمدند و رفتند. مکاتباتی بی‌شمار هم برای نشو و نمای نهال بیجان این مصوبه انجام شد از وزیر نفت و ورزش و جوانان بگیر تا شخص مشاور بانوان رئیس‌جمهوری و... جلسات متعددی نیز در استانداری و شورای شهر برگزار شد. مطالبه بودجه از سازمان مدیریت و گرفتن قول مساعد از اعضای شورای شهر تهران تا ماموریت‌های مختلفی که اعضای کمیسیون بانوان و مسئولان بانوان استانداری برای پیگیری‌اش رفتند بی‌نتیجه ماند. متاسفانه اعتباری که از محل بودجه فرهنگی استان برای راه‌اندازی پارک مصوب شد به هیچ‌وجه مکفی نبود و برای تامین حداقل پنج‌میلیارد و حداکثر ١٠میلیارد تومان بودجه مورد نیاز آن در آن زمان می‌بایست که دستی توانمند از آستین معجزه و لابی به میدان می‌آمد که آن هم شامل حال بانوان محرومیت‌دیده شهر زاهدان نشد. قرار بود بخش خصوصی حمایت کند، آن‌ هم نشد. شاید هم مسئولان نتوانستند طرح را چنان پربازده و پرجاذبه بشناسانند که بخش خصوصی رغبت مشارکت پیدا کند، شاید هم بخش خصوصی کار برای رفاه نیمی از جمعیت جامعه یعنی زنان و مادران را عبث و زیان‌ده می‌دانست. قرار بود عده‌ای از ورزشکاران و هنرمندان تهرانی برای بازدید این طرح بیایند که آن نیز بی‌سروصدا منتفی شد شاید هنرمندان و ورزشکاران تهرانی بیشتر دوست دارند در جایی خود را بنمایانند که عکس و ژست زیباتری از آنها به نمایش گذاشته شود. وقتی برگ‌های خاک‌خورده پرونده طرح پارک بانوان زاهدان را ورق می‌زدم سؤالاتی از سراحساس بی‌عدالتی در سرم تکرار می‌شد؛ چرا اینهمه تعلل؟ چقدر بی‌برنامگی و موازی‌کاری؟ چقدر مکاتبات بی‌جواب؟ چقدر بی‌اعتنایی و محرومیت؟ کجایند مدعیان و آنان که دم از حقوق بانوان می‌زنند؟ مگر ما چه خواسته غیرممکن و محالی خواسته‌ایم؟ مگر برای زنان شهرمان چه کرده‌اند؟ پنج‌میلیارد تومان کجای اختلاس‌ها و سهم خواهی‌هاست؟ مگر نجیب‌تر از مردم سیستان‌وبلوچستان و محروم‌تر از زنان این خطه هم داریم؟ مگر برخورداری از یک فضای سبزِ نه چندان بزرگ محصور در حاشیه شهر که بتواند ساعتی پذیرای بانوی خسته شهر زاهدان باشد و بدون مزاحمت و ناامنی فعالیت‌های ورزشی‌ای که عرف او را از انجام آن در ملاعام منع کرده است انجام دهد، مطالبه‌ی سنگینی‌ست برای بانوانی که افتخار مملکتشان می‌شوند در عزت‌آفرینی، در صحنه‌های علمی و ورزشی و فرهنگی و سیاسی؟ بانوانی که در بودها و نبودها پابه‌پای مردانشان هستند و عرق وطن دارند آنهم در استانی که عده‌ای می‌کوشند سایه‌های شوم تفرقه و وحدت‌گریزی را در دل بانوان خانواده ایجاد کنند. مشارکت بی‌نظیر زنان در انتخابات اخیر ریاست جمهوری بر هیچکس پوشیده نیست، اما نباید این را بهانه‌ای کرد برای بده‌بستان سیاسی، چرا که این مطالبه بحقی‌ست که باید هرچه زودتر و بدون طلب، برای زنانی که زیر چتر اسلام و انقلاب کار و زندگی می‌کنند محقق شود. پارک بانوان شش‌هکتاری زاهدان خسته است، اگر مسئولان برای تحقق بودجه آن همتی نکنند به‌همین زودی می‌میرد و همان زمین بایر نهفته در زیرخروارها نخاله هم از دست خواهد رفت، زاهدان زنانه از این که هست محروم‌تر و کمرنگ‌تر می‌شود و زنان زاهدان که خونشان کمرنگ‌تر از زنان شهرهای آباد مملکت است از اینهم دلگیرتر و بی‌حوصله‌تر خواهند شد.