بغض کوشکی؛ روزنامه‌نگار قدیمی ترکید

امروز می‌خواهم درباره گروهی از افراد که معمولاً بی‌جیره و مواجب کار کرده و به آنان خبرنگار می‌گویند، سخن بگویم. آن‌هم در زمانی که جماعت روزنامه‌نگار؛ از مدیر، خبرنگار و نویسنده گرفته تا عکاس، طراح، ویزیتور و خلاصه همه مطبوعاتی‌ها روزهای سخت و طاقت‌فرسایی را پشتِ‌سر می‌گذارند. جامعه مطبوعاتی به‌غیر‌از حداکثر 10 نشریه‌ای که در اصطلاح، دولتی یا خصولتی هستند، همگی در حالت جمود نعشی زیست می‌کنند و به‌اصطلاح، مطبوعات بیمار است و مشکلات کاغذ، زینک و فیلم و تجهیزات چاپ، دارد آخرین رمق‌های این طبقه عاشق را می‌گیرد. به این بهانه یادی می‌کنم از یک پیش‌کسوت قدیمی روزنامه‌نگاری که 60سال از عمر باعزت خود را در‌این‌راه صرف کرده و بالاخره پس از 60سال سکوت، لب‌ها را می‌گشاید و در روز خبرنگار سخن می‌گوید و حرف‌های در دل داشته یک عمر را، از درون قلب، بیرون می‌آورد و به سخن می‌نشیند. آن‌هم در روزی به‌نامِ روز خبرنگار که با شرکت این جماعت و مسئولین، به پاس خدمات خبرنگاران، از آنان تجلیل می‌شود و روز خبرنگار مفهوم می‌یابد. یعنی اینکه جلسه‌ای برگزار می‌شود و بعضی از مسئولین در آن حضور می‌یابند و درباره شأن و منزلت خبرنگار سخن می‌گویند و احیاناً بعد از جلسه یک وعده غذایی پیشکش این جامعه می‌شود و به رسم یادبود هدیه‌ای در قالب پوشه و خودکار، به آنان می‌دهند و مسئولین شهری به تصور خودشان، جامعه خبری را دستگیری کرده‌اند. خبرنگاری که در همه عمر وظیفه ملی و دینی خود را ادا می‌کند و معمولاً در شهرستان‌ها کارشان بیش از مرکزنشینان بوده و با شرکت در تمامی جلسات شهری به انعکاس و پوشش صادقانه خدمات و فعالیت‌های مسئولین شهری می‌پردازند. خداوند متعال یار و یاور این خادمان بی‌جیره و مواجب باشد. به‌هرروی، سخن کوشکی، چون از دل برخواسته بود به دل‌ها هم نشست، حتی به دل‌های افرادی چون من نگارنده که در جلسه مزبور نبوده‌ام. در ذیل سخنان کوشکی را به‌مناسبت روز خبرنگار در شهرستان ساری، جهت تشکر از این پیش‌کسوت مطبوعاتی نقل می‌کنم. ایشان سرپرست روزنامه سایه در استان مازندران هستند که در بین اهالی مازندران به‌ویژه شهرستان ساری از محبوبیت ویژه‌ای برخوردارند. او در این نشست می‌گوید: «از خبرنگارانی که با بیماری دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند اما بیمه نیستند، فرزندشان بیمار است ولی هزینه دارویش را ندارد، انتظار می‌رود کوچک‌ترین لغزشی نداشته باشند! خبرنگاران با شرمندگی زندگی‌شان را پیش می‌برند و حتی مسکنی برای آنان در‌نظر گرفته نمی‌شود. خبرنگاران با سیلی صورت را سرخ نگه می‌دارند. کثرت نشریات در استان مازندران باید مورد توجه وزارت ارشاد قرار گیرد». کوشکی می‌گوید: «برای صدور مجوز نشریه باید به صلاحیت‌ها، دانش و تخصص حرفه‌ای توجه شود و تنها صرف داشتن کارشناسی و کارشناسی ارشد، ملاک نباشد. خبرنگاری و نویسندگی شغل نیست، عشق، علاقه، تخصص و دانش می‌خواهد، تا به او خبرنگار بگویند. تا او نماینده تنویر افکار عمومی شود، فرهنگ‌سازی کند، آگاهی‌بخشی دهد و باعث هدایت جامعه شود. متأسفانه بسیاری از صاحبان نشریات موجود و به‌تبعِ‌آن عواملی که به‌عنوان خبرنگار معرفی می‌کنند، از تخصص لازم برخوردار نیستند و بسیار با آن فاصله دارند. این امر، شأن و منزلت خبرنگار را خدشه‌دار می‌کند». کوشکی از عدم حمایت مسئولان از مطبوعات انتقاد کرده و از اینکه دادستان محترم شهر از خبرنگاران انتقاد کرده است گله‌مند شده و گفتند خبرنگاران واقعی در استان مازندران جز در مسیر بیان حقایق و انعکاس واقعیت‌ها، گام بر نمی‌دارند و قلم نمی‌زنند و هرگز مناعت طبع و عزت حرفه‌ای خویش را با مادیات خدشه‌دار نمی‌کنند. لذا، سخن دادستان محترم، با کسانی‌ست که رعایت این مسائل را نمی‌کنند.