مرگ سالیانه 50‌هزارنفر براثر دخانیاصت

ما عادت کرده‌ایم که گاهی به نعل بزنیم و زمانی دیگر به میخ بکوبیم و این رویه آن‌قدر زیان‌بار است که در حساب ریاضی نمی‌گنجد و هم‌چنین با عقل و منطق همخوانی ندارد و چون روال دوگانگی در کشور جاری و ساری‌ست، به‌نظر نمی‌آید که درمورد دخانیات و خسرانی که به جامعه می‌زند و کشتار بی‌رحمانه‌ای که به مردم نجیب کشور ما وارد می‌کند، در آینده‌ای نزدیک با ورود آن و با ساخت آن و با آزادی مصرف آن، به‌ویژه در نوجوانان دختر و پسر و اشاعه آن، به‌نظر می‌رسد که پیوسته برشمار مصرف‌کنندگان دخانیات زیاد و زیادتر بشود که حتی آن‌را به یک آفت یا بلای خودخواسته و نه تحمیلی تشبیه کرد که مصرف‌کنندگان بااطلاع دقیق از مضار آن، به استقبال این خطر می‌روند؛ آن‌هم درحالی‌که خانواده‌ها می‌دانند و می‌فهمند که فرزندانشان، مصرف‌کننده انواع دخانی مثل سیگار و قلیان هستند و باز می‌دانند که نوجوانان مدرسه آنان هم دختر و هم پسر، در هر فرصتی که به آن دست بیابند، به‌سوی قهوه‌خانه‌های زیرزمینی پناه می‌برند و از مصرف یا به‌اصطلاح کشیدن آن به‌زعم باطل خود لذت می‌برند که بسیاری از آنان، بدون مطالعه و با تشویق دوستان و هم‌کلاسی‌ها خود، در آغاز بنام تفنن و تفریح، به آن اقدام می‌کنند و پس از مدتی به آن معتاد می‌شوند و دیگر نه خانواده و نه اولیای مدرسه و نه هیچ مأمور و مسئولی، جلودار آنان نخواهد بود که بهتر است بگویم حریف آنان نمی‌شود و چون اوضاع‌واحوال چنین می‌شود هرلحظه بر تعداد مصرف‌کنندگان دخانیات افزوده می‌شود که باید برای آن گریست که براساس آمار ارائه‌شده ازسوی وزارت بهداشت، همه‌ساله 50‌هزار‌نفر به‌خاطر ابتلای به دخانیات جان خود را از دست می‌‌دهند و این روال رفته‌رفته ازدیاد پیدا می‌کنند، تاجایی‌که روزی فرا خواهد رسید که از هر پنج دانش‌آموز ایرانی سه‌نفر آن معتاد به دخانیات می‌شوند که باید گفت یک فاجعه عمومی حادث‌شده که هیچ چشم‌انداز روشنی برای آینده قابل‌تصور نیست، لذا باید از دولت و دولتیان سؤال کرد که آیا تنها اعلام تعداد مرگ‌ومیر معتادان دردی از این جامعه را برطرف می‌کند و آیا اصولاً وظیفه دولت دراین‌مورد چگونه است؟ و چرا باید انواعی از سیگارهای خارجی، بر روی دکه‌های روزنامه‌فروشی، به‌نمایش گذاشته شود؟ و باز به‌چه‌علت باید دانش آموزان تا‌بدین‌حد برای مصرف مواد دخانی از آزادی عمل برخوردار باشند و باز باید سؤال کرد که چرا به این اماکن زیرزمینی بانام قهوه‌خانه، آن‌قدر آزادی بدهند که نوجوانان کشور ما را آزادانه به این اماکن راه بدهند و آزادانه قلیون و سیگار بکشند؟ و اما خانواده‌ها به‌چه‌علت به بچه‌های خود آزادی عمل بدهند که آزادانه مصرف مواد دخانیاتی بکنند، دراین‌حالت، می‌توان با ورزش و آزادی و مجانی بودن و آزادی ورود به اماکن ورزشی، به‌عنوان یک حربه جدی به جنگ مصرف مواد رفته و تشویق به ورزش شوند که متأسفانه مسئولین آموزشی و در رأس آن وزارت آموزش‌وپرورش، به‌علت کمبود بودجه، ناچار شده‌اند، ورود به سالن‌های ورزش زیرمجموعه خود را پولی کنند که شهریه آن‌هم از بضاعت خانواده‌ها خارج است؛ درنتیجه باید آرزو کنیم که بالاخره مشکلات تحریم از بین رفته و اوضاع اقتصادی کشور بهبودیافته تا در سال آینده تعداد کشته‌شده‌های مواد دخانیاتی از 50‌هزارنفر به 25‌هزارنفر برسد.