واگذاری زنگزور به آمریکا

عجب دنیایی داریم؛ دنیای دیوانه، دیوانه، دیوانه! به‌یاد دارم 50‌سال‌پیش فیلمی در هالیوود ساخته شد که اگرچه بی‌محتوا بود؛ اما هزاران گفته ناگفته از دنیای بزرگ‌ترین ابرقدرت جهان یعنی آمریکا را به‌نمایش گذاشت. دنیایی که برمبنای توحش و بی‌بند‌وباری تهیه‌شده بود و مدت‌های زیادی اکران آن در اقصی‌نقاط جهان، طرفدار داشت و میلیاردها‌‌دلار پول به‌پای آن ریخته شد و میلیون‌ها‌نفر، در سینماهای روز جهان در پنج قاره عالم به تماشای آن نشستند و از یک هرج‌ومرج و جنگ‌وگریز، توأم با فرار از قانون و مقررات رایج به‌ویژه به مقررات راهنمایی و رانندگی در بزرگ‌ترین کشور این کره خاکی که انسان‌ها در لباس رانندگان خودرو به هر کاری که دوست داشتند دست زدند، هر بی‌قانونی را ده‌ها‌بار تکرار کردند و صدها ماشین به هم خوردند و میلیون‌ها‌دلار به اقتصاد آمریکا لطمه زدند و مردمی که در جهان به‌دنبال هرج‌ومرج، سنت‌شکنی، اعمال خلاف قانون و مقررات درحالی‌که مست و لایعقل بودند، خیابان‌های آمریکا را به گند کشیدند و چقدر عجیب بود این فیلم و چقدر این تخریب روح و روان مرا مشوش کرد که دو، سه‌بار دیگر به تماشای هرج‌ومرج بنشینیم که شاید مثل من صدهاهزار‌نفر دیگر هم نه یک‌بار بلکه ده‌ها‌بار اوقات خود را برای دیدن تصادفات اجباری در این‌فیلم در سینماها گذراندند. تا مدتی من تصور می‌کردم، این بی‌بند باری‌ها خاص مردم آمریکاست که به‌علت استثمار اکثر کشورها، ثروت‌های بی‌شماری را اندوخته دارند و اگر خودرو آنان خرد و خاکشیر شود، آنان را خیالی نیست؛ پول‌دارند و دارندگی و برازندگی! اما این‌روزها وقتی اعمال و رفتار زیادی از سران آمریکا را می‌بینیم که خود را مشخیر به هر کاری می‌دانند و برای مثال 16‌هزارکیلومتر از آمریکا دور می‌شوند و به‌اصطلاح بر سازش بین دو کشور دیگر، فراخوان داده و باهم نشست‌وبرخاست می‌کنند که یک منطقه حساس به‌نام زنگزور که برای کشور ما، جنبه حیاتی دارد و می‌شد از‌این‌گذرگاه هزاران‌تن صادرات داشته باشیم و حتی ازنظر ترانزیتی برای کشور ما دارای اهمیت ویژه و غیرقابل‌انکار داشته باشد، بنابه خواست آمریکا و با تائید ضمنی کشور ترکیه، دو کشور ارمنستان و آذربایجان، به خواست ترامپ و با حضور او دو رهبر این دو کشور دست‌های همدیگر را گرمی بفشارند تا به‌جای دشمنی صدساله، این‌منطقه حیاتی را با طیب‌خاطر به آمریکا برای یک‌صد‌سال واگذار نمایند که متأسفانه آمریکا در همسایگی ما و در دل خاک آذربایجان و ایروان، مستقر می‌شود که می‌تواند برای ما خطرآفرین باشد. ازسوی‌دیگر؛ نزدیکی آمریکا به کشور ما شاید موجبی ایجاد کند که ما ناتو را در کنار خود ببینیم که اگر فاجعه نباشد، یک نگرانی همیشگی خواهد بود که ازسوی‌دیگر کشور ترکیه به مراد خود که نوعی ادغام با آذربایجان است، بدون کوچک‌ترین دغدغه و نگرانی، بیش‌ازپیش نزدیک می‌شود. به‌یقین یک شاهراه مبادلاتی ما که از آن صادرات زیادی صورت می‌گرفت، ازاین‌پس برای ما تعطیل می‌شود و شاید هم وزارت امور خارجه آن‌طوری‌که مردم انتظاری داشتند، نتوانسته است با یک عکس‌العمل مناسب از پیدایش این پیمان جدید، جلوگیری کند؛ اما باید بپذیریم که در دودهه اخیر شاهد پیمان‌های بسیاری بوده‌ایم که بسیاری از آنان بی‌ثمر رها شده و منشأ هیچ اثری نبوده‌اند.