چرا جنگ روسیه و اکرائین پایان نمی‌گیرد؟

در آغاز و به‌بهانه مقدمه باید بگویم که تشکیلات مختلفی در سطح جهانی شکل‌ گرفته است ولی متأسفانه همه کشورهای عضو درحالی‌که باید مطیع قوانین آن شوند، این‌گونه رفتار نمی‌کنند و هر تشکیلاتی که در ظاهر به‌تصویب همه کشورهای عضو رسیده است، ضرورتاً اجراشدنی نیست؛ ازجمله ایجاد سازمان ملل متحد که تمام کشورهای جهان به‌استثنای کره‌شمالی عضو آن هستند و مصوبات آن‌را باید جدی بشمارند و مطیع و مجری آن شوند که متأسفانه چنین نیست و در همین سازمان عظیم جهانی، پنج کشور به‌نام‌های آمریکا، روسیه، چین، انگلیس و فرانسه اعضایی هستند که اختیاراتی فراقانونی دارند که در اصطلاح به آن می‌گویند حق وتو! حقی که یک ناحقی مسلم بوده است در سازمانی که به‌دنبال حق و حقانیت است و در صحن این مجتمع عظیم جهانی، قاعدتاً اگر موردی به‌تصویب برسد و اگر یکی از این پنج کشور مخالف آن شود، مصوبه غیرقانونی می‌شود. می‌توان نتیجه گرفت که این سازمان اصلاً دادستان نیست؛ بلکه داد بربادده می‌‌شود! و این از عجایب قانون و مصوبات است که اگر نه‌میلیارد‌نفر نفوس جهان باشند، رأی همه آنان به‌اندازه رأی یک‌نفر که به‌عنوان نماینده یکی از این پنج کشور دارای حق وتوست، نمی‌تواند نافذ باشد. پس باید به اصل و اساس این سازمان نه‌تنها شک کرد و بدبین بود که حتی آن‌را تمسخر هم کرد. این سازمان پس از سه‌سال جنگ و خونریزی و قتل و کشتار میان روسیه و اکرائین هنوز برای سازش میان این دو کشور نمی‌تواند قدمی بردارد و این همان ضرر قدرت اضافی‌ست که خود اعضای سازمان ملل متحد به این پنج کشور داده‌اند که آنان در برابر بزرگ‌ترین سازمان جهانی،‌ مبرا و مصون از تنبیه ‌شده‌اند و چون اختیاری ویژه به این‌کشورها داده‌اند، آنان مخیر هستند به هر کاری، ولو اینکه تسخیر سرزمین‌های دیگران دست بزنند؛ ازجمله اسرائیل دست‌نشانده اصلی آمریکا به‌راحتی آب‌خوردن وارد سوریه می‌شود. درون غزه زندگی می‌کند. هرگاه اراده کند هم وارد لبنان می‌شود و به پشتیبانی حق وتوی آمریکا در سازمان ملل متحد، اختیار تام و تمام به‌خود می‌دهد که دست به هر کاری حتی آدم‌کشی و قحطی بزند؛ یا در جنگ میان روسیه و اکرائین که بر‌اساس آمارهای منتشرشده، هرهفته حداقل پنج‌هزارنفر از مردم این دو کشور کشته می‌شوند و سه‌سال است که بوی قتل و کشتار و باروت مردم اکرائین را به‌شدت آزار داده است که بیش از 10‌میلیون‌نفر از اهالی این‌کشور آواره سایر کشورها شوند و خانه و کاشانه خود را ترک کنند که باید پرسید، کجای این کار اصولی‌ست؟ چرا باید دو ملت روسیه و اکرائین اسیر تمایلات سران این دو کشور شوند؟ اینان به کدامین گناه ناکرده محکوم‌شده‌اند که هرروز هزاران‌نفر، جهان هستی را علی‌رغم میل باطنی ترک می‌کنند و در میان تکه‌های سرب داغ، ناشی از موشک باید جزغاله شوند و جهانی را که برای زیستن در آن دل‌بسته‌اش شده‌اند، علی‌رغم میل باطنی وداع بگویند؟ پس سازمان ملل متحد چه وظیفه‌ای دارد؟ آیا پنج کشور صاحب نفوذ و دارای حق وتو نمی‌توانند، حتی در اجتماع پنج‌نفری هم به این جنگ خاتمه بدهند؟ به‌چه‌علت دست‌روی‌دست گذاشته و هیچ اقدامی عملی برای جلوگیری از کشتار مردم بی‌گناه صورت نمی‌دهند؟ پس بسان همیشه، بازهم باید متوسل به خدای رحمان و رحیم شویم تا این نیز بگذرد.