استادیومی که حادثه آفرید

استادیوم پارس شیراز که کلنگ ساخت آن در سال 79 طی مراسم باشکوهی زمین زده شد و نوری از امید در دل مردم استان فارس را روشن کرد، در سال 99 رسماً افتتاح شد تا شیرازی‌های باذوق با استادیوم قدیمی حافظیه، خداحافظی کنند. استادیوم حافظیه که در منطقه‌ای زیبا در میان درختان سربلند و سرفراز شکل‌گرفته بود، بالاخره کهنه و فرسوده و از دور خارج شد و استادیوم شیک و استاندارد پارس جای آن‌را گرفت. در اولین مسابقه رسمی در قالب لیگ برتر فوتبال کشور هزاران‌نفر در روز جمعه گذشته درروی سکوهای آن به تماشای تیم شهرستان نشستند که دراثنای مسابقه ناگهان صفحه بزرگ و سنگینی از سقف جدا شده و بر روی تماشاگری فرود آمد و او را راهی بیمارستان کرد که به لطف خدای خوبی‌ها این تماشاگر فقط مصدوم شد و تقریباً به خیر گذشت؛ اما در پس این واقعه اینک صدها سؤال پوچ با صد نیش زهرآلود، اذهان مردم را به تشویش کشانده که استادیومی که پنج‌سال از ساخت آن گذشته است، به‌چه‌علت باید حادثه‌آفرین شود؟ لذا مشخص ‌شده است که ساخت آن دارای استانداردهای قابل‌قبول نبوده که حکایت از سستی نوع ساخت آن دارد. ازسوی‌دیگر؛ باتوجه‌به خشک‌سالی دودهه در استان سرسبز فارس که فاقد نزولات برف و باران بوده است، چگونه در ساخت آن دقت نشده که حاصل آن تخریب و آسیب جدی به تماشاگر شده است؟ اکنون باید سازمان‌ها و افرادی‌که در ساخت آن دخیل بوده‌اند، در برابر افکار عمومی پاسخگو باشند. نخست از مهندس یا مهندسین طراح و ناظر بر ساخت باید پرسید، به‌چه‌علت وظیفه خود را انجام نداده و دقت لازم در طراحی و ساخت آن نشده است و به‌چه‌علت جواز پایان ‌کار گرفته‌اند که چون سخن از پایان کار به میان می‌آید، شهرداری شیراز دقت لازم و حتی نظارت کافی بر نوع ابزار به‌کار‌رفته در این استادیوم را نداشته و بااین‌اوصاف چرا چنین بنایی را موجه دانسته و گواهی پایان ساخت را صادر کرده است؟ اگر این حادثه فقط یک کشته داشت، جواب خانواده تماشاگر را چه کسی باید می‌داد؟ و باز باید تأسف خورد که چرا ساخت این استادیوم این‌همه به درازا کشیده شده که خود عامل اصلی نوع ساخت آن‌را باعث شده است؟ ممکن است بازهم تحریم را مقصر اصلی عنوان کنند که به‌موقع هزینه ساخت تأمین نشده تا روزی فرابرسد که ده‌ها‌هزار تماشاگر ازهمه‌جابی‌خبر به تماشای مسابقه و رقابت تیم شهرستان باشند و در حین مسابقه که تمام هوش و حواس تماشاگران، متوجه قهرمانان خودی بوده است و آرزویی به‌جز پیروزی تیم خودشان نداشتند، به‌یک‌باره شوک ناگهانی براثر فروریختن مصالح ساخت، به‌جای پیروزی نصیب آنان شده است؛ بازهم بسان همیشه من را به‌یاد بازی دوران کودکی و نوجوانی می‌اندازد که در بازی «کی بود کی بود، من نبودم»، سر می‌دادیم و از سر شوق، بازی را جدی می‌دانستیم که این بار چون همیشه فروریزش را تصادفی می‌دانند و هر‌کس، حادثه را متوجه دیگری می‌داند. اینک ما مانده‌ایم که وزارت ورزش، فدراسیون فوتبال، مسئولین لیگ برتر، هیئت فوتبال استان فارس و سایر مسئولین تا به‌چه‌حد در بروز این حادثه باید پاسخگو باشند؟ و آیا باز‌هم پس از مدتی این حادثه به ‌دست فراموشی سپرده می‌شود تا بازهم روز از نو و روزی از نو؟! باید دید در آینده چه پیش می‌آید.