باخت‌ها‌ی سریالی فوتبال

میلیون‌ها هوادار تیم فوتبال استقلال، چهارشنبه‌شب پای فرستنده‌های صداوسیما، از ساعتی پیش‌ از آغاز مسابقه فوتبال بین دو تیم استقلال و تیم المحرق بحرین منتظر به تماشا نشسته بودند تا از تیم پرآوازه ‌خودشان در برابر تیم درجه دو قاره آسیا پشتیبانی کنند و از سویی بعد از پنج ناکامی پیاپی تیم ساپینتو، آمده بودند تا از این فرستنده‌ها در بازی ششم این مربی، خلاقیت، ازخودگذشتگی و برنده شدن را شاهد باشند؛ اما دریغ و آه که این‌بار هم بسان پنج مسابقه قبلی، بازهم تیم استقلال را بازنده دیدیم و این سرنوشت این‌روزهای فوتبال ماست که از قافله آسیا جا مانده‌ایم و یارای برابری با حتی تیم‌های رده دوم را هم نداریم و لذا باید طرحی نو را از شکاف ورزش به‌گِل‌نشسته خود بیابیم و از دست‌اندرکاران ورزش فوتبال که به آن به چشم یک پدیده قرن نگاه می‌شود، بخواهیم که اگر نمی‌توانند به این ورزش پردرآمد و به قولی ورزش میلیاردی، سروشکلی دگر بدهند و اگر قادر نیستند عطای این فوتبال را به لقایش ببخشند که عین صواب هم هست! تا کاردان‌ها بیایند و فوتبال ما را نجات دهند؛ چراکه یک دهه آزمون‌وخطا نشان داده است که این راه و روش برای فوتبال، توسط مجریان این روزهای آن، خشت بر دریا زدن و مشت بر سندان کوبیدن است. اول بازیکنان تیم‌های استقلال، پرسپولیس، سپاهان و تراکتور تبریز را مخاطب قرار می‌دهم که حیف از این‌همه دلاری که برای شما هزینه می‌شود. وقتی در این چهار باشگاه پاره‌ای‌از‌اوقات سخن از ‌میلیاردتومان و حتی 150‌میلیاردتومان برای یک فوتبالیست برای یک‌فصل فوتبال می‌شود که از اعتبار باشگاه دفاع کند؛ اما او نه عرقی به باشگاه دارد و نه عشقی به میلیون‌ها هوادار خود که در زمستان و تابستان، در سرما و گرما، ساعت‌ها درروی سکوها با امید به برد تیم موردعلاقه به تماشا می‌نشیند و درپایان با حسرت و ناراحتی استادیوم را ترک می‌کنند؛ چرا میلیارد‌بگیرها در زمین مسابقه و 90‌‌دقیقه به‌جای رقابت پا‌به‌پای حریفان، راه می‌روند و دیگر سخن از غیرت بازیکنان نیست؛ بلکه سخن از بی‌تفاوت بودن بازیکن است. نه مسئول باشگاه و نه سرپرست و نه مربی و بازیکن اصلاً جوابگو نیستند. مربی را بانام ساپینتو دگرباره برای استقلال با قیمت گزاف آورده‌اند تا شاید شق‌القمر کند؛ اما او توان لازم را ندارد؛ چراکه در شش مسابقه متوالی هیچ مسابقه‌ای را برنده نبوده است؛ پس به‌چه‌علت پولمان را هدر می‌دهیم تا پرسپولیس که یک لشکر به‌نام پیش‌کسوت را با خود دارد، اما به سراغ یک مربی درجه سه ساکن در آلمان برود و او را بیاورند که در پنج مسابقه فقط یک برد داشته باشد؟ سپاهان و تراکتور هم بدین‌منوال روزگار می‌گذرانند؛ سه تیم برتر مسابقات سال قبل در مسابقات آسیایی کارنامه قبولی ندارند و واقعاً سزاوار نیست که از پول مالیات ما، این‌همه دلار به بازیکنانی که هرچه‌بیشتر می‌گیرند، همتشان کمتر می‌شود، پرداخت شود. باید فدراسیون فوتبال بیاید و به مردم پاسخ بدهد که به‌چه‌علت 10‌سال است فوتبال ما به عقب‌رفته است؟ و باز به‌چه‌علت در‌برابر این‌همه هزینه، کارایی صفر است؟ اگر اینان بدانند و بفهمند که حقوق میلیاردی آنان با کوچک‌شدن سفره خانوار و با مالیات مستقیم و غیرمستقیم این ملت پرداخت‌ شده است، باید به‌خود بیایند و در این فوتبال را تخته کنند که امیدواریم روزی فرابرسد که حقوق فوتبالیست‌های ما از 10‌هزاردلار فراتر نرود و پول‌های رومیزی و زیرمیزی را آشکارا به بازیکن بدهند و اگر نمی‌توانند، غزل خداحافظی را بخوانند که امروز بهتر از فرداست.