سوریه به دامن اعراب باز‌می‌گردد

به‌یاد دارم در سال پیش در یکی از یادداشت‌هایم گفته بودم که هیچ کینه‌ای ابدی نیست؛ هیچ نفرتی پایدار نخواهد بود و هیچ دشمنی میان کشورها همیشگی نخواهد بود و همین‌طور نوشته بودم که در دنیای کنونی، هیچ‌گاه نباید دل‌بسته دوستی‌ها شد و باز هیچ‌گاه نمی‌توان برای همیشه دشمن بود. به‌خصوص وقتی سران دولت‌ها در قراردادهای خلق‌الساعه، دل می‌دهند و قلوه می‌گیرند! اما در اندک‌مدتی به دشمنانی خونی بدل می‌شوند و همین‌طور دشمنان قسم‌خورده دیروزی، در اندک‌مدتی به دوستانی صد‌ساله تبدیل می‌شوند که این تغییرات از خصوصیات قرن 19 و 20 است که نمونه‌های عینی آن‌را فراوان دیده‌ایم. در منطقه حساس خاورمیانه و در کشورهای اطراف خلیج تا ابد فارس، وقتی صدام عفلقی به کشور ما یورش برد، تمام کشورهای عربی به طرق مختلف از‌نظر تسلیحاتی و مالی او را یاری دادند؛ یکی‌ازآن‌ها کشور کویت بود که مانند بقیه عرب‌ها، سخن از برادری و اخوت میان اعراب می‌زد، اما همین عراق، به‌ناگهان از زمین و هوا و دریا به کویت حمله برد و آن‌را اشغال کرد که تقریباً ائتلافی جهانی به رهبری آمریکا صورت گرفت و با خفت و خواری صدام و ارتش او را تا نابودی مطلق تار و مار کردند و صدام متجاوز برای نجات خود، به چاه‌های زیرزمینی پناه برده و عاقبت‌الامر به جوخه اعدام سپرده شد. این جریان در سال 1369 به‌وقوع پیوست؛ اما درس عبرتی برای اعراب نشد و جهان عرب، 25‌سال پس‌از‌آن با واقعه دیگری به‌نام اعتراض مردم سوریه روبه‌رو شد که دوستان دیروزی او که معمولاً دم از پان‌عربیسم می‌زدند، با فرمان آمریکا، بشار اسد؛ رئیس‌جمهوری آن کشور را تنها گذاشتند و از او روی برگردانده و کمک‌های مالی بسیاری به مخالفان اسد دادند تا شاید بتوانند بشار اسد را از قدرت خلع کنند. این توطئه باعث شد که صدهاهزار سوری کشته شده و میلیون‌ها سوری دیگر بی‌خانمان و آواره بیابان‌ها و کشورهای همسایه شوند؛ ماجرایی که باز نشان داد به دوستی‌هایی که جنبه سیاسی دارد، نمی‌توان تکیه کرد و اینک پس از ده‌ها‌سال که اسد با پشتیبانی نیروهای حافظ حرم ایرانی و سربازان روسی توانسته بر مخالفان داخلی چیره شود و مجدداً حاکم و مسلط بر اوضاع شود، کشورهای عرب که دشمن دیروزی او شده بودند، یک‌به‌یک دست دوستی به‌سوی اسد دراز کرده و فصل جدیدی از دوستی‌ها را رقم می‌زنند! اینک باید تحمل کنیم و به انتظار آینده بنشینیم تا اسد کاملاً با همه عرب‌ها از در دوستی درآید و مجدداً یخ‌های کدورت میان آنان آب شود که در‌آن‌صورت باید رفتار بشار اسد را پس از آشتی با به‌اصطلاح برادران عرب ببینیم؛ اینکه آیا اسد تغییر رویه می‌دهد و اینکه باید دید؛ نسبت به کشور و مردم ایران که باعث ادامه قدرت او شدند، چه رفتاری را معمول می‌کند؟ امیدواریم که این‌بار و شاید برای اولین‌بار در دنیای سیاست، دوستی و محبت و خدمات شایسته ایران را یک دوست به‌نام سوریه مدنظر قرار داده و لحاظ ‌کند که دراین‌صورت باعث خوشحالی‌ست. یا اینکه باید بازهم همچنان بپذیریم که نه به این دوستی‌ها دل‌خوش بداریم و نه از عداوت و دشمنی‌ها، ترسی به دل راه دهیم؛ چرا‌که همه‌چیز برای همیشه بدون تغییر نمی‌ماند.