این همه جنگ و جدل حاصل ...

این‌روزها، مردم دنیا صحنه‌های دل‌خراش ناشی از حمله روسیه به اوکراین را از‌طریق خبرگزاری‌ها و شبکه‌های اجتماعی می‌بینند و می‌شنوند. سخن‌ روز در رسانه‌ها جنگ است و جنگ. جنازه به خاک افتاده با ظاهر در‌هم‌شکسته، ساختمان‌های فرو‌ریخته، خیابان‌های عاری از عبور‌و‌مرور و پست‌هایی که در شبکه‌های مجازی گذاشته می‌شود، دل هر کس را به‌درد می‌آورد؛ ازجمله شنیدن ضجه‌های یک هم‌وطن ایرانی که با درودیوار خانه‌ای که 30‌سال برایش زحمت کشیده، سخن می‌گفت و چه وداع تلخی که جان و روح بیننده را به‌شدت آزار می‌داد؛ درست زمانی‌که علی‌رغم میل باطنی باید خانه و کاشانه‌اش را بگذارد و به دنیای دیگری که برایش نامفهوم است که به آن پناهندگی، آوارگی، دربه‌دری و درنهایت مهاجرت می‌گویند، کوچ کند. او حتی با گل‌های خانه‌اش نیز خداحافظی می‌کرد؛ درنتیجه باید پرسید که خدایا این چه سرنوشتی ست که باید ابرقدرتان برای کشورهای کوچک رقم بزنند؟ از ینگه دنیا، آمریکا مداخله کند تا کشوری در بغل گوش روسیه را به اقمار اروپا و درنهایت غرب وابسته‌تر کند و ابرقدرتی دیگر به‌نام روسیه این خواست آمریکا را برنتابد و به جنگ خانمان‌سوز متوسل شود؛ و چنین شده است که روسیه از زمین، هوا و دریا، کشور آرام اوکراین را مورد تاخت‌و‌تاز قرار داده؛ به‌طوری‌که تخمین زده می‌شود از هر چهارنفر اوکراینی، یک‌نفر آن ناخواسته ترک دیار می‌کند و کشورهای دیگر را مأمنی برای خود می‌دانند؛ این سرنوشت بسیاری از مردم کشورهای مختلف بوده است که برای حفظ جان خود و خانواده، ناچار هستند از خانه و کاشانه خود و همه علایقی که به آن دل‌بستگی دارند، خداحافظی کرده و باز چنین حوادثی تا دنیا دنیا‌ست جاری می‌شود و باز بلا و بهانه آن‌را تقدیر می‌گذاریم و سخن اینجاست که بگوییم این چه داستانی‌ست که همیشگی‌ست و تکرار می‌شود و پایانی برای آن متصور نیست؟ باید از این 193 کشوری که در عضویت سازمان ملل متحد هستند، پرسید که ده‌ها سازمان و تشکلات در جهان به‌وجود آمده است که همه آن‌ها به‌نوعی از سازمان ملل متحد پیروی می‌کنند. این نهادها به‌وجود آمده‌اند تا مساوات و برابری را بر دنیا دیکته کنند؛ و در ظاهر همه مصوبات این سازمان‌ها به‌خصوص سازمان ملل متحد، باید موردقبول اعضا باشند. بودجه این سازمان‌ها را 193 کشور عضو پرداخت می‌کنند؛ اما دیده شده است که پاره‌ای‌از‌اوقات، بعضی از اعضا به مصوبات آن وقعی نمی‌گذارند؛ چرا‌که ده‌ها‌بار این سازمان از اسرائیل خواسته است که سرزمین‌هایی را که در ژوئن 1967 از کشورهای اردن، سوریه و مصر جدا کرده است، به صاحبان اصلی بازپس دهد؛ اما هیچ‌گاه جنبه عمل به خود نگرفته است تا سال 2014 میلادی، کریمه و دو استان دیگر اوکراین را روسیه به‌نام استقلال به روسیه ضمیمه کرده و با‌وجود‌آنکه سازمان ملل متحد با اکثریت آرا مقرر کرد که روسیه سرزمین‌های اشغالی را به اوکراین پس دهد، روسیه نه‌تنها قبول نکرده؛ بلکه دو‌هفته است کلیت این کشور را مورد هدف قرار داده است. متأسفانه سازمان ملل متحد هم از اساس و پایه با دادن اختیاری به‌نام وتو به پنج کشور بزرگ، آن‌ها را مخیر دانسته است؛ تا‌جایی‌که در جلسه مجمع عمومی اخیر که به خواست ده‌ها کشور برای رسیدگی به تجاوز روسیه تشکیل شده بود، با‌وجودی‌که 141 کشور به نفع اوکراین رأی داده بودند و اعضای مخالف فقط پنج کشور را شامل می‌شد و طبعاً باید روسیه دست از جنگ می‌کشد، با داشتن حق وتو، عملاً مصوبه را از اعتبار انداخته است. این هم یکی از اشکالاتی‌ست که به این پنج کشور بزرگ اجازه داده است که اگر همه اعضای سازمان ملل متحد رأی بر موردی خاص بدهند، هر‌کدام از اعضای پنج‌نفره صاحب وتو می‌توانند مصوبه را به‌اصطلاح به باد هوا بدهند و متأسفانه 45 کشور هم رأی ممتنع دادند؛ یعنی نه تجاوزی دیده‌اند و نه متجاوز؛ یعنی این عده پذیرفته‌اند که جنگ بد است اما نپذیرفته‌اند که متجاوزی بوده است. جل‌الخالق! و درنتیجه باید بگوییم؛ این‌همه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظری‌ست گر نظر پاک کنی، مسجد و میخانه یکی‌ست.