نزدیکی روسیه و اسرائیل و توقف برجام

وقتی حوادث روزگار را مرور می‌کنیم و همانند دانه‌های تسبیح کنار هم قرار می‌دهیم، بعضی دانه‌ها از‌نظر حجم و وزن با دیگران مغایرت دارند و بر‌همین‌منوال وقتی 193 کشور ثبت‌شده به‌عنوان عضو رسمی در سازمان ملل متحد را موردبررسی قرار می‌دهیم، به‌یقین کشوری چند‌ده‌هزارنفری را به‌عنوان عضو یا کشور پذیرفته‌ایم و به آن کشور می‌گوییم، همین‌طور کشور بزرگ چین را هم با بیش از 5/1میلیارد‌نفر جمعیت، کشور می‌خوانیم؛ اما اثر وجودی این دو کشور به‌هیچ‌وجه قابل‌مقایسه نیست و نقش آنان در صحنه جهانی به‌مانند فیل و فنجان می‌ماند. این مقدمه را گفتم تا به اصل سرمقاله برسم. از برجام بگویم که ماراتنی‌ست سنگین و خسته‌کننده و هزینه‌بر که حداقل یک‌سال زمان برده است. 1+4 و ایران و آمریکا در اتریش و پایتخت زیبای آن وین، گرد هم آمده‌اند و آن‌قدر چانه‌زنی کرده‌اند که مذاکرات به درازا کشیده است و درست به‌هنگامی‌که همه شرکت‌کنندگان اذعان داشتند که فقط یک گام تا پایان موفقیت‌آمیز مذاکرات باقی‌مانده است، به‌ناگهان نماینده روسیه شرط و شروطی را مطرح کرده که حدس زده می‌شود موردقبول دو عضو اصلی و دو طرف این قضیه طولانی‌مدت یعنی ایران و آمریکا نباشد؛ یعنی همان داستانی که در مقدمه گفتم و مثال فیل و فنجان را اشاره کردم؛ یک ابرقدرت به‌نام روسیه، برای امضای نهایی بهانه‌تراشی می‌کند و درنتیجه سرپرست مذاکره‌کننده ایرانی، به کشور مراجعه می‌کند و به‌گفته نویسنده نامی که در گذشته برای درگذشت جهان‌پهلوان تختی گفت: «خبر تلخ است، سنگین‌تر از تلخی و اینک عقرب صدهاسوال پوچ با صد نیش زهرآلود که در هرلحظه در افکار می‌لولند...»، پس از یک‌سال که حتی پیش‌نویس توافق هم آماده شده بود، با یک تلنگر ابرقدرت، باد هوا می‌شود؛ و این سرنوشت نامبارکی‌ست که بیش از نود‌درصد کشورهای جهان، همیشه درگیر با آن هستند؛ یعنی به‌راحتی آب خوردن، ابرقدرتان، منافع خود را بر دیگران ترجیح می‌دهند. یکی از صدها سؤال پوچی که در‌این‌لحظه در اذهان مردم دنیا به‌خصوص مردم ایران و آمریکا مانده است، روابط نزدیک روسیه و رژیم صهیونیستی‌ست که بنت؛ نخست‌وزیر اسرائیلی طی 10روز، سه‌مرتبه با پوتین دیدار کرده است؛ یعنی این دو کشور، صلاح کشور ما را خواسته‌اند؟! پاسخ نامفهوم است. درمورد رژیم صهیونیستی باید گفت که بیش از هر کشور دیگری در جهان، از انعقاد تفاهم میان آمریکا و ایران نگران بوده و به‌همراه او چند کشور عربی که با اسرائیل در یک راه قدم برمی‌دارند، نیز قرار داشته‌اند؛ اما روسیه چرا باید در دقیقه 90 که نه در وقت اضافه، تیر خلاص را خالی کند و زیادی دلش برای کشور ما شور بزند و در کمال تعجب و اعلامیه، دست روی نقطه حساس و نیات اصلی ابرقدرتان بگذارد و بگوید ما دوست داریم که بیشترین رابطه را با ایران در‌زمینه سیاسی، اقتصادی و نظامی داشته باشیم؛ اینک مردم ما دم خروس را که از کیلومترها دور دیده می‌شود، بپذیرند یا قسم حضرت عباس را؟ درحالی‌که در حدود یک‌سال نماینده روسیه به‌عنوان بشارت‌دهنده و سخنگوی خودساخته، مرتباً از موفقیت و پیشرفت مذاکرات و درنهایت نزدیکی دیدگاه‌های ایران و آمریکا دم بزند، ولی در وقت اضافه، کاسه‌کوزه‌ها را تماماً بشکند. امیدواریم اکنون‌که مردم از تحریم‌ها و مشکلات اقتصادی به‌تنگ‌آمده‌اند و دل به پایان خوب مذاکرات داشته‌اند، همان‌گونه‌که آمریکائیان نیز امتیازات خوبی به کشور ما داده‌اند، بالاخره پایان خوش مذاکرات اعلام شود و گره‌ای که با دست باز می‌شود را به دندان واگذار نکنیم. در‌نهایت از خداوند رحمان، طلب کنیم که آنچه را که به مصلحت مردم مؤمن و خداجوی ماست، آن کند.