کد خبر:
292674
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ يکشنبه ۴ دي -
06:30
سخن مدیرمسئول
چراغ‌قرمز تأمین آب
علی‌اکبر بهبهانی
از ده‌ها‌سال پیش، متعدداً در‌مورد کمبود آب در کشور هشدار می‌دادند؛ اما راه‌حل مناسبی برای تأمین آن ارائه نشد و تا توانستند حرف زدند؛ سمینار گذاشتند؛ کنفرانس برگزار کردند و حتی فراخوان مقاله دادند؛ اما هر‌روز که می‌گذشت، وضع از روز قبل هم بدتر و آب کمتر می‌شد و تازه شانس آوردیم که ازدواج کمتر صورت گرفت و بر جمعیت به‌صورت قطره‌ای اضافه شد وگرنه امروز وضعیت از چراغ قرمز‌رنگ خطر هم عبور می‌کرد؛ درشرایطی‌که کار به جایی رسیده است که رئیس سازمان محیط‌زیست ایران می‌گوید چراغ‌قرمز وضعیت تأمین آب در این کشور روشن شده است. این‌بار سخنان یک مسئول کشوری در حد هشدار نبود، بلکه اعلام وضعیت قرمز شد تا باز‌هم سخن گفته شود و باز‌هم ما بگوییم دوصد‌کرده چون نیم‌کردار نیست. بدین‌روی باید گفت که لطفاً سخن کم‌آبی را اولاً به بی‌آبی تبدیل کنید و سپس ارائه‌طریق کنید وگرنه مدت‌هاست که کارشناسان پیش‌بینی وضعیت قرمز را می‌کردند و متأسفانه هنوز هم پروژه‌های تأسیسات صنعتی پرمصرف آب، در‌دست‌اقدام است و هنوز هم کشت محصولات مصرف‌کننده زیاد آب چون برنج، هندوانه و ده‌ها محصور کشاورزی ادامه داشته و دارد که معنی و مفهوم آن به ما می‌گوید آب را هرز و هدر می‌دهیم و مدیریت آب را نمی‌دانیم؛ و چون اوضاع به این روال افتاده است، هر‌چند‌وقت یکی از استان‌های کشور با مشکل کم‌آبی مواجه است و در حوزه بحث مدیریت آب، هیچ راه‌حل منطقی به‌کار نمی‌رود و تنها راه برای رفع کمبود شدید و به‌صورت مُسکن، این‌است‌که از جای دیگری آب می‌آورند تا صداها موقتاً خاموش شود و به‌گفته دراویش، دم را غنیمت بشمارند. به‌نظر خودشان با چنین رویکردی مدیریت آب کرده‌اند که به‌هیچ‌وجه اصولی نیست و درنتیجه پذیرفتنی هم نیست. به‌ویژه که به‌گفته یک عضو کمیسیون انرژی مجلس، ذخایر بعضی از سدهای کشور، به زیر 37درصد رسیده است؛ آن‌هم درشرایطی‌که امروز نه برف داریم و نه آب؛ درحالی‌که در گذشته‌ها در پاییز، حتی یکی، دو‌بار برف سراسری داشتیم؛ اما این‌روزها دیگر برف نداریم و باران هم مانند گذشته نمی‌بارد و پاره‌ای‌از‌اوقات قطره‌چکانی و در حد خیس‌کردن زمین‌ها می‌بارد. درچنین‌شرایطی مردم باید صرفه‌جویی کنند وگرنه دیگر شهرهای کشور با وضعیت مشابه همدان روبه‌رو می‌شود تا دولت ناچار شود که آب را به‌صورت تانکر از شهرهای دیگر وارد نقاط کم‌آب کند. دراین‌صورت باز‌هم باید از آب یعنی باارزش‌ترین مایه زندگی، سخن بگوییم و از کمبود و نبود آن زانوی غم در بغل بگیریم و به‌اصطلاح در درد و معمای چه کنم گرفتار بیاییم. اما به‌هر‌حال باید یک‌بار و برای همیشه، درخصوص این مسئله مهم و حیاتی به‌صورت زیربنایی و نه روبنایی تفکر کنیم و در فکر لحظه نباشیم و از مسکن‌های غیرکاربردی کمک نگیریم. را‌ه‌هایی مثل آبیاری در کشاورزی از‌طریق سیستم قطره‌ای و کاشت گیاهان و سبزی و میوه‌هایی که به آب کمتری نیازمند هستند و همچنین از دور خارج‌کردن سدهایی که وجود آن‌ها جز ضرر و خسارت وارد کردن، هیچ بهره‌ای ندارد و به‌گفته قدیمی‌ها عدم به ز وجود! به‌ویژه اگوسازی و ایجاد فاضلاب در تمام شهرستان‌ها و به‌خصوص در کلان‌شهرها که با ایجاد فاضلاب، به‌آسانی می‌توان آب آشامیدنی را از فاضلاب‌ها جدا کرده و برای مصارف کشاورزی و صنعتی، از آب‌های غیرتصفیه استفاده کرد و بالاخره در مواقع باران‌های سیل‌آسا، با هدایت آب‌ها از مسیل درست، از هرز رفتن آب جلوگیری کرد و در‌نهایت با اعمال مدیریت اصولی و تخصص‌گونه آب، می‌توان از بی‌آبی و کم‌آبی رهایی یافت؛ همچنین می‌توان با‌استفاده‌از آب‌های شور دریا و رودخانه‌های کشور و تبدیل آن به آب شیرین، به‌نحو بارزی از کم‌آبی نجات پیدا کرد.