زلزله در ایران، ترکیه و سوریه

از هزاران‌سال‌پیش، دگرگونی و تحولات در سطح کره زمین را با نام بلایای آسمانی به مردم دنیا معرفی کرده‌اند و چون پندار چنین است، بشر امروزی به خود زحمت نمی‌دهد که از خود بپرسد آیا بلای آسمانی، درمان ندارد یا اینکه این رویدادها قابل پیش‌بینی و پیشگیری هست یا خیر؟ یا اینکه واقعاً باید هیچ تدبیری نیندیشیم و زلزله را بلای آسمانی بدانیم؛ سیل را بلای آسمانی بخوانیم؛ رانش زمین را محصول طبیعت بدانیم و خود را آسوده‌خاطر بدانیم و برای عبور از این حوادث، هیچ اقدامی نکنیم! خداپرستی، ایمان‌داری و اعتقاد به خداوند رحمان و رحیم، در پوست و خون و اراده ما نهفته است و اگر برای کشف آن همچنان بی‌خیال باشیم، باز‌هم باید هر‌از‌چندگاهی، ناظر وقوع زلزله‌های خانمان‌سوز و خانمان‌بربادده باشیم. باز‌هم باید از محیط‌زیست غافل باشیم؛ نظریات آنان را جدی نگیریم؛ به گسل‌های موجود در دنیا به‌عنوان یک خطر جدی نگاه نکنیم تا باز‌هم در منطقه ما؛ منطقه همیشه جوان خاورمیانه، در ایران عزیز و کشورهای مسلمان ترکیه و سوریه، زلزله حادث شود؛ هزاران‌نفر کشته شوند و صدها‌هزار‌نفر مصدوم و آواره شوند؛ میلیاردها سرمایه انسانی و مالی در یک چشم‌برهم‌زدن دود هوا شود و باز‌هم کاسه چه کنم به‌دست بگیریم و در انتظار کمک سایر کشورها، روزها را به شب و شب‌ها را روز کنیم که در گذر از خسارات جدی جانی و مانی، در پی وقوع هر زلزله‌ای، فرزندان بازمانده از زلزله، یک عمر را در تشویش و نگرانی و متأثر از زلزله، عمری توأم با ترس را سپری کنند که به‌یقین از‌نظر روانی، این فرزندان همیشه آسیب‌پذیر، روزگار بگذرانند. اگر به گسل‌های موجود در جهان آگاهی داشته باشیم و باز بر این گسل‌ها، برج‌ها و خانه‌های بساز‌و‌بفروشی بنا کنیم؛ پس دانسته، خود را در مسیر مرگ قرار داده‌ایم که دراین‌صورت، باید بپذیریم که خودکرده را تدبیر نیست. پس نکنیم تا گرفتار نشویم. در جهان هستی، کشور ژاپن و آمریکا،‌ آن‌قدر گسل دارند که باید به‌دنبال زمین‌های بی‌گسل بگردند و چون این دو کشور از خرد و تدبیر استفاده کرده‌اند، در کالیفرنیا و لوس‌آنجلس زلزله هفت ریشتری می‌آید؛ اما فقط یک کشته می‌دهد، یا ژاپن که در گذشته پیوسته از زلزله در امان نبوده تا در یک دوره 50‌ساله، آن‌چنان کرد که زلزله‌های 6 و 7 ریشتری را زلزله نمی‌دانند؛ بلکه آن را پس‌لرزه می‌خوانند. پس حداقل کاری که این دو کشور کرده‌اند، این‌است‌که در آن‌ها اجازه ساخت‌و‌ساز به مناطق دارای گسل‌های زلزله‌خیز داده نمی‌شود؛ بنابراین آسیب هم نمی‌بینند و اگر هم زلزله حادث شود، آن‌قدر از پیش وسایل آماده‌شده دارند که مشکل عمده‌ای برای آسیب‌دیده و بازمانده از زلزله ایجاد نکند. به‌هرروی در دو کشور دوست مسلمان و برادرمان؛ ترکیه و سوریه، زلزله مهیبی روی داده است که شمار کشته‌ها را به 25‌هزار‌نفر تخمین می‌زنند. در ترکیه به‌یک‌باره همه نیروهای موجود و به‌خصوص ارتشی‌ها، به کمک زلزله‌زدگان شتافته‌اند؛ بازماندگان را حتی با کشتی‌های جنگی و هواپیما به کناره‌های دریای مدیترانه و در آنتالیا، آنالیا و کوش‌آداسی و در هتل‌های متعدد خالی از مسافر در این فصل جای داده‌اند و در‌کنار‌آن براساس آمارها، بیش از 100هزار کانکس را فقط در یک استان برپا کرده‌اند و زلزله‌زدگان را اسکان داده‌اند و از 75 کشور جهان، تقاضای کمک‌های امدادی کرده‌اند و در نقطه مقابل آن در سوریه که عمل خرابی آن و تعداد کشته و مصدوم آن بسیار پایین‌تر از ترکیه است، هنوز آوارگان ناشی از زلزله، به‌اندازه کافی از سرپناه مناسب برخوردار نشده‌اند و در سرمای موجود، روزگار بسیار بدی را می‌گذرانند و تقاضای چادر برای زلزله‌زدگان می‌کنند. حال‌آنکه در ترکیه حدود یک‌میلیون چادر، برای این مواقع موجود است؛ درنتیجه باید بپذیریم در سوریه و کشور ما از صدها‌سال‌پیش، به زلزله به‌طورجدی فکر نکرده‌اند و برای مثال؛ هلال‌احمر کشور ما به‌اندازه کافی از نیروی انسانی و به‌خصوص تجهیزات و کانکس و چادر ذخیره نداشته تا بتواند در برابر زلزله خوی، به‌سرعت اقدام درخور توجه را صورت بدهد که باز‌هم بسان همیشه مردم خداجو و نوع‌پرست کشور ما و به‌خصوص برخی از سلبریتی‌های هنرمند و ورزشکار، فوراً دست‌به‌کار شدند و برای کمک به زلزله‌زدگان کوشش فراوان کردند. اینک باید آرزو کنیم که بالاخره شهرداری‌های کشورمان مجوز ساخت را سنجیده و حساب‌شده به مردم بدهند تا باز‌هم شاهد به‌جای ماندن کشته، مصدوم و آواره نباشیم.