کد خبر:
292946
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ دوشنبه ۱ اسفند -
07:55
پانته‌آ بهرام؛ همیشه متفاوت و همیشه باکیفیت
«پانته‌آ بهرام» دانش‌آموخته ادبیات نمایشی‌ست؛ البته در سال ۱۳۶۶ گرایش بازیگری خود را به‌صورت آکادمیک با ورود به مدرسه صدا‌و‌سیما و آموختن در رشته بازیگری آغاز کرد. نخستین حضور جدی در تئاتر را در ۱۳۶۷ با بازی مقابل تماشاگر در تالار هنر و «قصه شبنم» تجربه کرد. در مصاحبه‌ای در‌باره لقبی که اهالی سینما به وی داده‌اند؛ یعنی «متفاوت‌ترین بازیگر سینما و تلویزیون» گفته بود: «من متفاوت‌ترین بازیگر سینما و تلویزیون هستم؛ زیرا بازیگری را با احترام به این شغل و جدیت آغاز کردم و این حرفه برایم یک شغل دم‌دستی نبود. بازیگری من با تئاتر کلید خورد و همه می‌دانند؛ تئاتر نه پول و نه شهرت دارد. من قدرتمند، درست و دقیق به راهم ادامه دادم. من سعی کردم در تمام این‌سال‌ها استانداردهای بازیگری را رعایت کنم و به‌‌نظر خودم؛ جزو با‌کیفیت‌ترین بازیگران ایران هستم. وقتی با دانش و علاقه وارد حرفه‌ای شوی، قطعاً در آن موفق خواهی شد. اگر به شغلت احترام بگذاری و آن‌را به‌نحو‌احسن انجام دهی، پول به‌دنبالش می‌آید. از‌سویی، افراد باید سریع تکلیف آینده خود را مشخص کنند و به زندگی‌شان جهت دهند. گاهی فرد 50ساله‌ای را می‌بینم که علاقه‌مند به بازیگری بوده و در‌پی رسیدن به این شغل است. چاره‌ای جز افسوس‌خوردن برای این فرد ندارم؛ البته درست است که هیچ‌زمانی برای شروع دیر نیست؛ اما اقدام زو‌دتر، سبب نتیجه‌گیری بهتر می‌شود».
سیده مریم مطلب‌پور در یادداشتی بر بازیگری این هنرمند در ویستا نوشته است؛ «پانته‌آ بهرام» را می‌توان بیشتر بازیگری تئاتری نامید که با رویکرد آگاهانه انتخاب‌های شایسته‌ای در سینما و تلویزیون داشته است. جنس بازی او بر روی صحنه نمایش بازی برونی با کنترل دقیق بدن است. او فضای تئاتر و بازیگری تئاتر را خیلی‌خوب می‌شناسد و به‌خوبی واقف است چگونه بیننده تئاتر را شگفت‌زده کند. بازی‌های خوبش در «مرگ یزدگرد»، «زمستان ۶۶»، «پس تا فردا»، «رازها و دروغ‌ها»، «شکلک» و بسیاری از تئاترهای دیگر نشان از تسلط او بر روی صحنه دارد. این‌درحالی‌ست‌که جادوی تلویزیون و سینما، بهرام را نیز مانند بسیاری‌دیگر از بازیگران تئاتری به‌سمت پرده نقره‌ای کشاند. او در ادامه روند بازیگری‌اش برخلاف دیگر هنرمندان تئاتر، شیوه اختصاصی بازی خود را به مدیوم تازه انتقال داد و به‌خوبی توانست بازی خود را با فضای تلویزیون و سینما تطبیق دهد و با تیزهوشی به‌خوبی با دوربین کنار بیاید و با انتخاب آثاری که جنس بازی‌اش با آموزه‌های تئاتری او هماهنگ بود توانست هنر خود را در بازیگری به‌رخ بکشد. درواقع، بازیگری مانند بهرام که از ویژگی خاص چهره بهره نمی‌برد بااستفاده‌از هنر بازیگری و استعداد نهفته‌اش، با کارنامه کاری‌اش نشان داده است که استعداد، نقش پررنگ‌تری در باورپذیری قالب کاراکتر و ارائه خوب نقش دارد؛ تا زیبایی چهره. او در تلویزیون کارش را با مجموعه‌های «وکیل»، «پلیس جوان»، «سکوت»، «چهره‌به‌چهره»، «بحران معنویت» و «مسافر» آغاز کرد اما نقطه‌عطف کارنامه او حضور در سریال‌های «مسافر» و «زیر هشت» بود. «مسافر» به‌دلیل بازی خاص او در نقش دختر معتاد (منیژه) و لحن و ادای دیالوگ، جایگاه متفاوتی در میان آثارش دارد. او با این سریال، چهره جدیدی از زن معتادی که به‌خاطر اعتیاد همه‌چیز را از دست می‌دهد، ارائه کرد. بهرام همین بازی خاص و نوع نگرش ویژه به کاراکتر منیژه را پس‌ازچندسال در سریال «زیر هشت» تکرار کرد و با دقت‌نظری که در باورپذیر جلوه‌دادن نقش دارد، به‌خوبی از پس ایفای شخصیت پیچیده منیژه که دارای فرازوفرود فراوانی‌ست، برآمد. بهرام در سینما هم بازی‌های به‌یادماندنی ارائه داده که از مهم‌ترین آثار وی «چهارشنبه‌سوری»، «اقلیما»، «پستچی سه‌بار در نمی‌زند»، «هیچ»، «بدرود بغداد» و ... را می‌توان نام برد. او با ایفای نقش در فیلم «چهارشنبه‌سوری» با استعداد خاصی که در درونی‌کردن نقش دارد به‌خوبی از پس ایفای نقش مرموز این فیلم برآمد و خاطره ایفای این کاراکتر را در اذهان ماندگار کرد. او این موفقیت و بازی خاص را در «پستچی سه‌بار در نمی‌زند» با کلام آهنگین و ادای خاص دیالوگ‌ها تکرار کرد و به‌خوبی از پس انتقال حس به مخاطب برآمد. بهرام در فیلم «هیچ» باوجوداینکه برخی دیالوگ‌هایش به‌خاطر لکنت‌زبان نامفهوم بود اما توانست حس نقش را به مخاطبش منتقل کند؛ به‌طوری‌که هم لحظات جذاب نقش برای مخاطب قابل‌قبول باشد و هم در لحظات سخت و تلخ با او ابراز هم دردی کند. او در «هیچ» آن‌قدر خوب بود که می‌توان کاراکتر او را نمونه‌ای درست و دقیق از زنانی‌که دل‌مشغولی‌هایی از این‌جنس دارند به‌حساب آورد. در «بدرود بغداد» نیز باوجوداینکه دیالوگ‌هایش به‌زبان عربی بود به‌خوبی از عهده ایفای نقش زن عرب برآمد. او در کنار همراه‌کردن حس بازی‌اش با دیالوگ عربی، حالات روحی یک زن عرب را به مخاطب غیرعرب خود منتقل کرد. صحنه‌ای دراین‌فیلم هست که رو‌به‌دوربین خیره شده و حدود دودقیقه مونولوگ‌گویی می‌کند که بسیارتأثیرگذار از آب درآمده. او برای ایفای نقش این زن عرب، در وهله اول حالات زندگی و خواست‌ها و دغدغه‌ها و عشق یک زن عرب را درونی کرده و نهایتاً همین‌امر باعث باورپذیر‌شدن ادای دیالوگ‌ها و انتقال حس به تماشاگر است و این، نشان از هوش تئاتری خاص او و کاربرد آن در سینما دارد. کاراکترهایی که بهرام به‌خوبی از پس ایفای آن‌ها برآمده است شخصیت زنان عادی با زندگی آرام و شیرین نبوده و او همواره با بازی‌اش به کاراکترهایی زندگی می‌بخشد که وجوهی غیر‌زنانه یا ویژه را دارا بوده و این‌امر باعث می‌شود با دقت‌نظری که در انتخاب لایه‌های درونی شخصیت دارد، به‌خوبی هویت کاراکترها را به‌تصویر بکشد و ایفای نقش او در فیلم «بدرود بغداد» یکی از شاخصه‌های این‌نکته است. احمد شاهوند نیز در مقاله‌ای بلند به میزان مخاطبان فیلم‌های اکران‌شده این بازیگر در سایت فیلیموشات پرداخت که در بخشی‌از‌آن می‌خوانیم: پس از حضور در سه فیلم از عبدالرضا کاهانی که هیچ‌یک در بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر حضور نداشتند، بهرام در یکی از بهترین آثار فریدون جیرانی به‌نام «من مادر هستم» بازی کرد که این فیلم هم بدون حضور در جشنواره، با نقش‌آفرینی هنرمندانی نظیرِ فرهاد اصلانی، هنگامه قاضیانی، باران کوثری، حبیب رضایی و امیرحسین آرمان در سال ۱۳۹۱ در سینماها به‌نمایش درآمد و اتفاقاً با استقبال نسبی مخاطبان روبه‌رو شد. حدود ۴۰۰هزار‌نفر از فیلم دیدن کردند و رتبه پنجم جدول پرتماشاگرترین‌های سال به «من مادر هستم» رسید. بهرام توکلی در سال ۱۳۹۲ و پس از موفقیت «اینجا بدون من» و «آسمان زرد کم‌عمق» نزد نویسندگان و منتقدان، سراغ بازسازی یکی از بهترین فیلم‌های تاریخ سینمای جهان رفت: «اتوبوسی به نام هوس» ساخته الیا کازان. بهرام هم در ادامه تجربه‌گرایی‌‌‌‌اش در ایفای نقش‌های متفاوت و سخت، در نقش بلانش که ویوین لی در فیلم کازان ایفایش می‌کرد، بازی کرد و تا‌حدودی هم موفق بود. «بیگانه» اما نه در جشنواره و نه در گیشه با استقبال مواجه نشد. نزدیک به ۳۵هزار‌نفر از فیلم دیدن کردند و رتبه 35 جدول پرمخاطب‌‌ترین‌های سال به آن رسید. بهرام در دو‌سال پیاپی در فیلمی از کمال تبریزی («طبق هساث») در نقش کوتاهی و در فیلمی ساخته هاتف علیمردانی در نقشی تأثیرگذار و محوری بازی کرد. هر‌دو فیلم در دو دوره پیاپی جشنواره حضور داشتند و به موفقیت‌هایی هم رسیدند. رضا عطاران «طبقه هساث» در سال ۱۳۹۳ در سینماها به‌نمایش درآمد و با ۹۴۰هزار تماشاگر در رده دوم جدول پرتماشاگرترین‌های سال قرار گرفت. «کوچه بی‌نام» هم در سال ۱۳۹۴ اکران شد و نزدیک به 600هزار بیننده را روانه سالن‌های سینما و رتبه پنجم جدول پربیننده‌‌ترین‌های را از‌آن‌خود کرد. بهرام در سال ۹۶ سه فیلم روی پرده سینماها داشت که هر‌سه در گیشه شکست خوردند: «گذر موقت» ساخته افشین هاشمی، «بلوک ۹ خروجی ۲» به‌کارگردانی علیرضا امینی که پس از چهارسال اکران می‌شد و «شاید عشق نبود» ساخته سعید ابراهیمی‌فر که تولیدش ۱۳سال طول کشید. مجموع بیننده‌های هر‌سه فیلم متأسفانه به ۳۰هزار بیننده هم نرسید.