شهریه‌های بی‌ضابطه مدارس غیرانتفاعی

ده‌ها‌سال است که مدارس غیرانتفاعی، ده‌ها القاب و امتیاز را زیور مدارس خود کرده و با نام‌های مختلف و به‌هر‌میزان که دلشان رضا بدهد، برای دانش‌آموزان شهریه درنظر می‌گیرند. این قبیل مدارس از اواخر نیمسال اول، شروع به تبلیغات گسترده برای مدرسه خود می‌کنند که آدمی را به‌یاد حراج‌های صوری می‌اندازد که در آن صدای هر‌کس بلندتر بود، فروش بیشتری می‌کرد و برای عرضه کالای خود، به هر‌کار و ابتکاری متوسل می‌شوند! از جمله در همین تهران بزرگ و در کوچه برلن و کوچه مهران، فردی با نام سید جلال یک کلام، با فریادهای خود، فروشی بیشتر از بقیه داشت که آن داستان و آن یک کلام را بسیاری از تهرانی‌ها می‌شناختند. حال داستان مدارس غیرانتفاعی ما اگر نه همه آن‌ها که شاید اکثریت آنان، چنین باشد که به انواع شگردها متوسل می‌شوند تا مدرسه خود را موفق‌تر جلوه دهند؛ و چون بسیاری از خانواده‌ها، عقلشان با چشمشان نسبت متعادل‌تری دارد، آنچه را که می‌بینند، آن‌را هم می‌پندارند. گویی‌که با تفکر زیاد و تعقل بسیار و به‌جهت آینده روشن‌تر فرزند، او را در مدارسی که شهریه بیشتری دریافت می‌کنند، راهی می‌کنند و چون این مدارس با اقبال عمومی روبه‌رو می‌شوند، درون خانواده‌ها هم چشم‌و‌هم‌چشمی بیداد می‌کند، یا آنکه بهتر است بگویم خلق را تقلیدشان بر باد داد! این داستان مسابقه‌ای‌ست که برنده نداشته و به هیچ‌کس جایزه‌ای هم داده نمی‌شود. با نگاهی منفی‌گرا باید بگویم در این مسابقه همه بازنده هستند و برنده اصلی، برگزارکنندگان مسابقه‌، مدیریت یا صاحب مدرسه غیرانتفاعی‌ست که مزد تبلیغات خود را می‌برد و صاحب و قهرمان مسابقه می‌شود؛ اما آنچه به‌نظر غیرواقعی می‌نماید، سکوت یا بی‌تفاوتی وزارت آموزش‌و‌پرورش است که ظاهراً این بی‌تفاوتی، صاحبان مدارس غیرانتفاعی را مخیر کرده است به‌هر‌میزان دلشان خواست و به قول عوام تا‌آنجا‌که تیغشان ببرد، میزان شهریه را افزایش می‌دهند و به‌قول امروزی‌ها، از تعارف کم می‌کنند و بر مبلغ می‌افزایند و برای خالی‌نبودن عریضه، چند مورد را هم به‌نام فعالیت‌های فوق‌برنامه ورزشی، هنری، ابتکاری، آموزش زبان انگلیسی و بالاخره چند فعالیت با نام کارگاه، به برنامه‌های هفتگی خود می‌افزایند تا میزان شهریه را سال به سال زیادتر ‌کنند؛ تا‌جایی‌که شهریه دبیرستان‌های غیرانتفاعی از 40‌میلیون شروع شده و در مدارسی خاص تا 100میلیون‌ نیز مقرر کرده؛ و در‌طول سال هم از همت عالی اولیای دانش‌آموزان مدد می‌گیرند و آنان را سرکیسه می‌کنند. در‌این‌میان بیش از 70 تا 80‌درصد مردمی که یا زیرخط فقر زندگی می‌کنند یا کمی به طبقات متوسط نزدیک می‌شوند که بضاعت کافی ندارند، ناچار می‌شوند فرزندان خود را به مدارس دولتی بفرستند که بر طبق آمار وزیر آموزش‌و‌پرورش، بیش از 20‌درصد این مدارس، دارای کلاس‌ها و ساختمان‌های ناایمن هستند. در اینجا سؤال این‌است‌که گناه این اکثریت چیست؟ و در وضعیتی که همگان آرزو می‌کنند فرزندانشان در مدارس خوب تحصیل کنند تا آینده بهتری داشته باشند و در مسابقه‌ای با نام کنکور، وارد رشته‌ای از رشته‌های تحصیل شوند که به تصورشان در آینده ارزش شغلی و درجه‌ای بهتری داشته باشند، در‌این‌میان وزارت آموزش‌و‌پرورش مرتباً اعلام می‌کند که متون و سرفصل‌های درسی را باید تغییر داد؛ اما هیچ‌گاه اعلام نمی‌کند که مدارس غیرانتفاعی، از‌نظر افزایش میزان شهریه سالانه، چند‌درصد باید افزایش شهریه بدهند یا لااقل این مورد تنها در حد نوشته روی کاغذ بدون ضمانت اجرایی درآمده است؛ اما در مدرسه‌ای که در سال قبل 46‌میلیون‌تومان شهریه دریافت می‌کرد، به‌چه‌علت در سال جاری آن‌را به 64‌میلیون‌تومان افزایش داده است و اگر ولی دانش‌آموز یک کارمند متوسط به بالا باشد،‌ و از سفره خانوار بکاهد تا آینده فرزندش بهتر شود، باید ماهی یک‌میلیون و 800هزار‌تومان بابت این افزایش شهریه برای فرزندش هزینه کند که این مبلغ دور از انصاف و ناسزاوارانه است. امیدواریم حداقل به کیفیت مدارس دولتی افزوده شود تا مردم ناچار نشوند رو به مدارس غیرانتفاعی بیاورند.