کاهش معنادار زاد‌و‌ولد در سال جاری

تا‌به‌حال فکر کرده‌ایم که چرا هر‌سال که می‌گذرد آمار ازدواج در میان جوانان کشور ما پایین و پایین‌تر می‌رود؟ دل‌سوختگان و عاشقان آینده کشور که به تکامل و تعالی بیشتر ایران و ایرانی فکر می‌کنند، چرا و به‌چه‌علت، در این ‌مورد خاص یک نسخه شفابخش نمی‌نویسند و داروی این مشکل را عرفی نمی‌کنند و درحالی‌که همچنان شاهدند که رغبت جوانان به ازدواج کمتر می‌شود؛ اما هیچ عزم و اراده‌ای برای توجه به این قشر عظیم دیده نمی‌شود، یا شاید هم معتقد شده‌اند که در وضعیت کنونی، امیدی به رفع این مشکل که در آینده کوهی از مشکلات را به کشور تحمیل می‌کند، نیست؛ اما و به‌هر‌جهت دولت و رهبران جامعه باید تا دیر نشده و جمعیت کشور بیش‌از‌این پیر نشده، به فکر ترمیم این روال به‌صورت جدی و عملی باشند؛ چراکه درصورت ادامه تا ده‌سال‌دیگر، با جمعیت پیری مواجه خواهیم شد که کشور را در لبه پرتگاه قرار داده و بعدازآن نه از ایران نامی می‌ماند و نه از ایرانی، آن‌هم کشور سرفراز ایران‌زمین، با یک تاریخ درخشان شش،‌هفت‌هزار‌ساله پرافتخار و درخشان که در ساخت جهان پیشرفته کنونی و رشد متفکران،‌ نقش مهم و برجسته‌ای ایفا کرده است. اگر در حد این مقاله به این موضوع مهم و حساس توجه جدی داشته باشیم و ازنظر جامعه‌شناختی مردم کشورمان بررسی کارشناسانه کنیم، وقتی‌که براساس آموزه‌های دین مبین اسلام و فرازهای فراوان اولیای دین که امر ازدواج را نیکو، پسندیده و در حد واجب دانسته است، این سؤال پیش می‌آید که به‌چه‌علت جوانان مسلمان ما رغبت چندانی به این امر خیر ندارند؟ و هرچندکه رهبران نظام توصیه‌ به این امر خداپسندانه دارند، باز‌هم حدود 20‌میلیون دختر و پسر جوان داریم که ازدواج نمی‌کنند یا اینکه نمی‌توانند و بضاعت ازدواج ندارند و در اصطلاح «بی‌بی از بی‌چادری معذور است!» و این تعلل نه از سر خواست و اراده شخصی‌ست که حتماً از‌نظر نبود امکان است. چون من نویسنده نیز به فرضیه دوم اعتقاد راسخ دارم، پس باید این قصور را به‌پای مسئولین بنویسیم که امکانات لازم را برای جوانان ایجاد نمی‌کنند و در‌حالی‌که می‌دانند حدود 60‌درصد مردم از‌نظر تأمین معاش روزانه در عذاب هستند و جوانان ما اکثراً در زیر همین خط فقر قرار دارند، لذا به‌یقین قشر عظیمی از مجردها حتی افراد 30‌سال به بالا هستند که علی‌رغم میل باطنی و نبود بنیه مالی، به‌ناچار مجرد مانده‌اند و حتی از‌این‌بابت مشکلات زیادی هم دارند؛ البته دولت در‌جهت کمک مالی به جوانان، با دادن وام و کمک‌های بلاعوض فاکتورهایی را ایجاد کرده که از جمله به زوج و زوجه حتی تا حدود 80 تا 100‌میلیون‌تومان وام می‌دهند تا به رشد آمار ازدواج در کشور کمک کرده باشند؛ اما این کمک‌های دولتی نیز نتوانسته است کمک مهمی در‌این‌مورد صورت دهد؛ زیرا هزینه مسکن و معیشت آن‌قدر بالا رفته است که اگر وام دو‌نفر زوجین را روی‌هم بگذارند، نمی‌تواند ودیعه یک مسکن کوچک را هم دربر بگیرد و چون این جریان و روال همچنان جاری و ساری‌ست، باز‌هم در امر توصیه به ازدواج ناموفق بوده‌ایم. کما‌اینکه متأسفانه در 11‌سال‌اخیر، میزان ازدواج در سال جاری به کمترین حد رسیده است که این موضوع آژیر خطر را برای آینده کشور به‌صدا درآورده و ادامه آن، عاقبت بسیار بدی را برای کشور ما رقم می‌زند. به‌نظر می‌رسد؛ در‌این‌حالت دولت باید با ساخت خانه‌هایی در حد 30 تا 40‌متر و با سرعت و شبیه پروژه مسکن مهر تا دیر نشده است در تمام کشور این پروژه را رقم بزند و در یک برنامه یکی،دو‌ساله، حداقل 10‌میلیون از این نوع مسکن‌ها را بسازد و به‌عنوان هدیه، به دختران و پسران جوان واگذار کند که به‌یقین نه‌تنها از وضعیت بحرانی کنونی خارج می‌شویم؛ بلکه شاید در جهان مثال‌زدنی خواهیم شد. بدیهی‌ست؛ درصورت تحقق این حداقلی، در آینده شاهد زندگی‌های مجردی و آسیب‌هایی از نوع ازدواج سفید نخواهیم بود.