سوژه‌ای به‌نام انتخاب سرمربی فوتبال

هیچ‌گاه از خود نپرسیده‌ایم که چرا فوتبال در کشور ما سروسامان نمی‌گیرد. فوتبال، ورزشی‌ست که علاقه‌مندان آن، بر طبق آمارهایی که ارائه شده، پنج‌میلیارد‌نفرهستند و در میان ورزش‌های موجود، هیجان‌انگیزترین ورزش در دنیا به‌حساب می‌آید. از‌سوی‌دیگر؛ بیش از مجموع همه ورزش‌های موجود، درآمدزایی می‌کند و باز از استثنائات آن حتی حضور 150‌هزار تماشاگر در استادیوم و شاید چهار‌میلیارد علاقه‌مند از پای جعبه جادویی تلویزیون یا فرستنده‌های رادیویی‌ست که از جمله تمایزات این رشته نسبت به بقیه رشته‌های ورزشی‌ست. این ورزش صاحب بزرگ‌ترین و پیچیده‌ترین فدراسیون بین‌المللی‌ست که رئیس آن به هنگام حضور در مسابقات و بازدید از کشورها، با استقبال ویژه، مورد تمجید قرار می‌گیرد؛ اما در کشور ما فدراسیون فوتبال نه در گذشته و نه امروزه، هرگز دارای تشکیلات منسجم و تعریف‌شده برابر مقررات فیفا نبوده است و همواره با تبصره و خواهش؛ من بمیرم و تو بمیری و ترفندهای مختلف، خود را به‌نام سازمان خصوصی و مستقل به فیفا تحمیل کرده است. از جمله مقررات وضع‌ شده در فیفا اینکه صراحت دارد که باشگاه‌های فوتبال باید کاملاً خصوصی و غیردولتی باشند که در کشور ما، بسیار زیرکانه از کنار آن رد شده و حتی دو باشگاه مطرح و درجه یک کشورمان به‌نام‌های استقلال و پرسپولیس، زیرنظر یک وزارت و ریاست یک‌نفر به‌نام وزیر ورزش‌و‌جوانان اداره می‌شوند که یک دروغ واضح و آشکار است که ما به فیفا می‌گوییم. حتی از 16 باشگاه لیگ برتری، به‌غیر‌از دو باشگاه شخصی، بقیه 14 باشگاه دولتی هستند و بودجه آن را دولت تأمین می‌کند و چون همه دولتی هستند؛ بنابراین، در نظام گذشته، مسئولین رده بالای ورزش و باشگاه‌ها توسط دولتی‌ها برگزیده می‌شدند و اینک هم رؤسای فدراسیون فوتبال همیشه از دولتی‌ها انتخاب شده است؛ درنتیجه خود را در برابر مردم و ملت پاسخگو نمی‌داند و باز از جمله رئیس فعلی فدراسیون برای بار دوم به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شده است، حال آنکه مشکلاتی در دوره اول در کارنامه‌اش قید و ضبط شده است؛ یعنی همچنان در بر همان پاشنه می‌چرخد و چون در برابر هیچ سازمانی پاسخگو نیستند، اوضاع و احوال آن مانند بقیه ورزش‌ها، باری‌به‌هر‌جهت می‌شود. مسابقات فوتبال آن از نظر تقویمی بسیار جالب و منطقی‌ست، یعنی از نوجوانان تا بزرگسالان در همه رده‌ها دختر و پسر مسابقه داریم و طبق برنامه برگزار می‌شود؛ اما نوع برگزاری حائز اهمیت باید باشد که معمولاً بدینگونه نیست. جنجال و درگیری و اعمال نفوذ به هنگام برگزاری مسابقات به امری همیشگی درآمده است؛ حتی در لیگ برتر هم با وجود انسجام و برگزاری دقیق و طبق برنامه، نقاط ضعف بسیار دارد. در سر زمین درگیری تیم‌ها درون زمین و درگیری نیمکت‌های کادر فنی و تدارکات با همدیگر همیشگی‌ست و درون زمین اعتراضات بی‌شمار و خارج‌از‌حد به جماعت داوران نگون‌بخت اپیدمی شده است. وقتی اوضاع بدین‌گونه پیش می‌رود و در هیئت‌مدیره و تشکیلات بزرگ فدراسیون فوتبال هم کم‌و‌کاست زیاد و سستی‌ها فراوان به‌چشم می‌خورد؛ از‌جمله پس از پایان مسابقات جام‌جهانی فوتبال در قطر و برکناری یا استعفای کی‌روش؛ سرمربی تیم ملی، با کارنامه ضعیف او تا این لحظه فدراسیون نتوانسته است یک سرمربی داخلی یا خارجی را برای تیم ملی برگزیند و عجیب‌تر اینکه اسم پنج سرمربی باشگاهی را به‌عنوان گزینه سرمربی‌گری اعلام کرده‌اند تا آنان برنامه پیشنهادی خود را به فدراسیون ارائه کنند؛ اما هیچ‌کدام از این کاندیداها، حاضر به پذیرش این سمت نشدند و باشگاه‌های خود را مقدم دانستند و حتی دو‌نفر از کاندیداها که تیم باشگاهی ندارند نیز حاضر به پذیرش این سمت نشدند؛ حال آنکه کمتر از یک‌ماه به روزهای فیفا دی باقی مانده و حتی مسابقات بین عراق و ایران هم در پرده‌ای از ابهام قرار گرفته؛ بنابراین بر فدراسیون فرض است که هر‌چه‌سریع‌تر سرمربی واجد شرایطی را برای عهده‌داری تیم ملی اعلام کند.