چرا این‌همه تصادف؟

تا آنجا که به‌یاد دارم و حتی در کودکی ناظر بوده‌ام، همیشه سخن از تصادفات و مرگ‌ومیر بوده است؛ یعنی چند‌دهه، ما فقط باید، نظاره‌گر قاصر این اوضاع‌و‌احوال باشیم؛ تا‌جایی‌که پنداری این قصه سر دراز دارد و تا جهان باقی‌ست تصادفات هم باقی‌ست و ما هم به‌عنوان مردم، کارمان فقط تماشای صحنه‌های دل‌خراش تصادفات از‌طریق شبکه‌های مجازی یا رسانه‌های مجازی شده است و جمع و تفریق تعداد کشته و مصدوم و مقایسه با سال‌های گذشته، تنها عکس‌العمل ما مردم شده است. اینک از خود می‌پرسیم که چرا در‌زمینه تصادف، ما جزو 15 کشور اوّل جهان هستیم؟ و باز سؤال می‌کنیم، به‌چه‌علت نه‌تنها نمی‌توانیم این رویداد تلخ و سنگین را در طی اعصار کم و کمتر کنیم که هیچ، همه‌ساله بر میزان آن هم افزوده می‌شود و این حقیقت به تراژدی مداومی برای مردم تبدیل شده است که شاید در ظاهر برای آن نسخه شفابخشی هم موجود نباشد؛ اما به‌راستی ما باید، همه‌ساله جمعیتی بین 12 تا 20‌هزار‌نفر از مردم عزیزمان را در این‌راه از دست بدهیم و هراز‌چندگاهی، صحبت از جاده‌های غیر‌استاندارد، ماشین‌های ناایمن، سرعت‌های غیرمجاز، نبود علائم هشداردهنده و ده‌ها بهانه کنیم و شاید هم قصور از عوامل اصلی این تراژدی بدانیم و ما نویسندگان هم کارمان فقط ثبت آمار وقوع این حوادث شده باشد؛ یا پاره‌ای‌از‌اوقات دل را به دریا بزنیم و انتقادی از عاملان این حوادث کنیم که نکند، مورد مؤاخذه برای انعکاس این رویدادها قرار گیریم؛ اما تاکنون هیچ‌گاه هوای آلوده را یک عامل مهم، به‌شمار نیاورده‌ایم که نقش پررنگی در وقوع حوادث بی‌شمار رانندگی در کشورمان دارد. وقتی در تهران و کلان‌شهرهای جنوب، شرق و غرب کشورمان مدت‌ها‌ست هوای آلوده سایه سنگینی روی این مناطق دارد و بعضی‌از‌اوقات در‌طول سال هوای آلوده آن دوسوم روزهای سال را در برمی‌گیرد، موردی‌ست که مردم را به تشویق به مسافرت به نواحی شمال کشور یا به ییلاقات و روستاها کرده است تا حداقل چند‌روزی را از دم و دود فارغ‌البال شوند و به‌اصطلاح هوایی تازه بگیرند و چون تعداد سفرهای بیرون شهری زیاد شده است، پس تصادفات هم زیادتر می‌شود، لابد با خود می‌گوییم که هوای آلوده را چاره‌‌ای نیست و مسئول آن نیستیم، ما را تدبیری نیست که صد‌البته، این‌بار پاسخ مثبت نیست و تفکر و تدبیر بهتر مردم، اعم از دولتمردان و عوام، می‌تواند، چاره‌ساز این‌همه کشته و مصدوم باشد؛ اما اگر در این وضعیت بمانیم و هیچ‌کاری نکنیم، درآینده‌ای نه‌چندان‌دور، قسمت اعظم مردم ما اگر در تصادفات جاده رانندگی مصون بماند، هوای آلوده می‌تواند، از راه تنگی نفس، آلودگی ریه و مشکلات قلبی، همه را از پای دربیاورد که برای کشور و مردم سرفراز ما، سزاوار نیست. پس باید چند عامل دست‌به‌دست هم بدهند تا از این فاجعه جلوگیری شود، در وهله اول اصلاح جاده‌ها و استاندارد کردن آن، در مرحله بعدی تعطیلی کامل خودروسازان داخلی‌ست؛ چرا‌که ده‌ها‌سال است، هرچه می‌نویسیم، هرچه می‌گویند، با‌وجودی‌که ناله‌هایمان به فریاد هم رسیده است؛ اما قرار نیست تحولی مثبت در ایمن‌سازی خودروهای وطنی صورت گیرد. در وهله سوم فضای شهرها را از آلودگی هوای آلوده بزدائیم و از تردد خودروهای ناایمن جلوگیری کنیم تا مردم و به‌خصوص مرکزنشین‌ها با هر تعطیلی دوروز بار سفر به شمال و دریا نبندند و بالاخره ما مردم وظیفه‌شناسی شویم و به مقررات راهنمایی و رانندگی احترام بگذاریم.