هیاهوی فوتبال و دیگر هیچ

چند‌روزی‌‌ست که حال‌و‌هوای فوتبال در کشور ما کاملاً طوفانی‌ست و تمام مسائل کشوری، فعالیت‌ها، پیشرفت‌ها متأثر از این فضای مسموم به‌شدت ملتهب شده است، فضای شبکه‌ای اجتماعی، آن‌قدر مشوش و توهین‌آمیز است که حتی خواندن و دیدن بعضی از شبکه‌ها و اظهارنظرهای معنی‌دار و یک‌سویه، در دل هم کراهت و شرم دارد، تا چه‌رسد به اینکه در جمع خانوادگی آن را با صدای بلند خواند و نظر داد. چرا و به‌چه‌علت؟ ملتی که شش‌هزار‌سال سابقه فرهنگ و تمدن را با خود یدک می‌‌کشد؛ ملتی که آراسته و مزین به فرامین دین مبین اسلام و فرازهای خاتم پیامبران است. پس لازم است دراین‌خصوص تفحص و کندو‌کاو اساسی صورت گیرد. نخست باید بررسی کنیم خودمان را و سپس مسئولین ایجاد چنین روزگاری را، که به‌مانند نقل‌و‌نبات به یکدیگر فحاشی می‌کنیم. وقت آن‌است‌که به‌جای آیینه، خود را بشکنیم؛ یعنی «خودشکن آیینه شکستن خطا است» و چون فضای عمومی این‌قدر آغشته به توهین است؛ تا خود را اصلاح نکنیم، جامعه ما درست نمی‌شود. آن‌هم برای ورزش و مسابقه که از بی‌سواد تا با‌سواد متأثر از یک فوتبال آبکی، برای موفقیت به هر وسیله‌ای حتی ناصواب توسل می‌جوییم تا به مقصود و مراد نائل شویم. باید گفت؛ ورزش اگر چنین است، باید در آن را گِل گرفت؛ چرا‌که این روزها، پرخاش‌ها از شکل فردی به جمعی تبدیل شده است و فحاشی در قالب اشعار سخیف اما موزون به‌صورت دسته‌جمعی آن‌هم در شبکه‌های پر‌مخاطب و در کمال تأسف با حضور بانوان، قرائت می‌شود. چرا باید چنین فضایی ایجاد شود که فحاشی نه فردی بلکه جمعی و با به‌کار‌بردن الفاظ رکیک آن‌هم توسط عده‌ای معلوم‌الحال به‌نام خانم‌ها یا خواهران صورت گیرد؟ آیا به‌راستی نباید بپذیریم که عدم چنین ورزش و مسابقه‌ای بهتر از وجود آن نیست؟ متأسفانه باید گفت که پاسخ مثبت است. اینک که همه ناسالمی را نخست از خودمان دانستیم و حکم بر آن دادیم، از مسئولین این فوتبال باید گفت که چه‌بسا 50‌درصد این فضای مسموم، حاصل بی‌خردی و بی‌تدبیری برنامه‌ریزان و مجریان این رشته ورزشی‌ست که جوانان را در مقابل هم قرار داده که نه برای کسی آبرو مانده است و نه برای همه، در اینجا باید به سخنان همیشگی خودمان مجدداً تکیه کنیم، که اعتقاد بر آن داریم که مدیریت‌ها، ضعیف است که در‌طول مسابقات فوتبال امسال 26 بار تغییر ساعت و روز برای مسابقات داشته‌ایم که نشئت گرفته از تشتت رأی مجریان فوتبال است که طرفداران چهار تیم پرطرفدار پرسپولیس، استقلال، سپاهان و تراکتورسازی چنین تغییراتی را بد و ناقص تفسیر می‌کنند و حتی آن را جهت‌دار می‌خوانند و چون این برداشت غیر‌صحیح و عادی از هر منطقی‌ست، رسیده‌ایم به این روزها، که باید بگوییم، ای‌کاش فوتبال نمی‌داشتیم، تا فحاشی‌ها به درون خانه‌ها و در فضای خانواده رسوخ نمی‌کرد، تا پاره‌ای از دختران ماهم، در فضای آزاد رسانه‌های اجتماعی از به‌کاربردن الفاظ این‌چنینی از شرم صورت را سرخ می‌کردند؛ سپس باید به مدیران این چهار باشگاه نیز توجه کنیم که با اظهارنظرهای یک‌سویه خود به این فتنه و فساد، ناخواسته دامن می‌زنند و بالاخره باید به فوتبالیست‌های این چهار باشگاه دقت کنیم که بعضی از اینان، دوستان بسیار‌ خوبی برای همدیگر هستند و در قلیان‌کشی با همدیگر روزها و ساعات زیادی را باهم می‌گذرانند؛ اما همین دوستان در مصاحبه با رسانه‌ها، آن‌چنان نفرت‌پراکنی می‌کنند که دشمنان آن را نمی‌کنند؛ اما این نادوستان، فضا را به‌قدری آلوده می‌کنند، که به‌جای احترام رو به‌سوی تهمت و دشنام آورده‌اند و در‌نهایت ما رسانه‌های مکتوب و غیرمکتوب، برای جلب‌نظر خواننده و بیننده، خواسته یا ناخواسته دامن می‌زنیم و صد‌البته کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال که گویی در خواب طولانی به‌سر می‌برند.