کدام فوتبال حرفه‌ای؟!

به‌یقین این روزها تعاریفی که از فوتبال و به‌ویژه نوع حرفه‌ای آن می‌شود، بسیار گوناگون است. همان‌طوری‌که تفسیر نوع حرفه‌ای آن نیز بی‌شمار است و این رشته امروزه به‌عنوان جذاب‌ترین رخداد ورزشی در همه کشورهای جهان حتی قاره آفریقا شناخته شده که در پایتخت و دورافتاده‌ترین بخش‌های کشوهای جهان جاری‌ست. مسابقات آن در هر رده‌ای هزاران تماشاگر دارد که می‌توان گفت جزئی از زندگی مردم شده است و اختصاص به سن خاصی هم ندارد، از کودکان تا مردم کهن‌سال، تماشاگر آن هستند و چون از شکل آماتور به حرفه‌ای مبدل شده است، تبادلات پولی آن از سرمایه‌گذاری‌های نفتی هم فراتر رفته است و چون توانسته است، کره زمین را تسخیر کند، به‌واسطه آن دگرگونی‌های بسیاری را حتی در جهان سوم باعث شده است و چون کاملاً فراگیر شده است، موجبات فتنه و فساد نیز در اغلب کشورها شده است؛ اما دنیا را رها می‌کنم و به کشور خودمان که شیفتگان آن خارج از شمار شده است، به‌شکل ویژه می‌‌پردازم. در آغاز یاد بسیار می‌کنم از روزگار گذشته که پول وارد این ورزش نشده بود و رنگ لباس‌ها به‌سادگی تعویض نمی‌شد و بازیکنان قرمزپوش، تحت هیچ شرایطی تغییر لباس نمی‌دادند و ‌آبی‌پوشان، به لباسشان عشق می‌ورزیدند و لباس برای باشگاه‌ها تا حد تقدس گرامی شده بود. در همین تهران بزرگ و در استادیوم پر شده شیرودی که در گذشته به امجدیه شهرت داشت، آن‌قدر زیبایی و معرفت و حرمت وجود داشت که بازیکنان پس از پایان مسابقه، با هزینه شخصی عرق تن را در حمامی که در 10‌متری استادیوم بود به درمی‌کردند. لیدرهای باشگاه‌ها درون استادیوم و به ‌هنگام مسابقه به تیم حریف فحاشی نمی‌کردند و در بیرون استادیوم، با هم مشغول خوش‌وبش دیده می‌شدند؛ اما اگر نظری به حال‌و‌هوای فوتبال در این روزها بیندازیم که عده‌ای با فحاشی و پرده‌دری، با شعارهای موهن و زننده، زن، خواهر و مادر فوتبالیست را به الفاظ رکیکی که هیچ انسانی با شرفی آن را بر زبان نمی‌آورد، با مخلوطی از اشعار بی‌وزن و قافیه و به‌دوراز حیات و غیرت نثار بازیکنان می‌کنند! و تف بر این فوتبال که عدم آن به ز وجود آن است و اکثریت مردم که تابع ادب و احترام و منش‌های خوب ورزشی هستند، مؤمنانه به آن ارج نهاده و از حاکمیت این گروه در روی سکوها متنفر هستند. اگر واقع‌بینانه به آن دقت کنیم، بسیاری‌از‌اوقات لیدرهای فاسد و پولکی، فضای استادیوم‌های ما را به این روزهای بد انداخته‌اند که اگر فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش اراده کنند، با همت و کمک نیروهای انتظامی به‌آسانی می‌توانند، تعداد چنین افرادی‌که دو تیم قرمز و آبی و حتی زردپوشان و تراکتوری‌ها تعلق دارند، دستگیر کرده و احترام و حرمت را مجدداً بر میادین این ورزش وارد و حاکم کنند؛ به‌راستی وقتی در این مسابقات فضای استادیوم، پر از الفاظی رکیک می‌شود، نیکوتر خواهد بود که خواهران کشورمان را به استادیوم راهی نباشد. همچنان است که پول‌های غیر‌قابل‌قبولی در دنیای فوتبال کشورمان، دست‌به‌دست می‌شود و عده‌ای شیاد، با نام مدیر ‌برنامه و ایجنت، بسان دلالان ازخدابی‌خبر، عنان و اختیار فوتبالیست‌ها در دست گرفته و پاره‌ای‌از‌اوقات، به فردی‌که تازه به این فوتبال حرفه‌ای وارد شده است تا حد 30‌میلیارد‌تومان و گاه 90 تا 100‌میلیارد‌تومان پیشنهاد می‌کنند و متأسفانه در قبال چنین نرخ‌گذاری‌هایی هیچ سازمان یا نهادی هم ورود به این آشفته‌بازار فساد نمی‌کند و این مفت‌بگیران فوتبالیست، شاید با یک مسابقه به‌اندازه 30‌سال خدمت یک استاد عالی‌رتبه دانشگاه درآمد دارند که به‌راستی ناگوار است و به آن نمی‌توان عنوان حرفه‌ای را اطلاق کرد.