بودجه وزارت بهداشت کم است

پاره‌ای‌از‌اوقات، اگر درباره کمبودی هزاران‌نفر اظهار تأسف کنند و کمبودها را بر تارک پیشانی مدیران کشور بزنند، آب از آب تکان نمی‌خورد؛ اما وقتی آش آن‌قدر شور می‌شود که آشپز هم فغان و ناله می‌کند، گفتار، ناگهان شنیدنی‌ست و اثرگذاری قطعی! و لذا وقتی وزیر بهداشت به‌صراحت می‌گوید که بودجه وزارت بهداشت، در حد کشورهای جهان سوم است، گفتارش شنیدنی و حتماً اثربخش خواهد بود؛ به‌خصوص در‌زمانی‌که کمبود گرانی دارو که متأثر از تحریم‌های ناسزاوارانه، آمریکا و همپالگی‌هایش ایجاد شده است، قابل‌درک و درخور‌توجه ویژه است؛ زیرا آموزش و بهداشت در هر زمان و مکانی غیر‌قابل تعطیلی‌ست؛ حتی در جنگ‌های خانمان‌سوز اول و دوم جهانی هم در زیرزمین‌ها و پستوها، آموزش و مراقبت‌های پزشکی هم تعطیل نشد و رسیدگی به بیماران جنگی اولویت اول بود. حال اگر اوضاع این روزهای کشورمان را باور کنیم، کشور ما در یک جنگ طولانی‌مدت درگیر است که به آن جنگ اقتصادی می‌گویند و عوارض و صدمات آن از یک درگیری مستقیم با تجهیزات پیشرفته جنگی هم، بسیار بیشتر خواهد بود. به‌هرروی داستان دارو  و دوا در این روزها، کشورمان را به‌شدت درگیر کرده است و مردم هم از کمبودها و گرانی‌ها به ‌ستوه آمده‌اند؛ به‌خصوص برای بیماران صعب‌‌العلاج ‌که درد ناشی از بیماری از‌یک‌طرف و عدم بضاعت برای دریافت و خریداری داروها، در پستوهای ناصرخسرو ازسوی‌دیگر آنان را ناعلاج کرده است و درنتیجه آقای وزیر هم لب به شکوه باز کرده‌اند؛ اما چه کسی مقصر است؟ یا چه نهاد و سازمانی قصور کرده است؟ در اینجا باید در وهله اول بودجه و بودجه‌گزاران را مقصر اول قلمداد کرد که وقتی دولت بودجه را معین می‌کند و برای تصویب تقدیم مجلس می‌کند، دقت یا وسواس لازم در آن معمول نشده است که اگر می‌شد، باید بیشترین و بهترین میزان بودجه را به امر بهداشت در کشور اختصاص می‌دادند تا اوضاع در این روزها که مردم و بیماران مرتباً آواره خیابان‌ها هستند تا شاید موفق شوند داروی بیمار خود را که معمولاً مسکن است، به چنگ بیاورند به ‌این شکل تأسف‌آور نبود، یا حتی خانواده‌های بسیاری که به‌‌علت ضعف مالی درمان را رها می‌کنند و در روزشمار زندگی دست‌وپا می‌زنند تا این کمبود باعث شود جان شیرین خود را به جان‌آفرین تقدیم کنند، درچنین‌شرایطی قرار نمی‌گرفتند. پس به‌یقین تدبیر و اندیشه دولت در اختصاص بودجه و اولویت‌دادن به مسائل پزشکی می‌توانست روزگار بد کنونی را برای مردم فهیم، نجیب و وطن‌پرست، بهتر کند؛ اما در چنین موقعیتی نیز دولت می‌تواند با صرفه‌جویی و دقت در مخارجی که برای جشن‌ها و مراسم مصروف می‌شود، از دامنه آن بکاهد یا توسط گل‌ریزان و کمک‌های خیرین در جشن‌ها و مراسم و اعیاد، نسبت به خرید و واردات داروهای کمیاب اقدام کند تا مردم ما در رنج نباشند؛ چرا‌که این مردم در بزنگاه‌های حساس و در مواقع سختی‌ها و مشکلات، با تمام وجود برای خدمت به همنوعان از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کنند و تاریخ شش‌هزار‌ساله ما مملو از جانبازی‌ها، فداکاری‌ها، گذشت‌ها و در‌نهایت خدمت به همنوع خلاصه شده است که صد‌البته این مردم نشان داده‌اند که مردان جنگ هستند و آن‌قدر صبور و از‌خود‌گذشته هستند که روزگار کنونی را به‌خوبی درک کرده و هیچ‌گاه نخواهند گذشت که ذره‌ای از خاک مقدس کشورمان دستخوش امیال و آرزوهای پلید دشمنان دولت و مردم شریف ایران شود و آن‌قدر انطباق‌پذیر و انعطاف‌پذیر هستند که همه سختی‌ها را به جان بخرند و نگذارند بیگانگان، در تحریم دارو و غذا برای مردم کشورمان باعث نارضایتی مردم شوند؛ اما در اینجا مجدداً باید یادآور شوم که بسیاری از هزینه‌هایی که وجود دارند، حتماً و یقیناً در‌مقایسه‌با حفظ سلامتی و بهداشت مردم عزیز ما، در اولویت پایین‌تری هستند که ان‌شاءالله این مقوله مورد‌توجه قرار گیرد.