با 112‌سال حقوق می‌توان صاحب‌خانه شد

این روزها آمار و ارقام اعلامی از‌سوی پاره‌ای از مسئولین شهری، فقط تزریق یأس و نومیدی بیشتر به طبقات حقوق‌بگیر است که این قشر زحمتکش حداقل 30‌سال را در یک اداره یا مؤسسه دولتی و شخصی و خصوصی باید سپری کنند تا به‌افتخار بازنشستگی نائل شوند؛ اما چرا و به‌چه‌‌علت بازنشسته شدن و دل کندن از حرفه و شغل دوره جوانی تا میان‌سالی را افتخار می‌گویند و این وضعیت جدید به‌حدی سخت و طاقت‌فرسا‌ست که همیشه توأم با گوشه‌گیری و عزلت‌گزینی‌ست که به‌واسطه عرق و علاقه و عادتی که حقوق‌بگیر 30‌سال از بهترین ایام زندگی را از صبحگاهان تا غروب، بسان خودکار و عادت‌گونه سپری می‌کند که تازه دوران غم و غصه و تشویش و داستان چه کنم آغاز می‌شود، موها سفید می‌شود، کمرها خمیده می‌‌شود و روزگار آن‌قدر سخت می‌شود که بعضی از اوقات، فرد بازنشسته، در پیشگاه زن و اولاد و نوه و حتی نتیجه باید باسیلی صورت را سرخ کند تا از احوال ناخوش او به‌علاوه روحیه درهم شده او بااطلاع نشوند. حال اگر بپذیریم که باید بپذیریم، به‌وقت بازنشستگی حقوق یا دریافتی کمتر می‌شود، پی می‌بریم که روزگار تلخی را بازنشسته آغاز و طی بکند که مشخصاً در این دوران پرغصه سکته و عوارضی ازاین‌دست هم مزید علت شده است، اجاره خانه که ساعتی افزایش قیمت می‌گیرد، نوه و نتیجه با عروس و داماد که وظیفه دارند، به بزرگ‌ترها سر بزنند و ادای وظیفه کنند و میوه‌هایی که در قیاس با سال قبل دوبرابر قیمت گرفته‌اند و درآمد که کمتر شده یک نکته را ثابت می‌کند که خرج‌و‌دخل نه‌تنها متوازن نیست؛ بلکه خرج بسیار بیشتر از دخل است، پس ناچار تمام اعضای خانه باید کار کنند و اما داستان خانه‌دار شدن، این روزها رؤیایی‌ست دست‌نیافتنی که مرکزنشینان را شهرنشین، شهرنشین‌ها را، به‌طرف حاشیه‌‌نشینی سوق می‌دهد و از دست برقضا براساس برآوردهایی که بعضی از شورای شهری‌ها که به‌دست آورده‌اند، به یک آمار بسیار جالب دست یافته‌اند که اگر پنج کارمند، کار بکنند و دریافتی خود را پس‌انداز بکنند، بعد از 12‌سال، این پنج کارمند به روی‌هم می‌توانند، یک ساختمان زیر 100‌متر را خریداری بکنند یا به‌عبارت‌دیگر 112‌سال زمان لازم است تا یک کارمند خانه‌دار بشود، آن‌هم درصورتی‌که تمام حقوق دریافتی را دست نزده و جمع‌آوری کند؛ آن‌هم با نرخ مسکن در این روزها که اگر بر روال دودهه اخیر قیمت‌ها، شتابان و بی‌وقفه گران و گران‌تر بشود، در آن صورت می‌توان با پس‌انداز 112‌سال یک اتاق تهیه کرد تا در آن ادامه زندگی داد، با این آمار و ارقام و این روزگار در پیش پنداری، باید صاحب‌خانه شدن را فراموش کرد، یا اصلاً همگان در فکر تهیه ودیعه یک آپارتمان 30‌سال ساخت باشند تا صاحب‌خانه مجبور به اجرای قانونی تخلیه نشود و جل‌وپلاس را در کوچه‌ رها نکنند، به‌هر‌روی این روزها، حاشیه‌نشینی، به‌صورت اپیدمی شده تاجایی‌که شهر تهران از چهار جهت شمال، جنوب و شرق و غرب، گسترش پیدا کرده که در غرب باغات و منابع‌طبیعی و جنگل‌های خرد به ساختمان‌های، یک طبقه که 90درصد آنان، با ‌آجرنما پیداکرده است و خبری از نما و تجهیزات، سنگ‌های گران‌قیمت نیست که نیست، اینک به‌سان همیشه باید با امید و انشاء اله و آرزو،‌ برای آینده بیش از 60‌درصد مردم بی‌خانه، این روزها را بسر ببریم تا روزی خانه‌دار بشویم و صاحب‌خانه‌ای بشویم که درمقایسه‌با گذشته سند آن تک‌برگی و زیبا به دستمان برسد.