کاهش ازدواج دانشجویی

بدون هیچ شک و شبهه‌ای، تبلیغ و تشویق و بسترسازی، از عواملی‌ست که می‌تواند در لباس مشوق‌سازی، جوانان را به‌سوی ازدواج و تشکیل کانون گرم خانواده سوق بدهد؛ چراکه در این روزگار حسب آمارهای موجود 27‌درصد جوانان، اصلاً به ازدواج حتی فکر هم نمی‌کنند. نه اینکه دوست ندارند ازدواج کنند؛ بلکه قلت امکانات موجب شده است که به ازدواج به چشم یک ضرورت نمی‌نگرند‌ و چون این طرز تفکر، اپیدمی شده از شمار ازدواج به‌صورت جدی کم شده است و چون رفته‌رفته این روال و رویه ساری و جاری شده است، در نسل کنونی عمه و عمو، دایی و خاله به‌مرور از اعضای فامیل کم می‌شود و وقتی‌که این چهار عضو در فامیل وجود نداشته باشد، بعد از گذشت یک تا دودهه، اصولاً فامیل هم از بین می‌رود؛ تاجایی‌که ادامه‌دار شدن این معضل نظام خانه و خانواده و خانوار را هم زایل می‌‌کند‌ و درنتیجه در آینده‌ای نه‌چندان‌دور، جمعیت کشور به‌سوی پیری سیر کرده و کار و کارخانه و مشاغل و کشت و زرع نیز نابود می‌شود و درنتیجه افرادی‌که پیر شده و باقی مانده‌اند، این‌بار دچار قحطی و گرسنگی می‌شوند. این‌ها را گفتم تا به یک اصل یا سنت پسندیده که نطفه ازدواج در دانشگاه شکل می‌گرفت اشاره کنم که سنتی پسندیده و خودآگاه بود که در اثر هم‌نشینی و ممارست در کلاس درس و محیط دانشگاه، ‌دختران و پسران در فضایی به‌شدت پاک به هم دل می‌بستند و ادامه آن به ازدواج منتهی می‌‌شد؛ اما متأسفانه کج‌سلیقگی و سخت‌گیری‌های زائد و اصرار به جداسازی و ایجاد فاصله بین دختران و پسران در دانشگاه‌، یکی از عواملی‌ست که پس از فراغت از تحصیل و ایجاد فاصله، سطح توقعات را بالا برده و ازدواج را به‌واسطه مخارج هنگفت آن ناممکن کرده یا به حداقل می‌رساند. ازسوی‌دیگر؛ پس از پیروزی انقلاب یک‌ رویه خداپسندانه به‌عنوان ازدواج دانشجویی در دانشگاه‌ها شکل گرفت که همه‌ساله معمولاً تعداد آن به 100 زوج می‌رسید و با انعقاد یک جشن با حضور دانشجویان و خانواده‌های آنان، مراسم نیکوی ازدواج صورت می‌گرفت و استقبال بسیار خوبی از آن می‌شد و هدایایی ازسوی دانشگاه و مسئولین و بعضی از نهادها به زوجین داده می‌شد که متأسفانه با سختگیری‌های بی‌رویه نشئت‌گرفته از جداسازی دختران و پسران، این رویه پسندیده هم کم‌کم به فراموشی سپرده شد و از رونق افتاد؛ لذا ابر و باد و مه و خورشید هم نتوانستند، این سنن پسندیده را بازیابی کنند و رسیده‌ایم به ‌روزی که بر طبق آمارهای موجود حدود 18‌میلیون دختر و پسر 18 تا 27‌ساله درحال‌حاضر در ایران در تجرد بسر می‌برند که به‌یقین این تجرد ناخواسته و از سر اجبار به‌وجود آمده و اگر دولت‌های قبلی و فعلی به فکر می‌بودند و از همه اهرم‌های موجود استفاده می‌کردند، ما در آستانه این بحران قرار نمی‌گرفتیم و خطر یک جمعیت اکثریت کهن‌سال و پیر در آینده کشور ما را تهدید نمی‌کرد؛ گواینکه دولت‌های پس از انقلاب هرکدام به‌نوبه‌خود، راهکارهایی را برای انجام ازدواج ارائه داده و تسهیلاتی نیز برای داوطلبان ازدواج از قبیل وام‌‌های دانشجویی که از 20‌میلیون به 80 و پاره‌ای‌ازاوقات به 100‌میلیون هم می‌رسید، به زوج‌ها پرداخت شده و می‌شود؛ اما این تدبیرها هم نتوانسته است از شمار زوج‌های مایل به ازدواج بکاهد؛ چون اگر حتی مسئله اشتغال هم حل شود، معیشت و به‌ویژه بالا رفتن تصاعدی و چنددرصدی در 10‌ساله اخیر آن‌قدر قیمت مسکن و اجاره را افزایش داده است که با حقوق هفت‌میلیونی به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند مشکل ازدواج را برای جوانان رفع کند؛ درنتیجه دولتمردان کشور اخیراً طرح ساخت خانه‌های 30‌متری را ارائه داده‌اند که ان‌شاء‌الله با رفع تحریم‌های جهانی، نوید روزهای خوش آینده را می‌دهد.