گل‌باران پرسپولیس و تفاوت دو باشگاه

چهارشنبه‌شب گذشته چند‌ده‌میلیون ایرانی هوادار تیم پرسپولیس ایران در برزخی عمیق و تأسف‌بار گرفتار شدند؛ وقتی دیدند تیم فوتبال الهلال عربستان در یک‌نیمه، شیشه آمال و آرزوهای تیم محبوبشان را شکست و اگر شانس با تیم عربستانی همراه می‌شد، تیم محبوب پرسپولیس گل‌های دیگری را هم دریافت می‌کرد؛ اما باید خدا را شکر کنیم که حداقل شانس صددرصد یار آنان نشد و در نیمه دوم پرسپولیس نه‌تنها گلی دریافت نکرد که حتی یک گل هم زد. به‌هرروی، مسئولین ورزشی و به‌خصوص فدراسیون فوتبال دریافتند که گذشت آن‌زمانی‌که ما در آسیا در مسابقات باشگاهی بر بام آسیا سوار بودیم و کشورهای عربی به‌خصوص کشورهای حاشیه خلیج‌فارس، به‌عنوان تیم‌های درجه سه آسیا، هیچ حرفی برای گفتن نداشتند و تیم‌های دوم ملی و باشگاهی ما در مسابقات با این نوع تیم‌ها از پیش برنده می‌شدند؛ اما به‌راستی ما درجا زده‌ایم یا اینکه آنان پروازی غیرعادی کرده‌اند؟ آنچه حقیقت دارد و باید بپذیریم، این‌است‌که نه ما توقف کرده‌ایم و نه آنان شق‌القمر کرده‌اند. فوتبال ما هنوز درگیر برداشت‌های کهنه مدیران و سرپرستان خود است که خودپرستی و مبارزات عقیدتی و به‌خصوص افکار استعماری خارجیان ما را اغفال کرده است. در یک استان، مرکز استان که معمولاً از مواهب بیشتری در قیاس با سایر شهرها آن برخوردار است. پاره‌ای‌ازاوقات همدیگر را به دشمنی تشویق و ترغیب کرده‌اند که برای نمونه؛ در خوزستان تیم اهواز و آبادان یا در گیلان تیم انزلی و رشت و به‌همین‌ترتیب تبلیغات مسموم به‌جای‌مانده از گذشته سیاسی، با کلماتی چون ترک و فارس و کرد و لر و تهرانی و شهرستانی، به ما به‌ غلط تفهیم کرده‌اند که مابین قومیت‌های متفاوت، تبعیض قائل شویم و نمونه آن در مسابقه فوتبال میان پرسپولیس و تراکتور رخ داد. وجود مدیران غیرمسئول با افکاری دشمنان‌پراکنانه محیط فوتبال را به‌نوعی به جنگ بین دو کشور تبدیل کرده و موجب شد صحنه‌های زشتی به‌نمایش درآید. این مثال را ازآن‌جهت گفتم که بگویم ما هنوز در جنگ داخلی هستیم. درعین‌حال در آن‌سوی‌مرزها در فوتبال رشد مناسب نکرده‌ایم و نمونه عینی آن مسابقه الهلال و پرسپولیس بود که تفاوت کار علمی با غیرعلمی را به عینه مشخص می‌کرد. تیم ما به‌واسطه معدل سنی بالا، عدم آمادگی جسمی و نوع تمرینات به‌نوعی از‌پیش‌بازنده بود. وقتی از تیم پرسپولیس شش بازیکن تکنیکی و برجسته به‌علت موارد گفته‌شده همگی مصدوم بوده‌اند و نتواسته‌اند در مسابقه حضور پیدا کنند و با تمام قوا بازی کنند، پس باخت حق ما بوده است؛ کمااینکه دیگر تیم محبوب و پرطرفدار ایرانی؛ استقلال نیز نتوانست از پس تیم الشرطه عراق که در رده آخرین قرار داشت، برآمده و پیروز میدان باشد؛ چراکه باشگاه استقلال از مدیریت ضعیف، مربی ضعیف‌تر، امکانات کمتر و به‌خصوص تغییرات پی‌درپی مدیریتی و امور فنی، یک بازنده از‌پیش‌تعیین‌شده بوده است که باآن‌همه گرفتاری و بی‌برنامگی ضربه و لطمه از پیش دیده است که به این‌روز افتاده است و طبیعتاً باید عدم مدیریت را بهترین بهانه بدانیم؛ کمااینکه باشگاه پرسپولیس هم از یک مدیریت شایسته و بایسته ورزشی بی‌نصیب بوده است که درطول یک‌سال سه مربی را تعیین و تعویض کرده یا حتی مدیریت ضعیف باعث شده است که در فصل نقل‌وانتقالات که نزدیک به 45‌روز طول کشیده است، نقاط ضعف این تیم پوشش داده نشود. پس باید پذیرفت که ما خود مقصریم و نباید قصور و بی‌تکلیفی خود را به دیگران نسبت بدهیم و ای‌کاش وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال، ترتیبی اتخاذ می‌کردند تا در هیئت‌مدیره این دو باشگاه لااقل دو عضو کاملاً ورزشی، حتی کارشناسان علمی ورزش وجود می‌داشت تا ما بگوییم کار به‌دست کاردان سپرده‌ شده و این آرزوی همه مردم کشور ما خواهد بود.