وظیفه دولت ‌خانه‌سازی نیست؟!

پاره‌ای‌ازاوقات، بعضی از مسئولین اظهاراتی می‌کنند که به‌قول قدیمی‌ها، مرغ پخته هم خنده‌اش می‌گیرد یا به‌گفته جدیدترها از تعجب انسان شاخ درمی‌آورد! ازجمله اخیراً مقامی از وزارت راه‌وشهرسازی گفته است که وظیفه دولت،‌ خانه‌سازی نیست که این گفته از آن دست گفته‌هایی‌ست که اگر نگویم شاخ درآوردیم باید گفت بعضی‌ها حرف بیخودی زیاد می‌زنند؛ واقعاً چه سخنی می‌گویید و مخاطب شما کیست؟ پس آن‌همه شرکت‌های تعاونی مسکن که مستقیماً زیرنظر وزارت تعاون است و وزارت مزبور نظارت مستقیم هم بر آن‌ها دارد چیست؟ یا رئیس‌جمهوری که مبتکر مسکن مهر بود و صدهاهزار دستگاه خانه هم‌ ساخت و بین متقاضیان تقسیم کرد، مربوط به بخش خصوصی بود؟ و آیا اعتبارات زیادی که ازطرف تعاونی‌ها، به متقاضیان داده شد، بخش خصوصی بود؟ یا اقدام درخور تقدیر رئیس دولت درزمانی‌که احمدی‌نژاد رئیس‌جمهوری بود که در نوع خدمت یک نهضت برجسته‌ای به‌شمار می‌رود و بسیاری از مردم با پرداخت 12‌میلیون‌تومان و پرداخت همین مقدار وجه نقد توسط بنیاد مسکن مهر، صاحب‌خانه شدند که هنوز که هنوز است با پرداخت مبلغی جزئی آن‌هم به اقساط ماهانه، صاحب‌خانه شده‌اند و دعاگوی رئیس‌جمهوری مربوطه شده‌اند که لازم است شعارهای انتخاباتی کاندیداهای ادوار مختلف ریاست‌جمهوری را که همگی وعده خانه‌دار‌شدن مردم و به‌خصوص اقشار ضعیف جامعه را داده بودند، به مسئول محترم وزارت گوشزد کنیم که یادمان نرفته و یادشان نرفته که وزیر راه‌وشهرسازی یکی از برنامه‌های خود را ساخت یک‌میلیون مسکن، برای اقشار ضعیف جامعه، عنوان کرده بود که با درگذشت وزیر مربوطه، این‌اقدام هم به فراموشی سپرده شد و نه ملکی ساخته شد و نه کسی صاحب‌خانه شد. این دست شعارها به‌خصوص مؤید نقاط افتراق دولت‌های مختلف است که در هنگام تبلیغات انتخاباتی، نقطه قوت و امید رأی‌آوری برای رؤسای جمهوری، تکیه‌بر حل مشکل مسکن است و اعطای زمین به همه طبقات و القای اینکه من و من‌ها در لباس رئیس دولت مشکل 100‌ساله مسکن را حل می‌کنیم و دیگر هیچ‌کس بدون خانه نخواهد بود؛ اما و درنهایت تأسف، با وعده‌هایی ازاین‌دست، موجی از امید را برای مستأجران ایجاد می‌کنند که در آینده‌ای نزدیک به همه مردم خانه می‌دهیم؛ اما هرگز هیچ‌کدام از این وعده‌ها محقق نشده و در‌برابر وعده‌های توخالی تا دلمان بخواهد بر قیمت مسکن و اجاره مسکن همه‌ساله می‌افزاییم. فشار و مشکلات بی‌خانمانی، بسیاری از کارمندان و کارگران را همه‌ساله خانه‌به‌دوش کرده و از این محله به آن محله و از این خانه به آن خانه کوچ می‌کنند که در دوساله اخیر فشار روزافزون بر مستأجران، باعث شده بسیار آبرومندانی که ناچار شده‌اند، به شهرهای مجاور یا حتی حاشیه‌نشینی روی بیاورند که این حاشیه‌نشینی، علاوه‌بر سختی راه آمدورفت، مسائل متعددی را برای خانواده‌ها در پی داشته است که یک مورد آن عدم امنیت و گرفتاری با سارقین است که افرادی خبیث و ازخدابی‌خبر، در لباس دزد، باعث بروز حوادث زیادی شده‌اند که درنهایت چون محل کار، شغل و مدارس در حاشیه‌های شهرها لیست اعضای خانواده‌ها روزها برای حضور در محل کار و ... ساعات زیادی را در ترافیک می‌گذرانند که ازنظر جسمی و روحی آسیب جدی به این طبقات وارد می‌شود. با امید حل مشکل مسکن که متأسفانه اپیدمی شده؛ و آرزوی اینکه روزهای خوبی برای مردم درپیش باشد.