خوزستان غرق در گردوخاک

تا چنددهه پیش، خوزستان یکی از خاستگاه‌های اصلی گردشگری به‌حساب می‌آمد که از نیمه دوم، اسفند تا آغاز اردیبهشت‌ماه چندین‌میلیون گردشگر از سراسر ایران را پذیرایی می‌کرد و کارون خروشان، آن‌قدر مهمان داشت که صدها قایق کوچک، در کارون از مردم پذیرایی می‌کردند؛ اما عدم توجه به استان زرخیز خوزستان، رفته‌رفته همه مواهب از این مردم که قدمت حضورشان، به بیش 1000‌سال می‌رسید گرفته شد، کم‌کم خوز یا نیشکر این‌استان در مرور زمان از میان رفت، آب کارون آن‌قدر کم شد که دیگر نه قایقی‌ست، نه بلمی و نه بلم‌رانی در کارون مشاهده می‌شود، مهمان‌های همیشگی وقتی کارون را تشنه دیدند، راه شمال را درپیش گرفتند و خوزستان ماند با آن هوای گرم و شرجی خرما‌پزون آن، اینک ما مانده‌ایم و یک دعا و آرزو که یا‌ رب روا مدار خوزستان چنین شود! اما اگر مهمانان عزیز ایرانی دیگر به خوزستان نمی‌آیند را خیالی نیست. ریز‌گردها و خاک عراق در تمام ایام، شبانه‌روز بر مردم نجیب و خونگرم خوزستان باریدن دارد و به مهمان ناخوانده‌ای تبدیل‌شده است که هرگز خیال دل کندن از خوزستان را ندارد که در کمال تعجب، درحالی‌که هیچ اراده‌ای نمی‌کنند که مانع از حرکت جریان باد از عراق شود، درنهایت بی‌انصافی حتی بسان گذشته حاضر نیست مالچ‌پاشی کند؛ روشی که در قبل از انقلاب جاری بود و عراق و ایران متفقاً هزینه مالچ‌پاشی را می‌داند و هیچ‌گاه گردوخاکی نه در عراق ایجاد می‌شد و نه وارد ایران و به‌خصوص در خوزستان می‌شد و نه این‌همه مصیبت و ویرانی و بیماری نصیب خوزستانی‌ها نمی‌شد؛ خوزستانی که در دل خود هزاران معادن و چند‌صد‌میلیون طلای سفید یا نفت را جای‌داده است، مدت‌های زیادی‌ست که بیمار شده؛ به‌طوری‌که در سال گذشته فقط سه‌روز هوای سالم را داشته است که نه عادی‌ست و نه منصفانه که به‌عبارت‌دیگر یک خوزستانی باید ریز‌گردها را زمستان و تابستان، بهار و پائیز با خود داشته باشد که حاصل آن مراجعه 800‌نفر بیمار قلبی و ریوی به بیمارستان به‌علت مشکلات تنفسی که یک آمار بسیار بد و زیاد از نرمال است و متأسفانه هیچ دولتی در این چنددهه، به فکر اصلاح این ناهماهنگی نبوده و به‌نظر می‌رسد، چون هوای گرم و آلوده و گردوخاک و به‌خصوص ریز‌گردها، هنوز به تهران نرسیده است و خود به آن گرفتار نشده‌اند، به فکر درمان نیستند، بدیهی‌ست اگر یک‌روز طوفان و گردوخاک تهران را فرابگیرد. همه مسئولین عزم خود را جزم می‌کنند تا تهران را از شر این مشکل برهانند؛ اما باید مسئولین دولت عراق را که پس از پایان جنگ هشت‌ساله، جمهوری اسلامی ایران، با تمام وجود و در سطح بسیار بالا، با سقوط صدام عفلقی، بیشترین ارتباط و همراهی را با دولت‌های عراق داشته است،‌و به‌یقین کشور ما هم‌اکنون میلیون‌ها‌دلار از کشور عراق به‌جهت صادرات به آن‌کشور طلب دارد و مدت‌هاست به‌علت تحریم کشور ایران امکان انتقال مطالبات ایران نیست، بسیار بجا و نیکو خواهد بود که عراق یک‌سویه نسبت به مالچ پاشی صحاری بین دو کشور ایران و عراق را، هرچه‌زودتر مالچ پاشی کند و قبل از اینکه خوزستانی‌ها علی‌رغم عشق و علاقه شدیدی که موطن (محل تولد) خود دارند، اقدام به مهاجرت به شهرهای سایر استان‌ها کنند، به مالچ‌پاشی اقدام کنند؛ چراکه اگر صادقانه برای حل این مشکل عظیم، همکاری و همراهی ایران و عراق صورت بگیرد، ان‌شاء‌الله این مشکل حل خواهد شد.