ز هر که کشته شود سود؟

به‌راستی هرگز حتی برای یک‌بار از خود پرسیده‌ایم که به‌چه‌علت باید در گوشه‌گوشه این کره خاکی جنگ باشد؟ جنگ‌هایی که تمام جهان متمدن و جهان درحال‌توسعه از آن بد می‌گویند و جهان متمدن، بیشترین ابزارآلات ادامه جنگ‌ها را می‌سازد یا می‌بخشد. ابرقدرتان که خود را قیم جهان می‌دانند، چرا باید این‌همه وسیله نسل‌کشی بسازند و به همه کشورهای ضعیف‌تر، گسیل بدارند تا میلیاردها‌هزاردلار بر صدارت و آقایی ابرقدرتان، به‌بهانه حمایت از ضعفا، بیفزایند؟ اینکه ماشین جنگی ابرقدرتان، در‌هر‌حالی به کار خودشان که اسلحه‌سازی‌ست، ادامه داده و می‌دهد، ریشه در اقتصاد دارد که بخصوص سه کشور آمریکا، روسیه و چین هرکدام ده‌ها کارخانه آدم‌کشی یا بهتر بگویم جهان‌کشی را در خود جای ‌داده‌اند و هزاران نیروی متخصص سلاح‌سازی را تربیت می‌کنند و حتی ساخت آن‌ها را به‌عنوان یک‌رشته تحصیلی اضافه کرده‌اند، بر هیچ کشور و جامعه‌ای پوشیده نیست؛ اما باید سؤال کرد که چرا می‌سازند؟ و به‌چه‌علت باید در جهان متمدن فعلی این سه ابرقدرت و ده‌ها کشور کوچک‌تر جهانی از منطقه اروپا، سلاح بسازند؟ یعنی ابزاری بسازند که از آن فقط برای کشتن مردمان این کره خاکی بهره بجویند تا مثلاً جنگ کشتن آدمیان، بین دو کشور روسیه و اکرائین بیشتر ادامه داشته باشد. حالا دنیا را چه بی‌خیال و به‌صورت به من چه، به ما چه و به دیگر کشورها چه؟ پس باید گفت خداوندا روا مدار که این‌همه انسان چون برگ‌های پائیزی، همه‌روزه که نه بلکه همه‌ساعته جایی را که خالق هستی‌بخش، خدا مهربانی‌ها می‌دهد، اراده انسان‌های غیرمسئول، باعث کشتن و پرپرشدن این گل‌های نوجوان و جوان شود و عجبا همه دنیا هم می‌گویند لعنت بر جنگ! عجیب است؛ خود می‌سازند، خود می‌فروشند و از راه انسان‌کشی ابرقدرت می‌شوند تا به جهانیان فخر بفروشند و جان بی‌گناهان را بگیرند و ازطرف‌دیگر با درآمد ناشی از فروش ابزار جنگی به کشورهای ضعیف و چپاول آنان و از راه جفا و جفاکاری، متمول شوند؛ اقتصادشان شکوفا شود و بدین‌روی به استثمار جهانیان همچنان مشغول باشند و برای ادامه قدرت مادی و معنوی خود بر جهانیان، هر از چند گاهی در کنفرانس‌هایی به‌نام کنفرانس x و نشست j ادای حمایت از جهان کوچک‌تر را دربیاورند تا بر قدرت ماشین جنگی خود بیفزایند و جهان‌سومی‌ها، همچنان برده و اسیر بمانند و آن‌قدر استقلال مالی آنان کم شود تا مثلاً درون کشورشان ده‌ها سکو و پایگاه بسازند تا بتوانند، آنان را تطمیع و تهدید کنند و دنیا چه عجیب و با چه باوری، خاک خود را در اختیار سه ابرقدرت جهانی دهند تا درون آن پایگاه بسازند و در ظاهر از کشورهای دیگر دفاع و پشتیبانی کنند و در باطن ضمیر خود، ادامه صدارت بر جهانیان بیشتر میسر شود؛ اما و در کمال تأسف هیچ‌گاه 170 کشور جهان از خود نپرسیده‌اند که چرا باید سه ابرقدرت بزرگ و بیش از 10 قدرت کوچک‌تر جهانی باید که کارشان ساخت سلاح‌های کشتارجمعی شود و آن‌هم تداوم داشته باشد و دراین‌میان دونالد ترامپ رهبر کشور ایالات‌متحده عربی، به‌جای آشتی بین دو ملت روسیه و اکرائین که می‌گویند همه ماهه حداقل از هر دو کشور پنج‌هزارنفر تا 10‌هزارنفر سرباز کشته می‌شوند و ده‌هزار خانوار در سوگ از دست دادن عزیزان خود به گریه و عزا مشغول می‌شوند در گفتاری عجیب و غیرمسئولانه و درنهایت شقاوت، با صدایی که همه انسان‌های کره زمین، به‌آسانی شنیدار آن هستند، بگوید بگذارید، این دو کشور آن‌قدر جنگ کنند تا خود خسته شوند که این گفتار غیرمنطقی، رهبر بزرگ‌ترین ابرقدرت جهان است که نشان می‌دهد تا چه اندازه این شخص مسئول حتی در سطح جهان، سخنی می‌گوید که در پس آن فروش سلاح‌های خودساخته و صادرشده به اکرائین را بر جان انسان‌ها ارجح بداند؟!