شجاعت «عبدالله اوجالان» در ترکیه

عبدالله اوجالان در سال 1948 میلادی در شهر کردنشین عمرلی ترکیه به دنیا آمد و در دانشگاه آنکارا در رشته علوم سیاسی فارغ‌التحصیل شد. از همان دوران دبیرستان، او سخن از استقلال کردستان ترکیه می‌گفت و در جوانی خود را به‌نام رهبر حزب کارگران کردستان معرفی کرد و به ‌ناگهان اعلام استقلال کرد و حزب خود را pkk ‌نامید و مبارزات بی‌امانی را با دولت مرکزی ترکیه آغاز کرد. این گروه در کوهستان‌ها مخفی می‌شدند و به انواع سلاح‌های جنگی مجهز شدند. درگیری‌های او با سربازان ترکیه، هزاران کشته را شامل شد و خود در دل کوهستان‌ها مخفی شده و جنگی نابرابر را با ارتش ترکیه همیشگی برپا کرد. اوجلان در سال 1999 یعنی 26 سال بعد در کنیا دستگیر و به ترکیه آورده شد و در دادگاه نظامی به حبس ابد محکوم شد و ارتش ترکیه هم حملات سخت و شدیدی را بر کردهای استقلال‌طلب اعمال کرد و در دوره‌ای طولانی جوانان زیادی اعم از دختر و پسر کرد در مبارزات چریکی و بمباران‌های شدید ترکیه، کشته شدند؛ تا‌اینکه چندی‌‌قبل اوجلان تسلیم را پذیرفت و از درون زندان، درخواست مذاکرات کرد تا بدین‌وسیله اعلام کند که صلح بهتر از جنگ است؛ اما دولت ترکیه مذاکرات را نپذیرفت و همچنان به سرکوب کردها ادامه داد؛ تا‌اینکه در یک اقدام شجاعانه و دیگر از درون زندان، از کردها خواست که اسلحه را به زمین بگذارند و حتی حاضر شد سلاح‌ها را تحویل داده و به‌عنوان یک حزب در لباس سیاسی در معادلات کلی ترکیه حضورداشته باشد و حزب او برای انتخابات ریاست‌جمهوری و مجلس نیز شرکت کند که این مراحل بدون مذاکره مستقیم بین دولت ترکیه و کردها، جنبه حقیقت گرفت که در نوع خود در جهان اقدامی شایسته به‌حساب می‌آید تا به جنگ طولانی‌مدت که به حدود نیم‌قرن به درازا کشیده شده بود، پایان دهند و عملاً ازاین‌پس دشمنی بین کردهای ترکیه و دولت و ارتش ترکیه، به اخوت تبدیل شود تا ناظر کشته‌شدن زنان و مردان کردنشین به‌دست سربازان ارتش ترکیه نباشیم؛ ازسوی‌دیگر سربازان وظیفه ترک که باید دوسال از آغاز جوانی خود را در ارتش ترکیه بگذرانند، به‌دست چریک‌های کرد، قربانی نشوند و بدین‌روی برگ زرینی در ترکیه ثبت شد که صدالبته رهبر کردها یعنی عبدالله اوجلان همچنان در زندان دوران محکومیت خود را می‌گذراند که احتمال دارد با عفو دولت ترکیه از زندان آزاد شود. باید ملت‌های جهان از این تاریخچه جنگ و خونریزی ترکیه درس عبرت بگیرند و به‌جای مبارزه بی‌منطق و خودخواهی‌های افراطی در لباس رهبر یک اقلیت و برادرکشی که در 95‌درصد رویدادهای این‌چنانی بی‌حاصل بوده است، راه مذاکره را برگزینند و به‌عنوان حزب در تبادلات سیاسی و انجمن‌ها، مجالس، رهبری و نظایر آن حضوری فعالانه داشته باشند که در این لباس و عقیده، عافیت‌طلبی بسیار بیشتر از انواع دیگر مبارزات است. مردم کشور ترکیه ازاین‌پس در کمال صلح و امنیت با همکاری و حسن نیت، با تمام اقلیت‌های موجود در ترکیه، در محیطی سرشار از صلح و برادری و برابری روزگار را بر وفق مراد خواهند گذراند که این نوع انتخاب باید در تمام جهان ملاک زندگی شود. ‌ای‌کاش ازاین‌پس صلح و آرامش را در سراسر این کره خاکی شاهد و ناظر باشیم.