«کورالاین»؛ تلفیق خلاقانه تئاتر، موسیقی و تصویر

کنسرت‌‌-نمایش «کورالاین» به‌کارگردانی «امیدرضا سپهری»؛ با نگاهی خلاقانه به مرز میان تئاتر، موسیقی و تصویر، این‌روزها یکی از متفاوت‌ترین اجراهای صحنه‌ای تهران به‌شمار می‌رود. این اثر که با الهام از رمان فانتزی Coraline نوشته «نیل گیمن» شکل گرفته، تلاش دارد مخاطب را به جهانی میان خیال و واقعیت ببرد؛ که در آن، موسیقیِ زنده، نور، صحنه و روایت، هم‌زمان پیش می‌روند و روایتگرِ داستانی روان‌شناسانه از ترس، شجاعت و کشف خویشتن‌اند. دراین‌اثر، موسیقیِ زنده نه‌تنها نقش پس‌زمینه‌ای تزئینی ندارد؛ بلکه موتورِ محرکِ روایت است. آهنگسازی، با ساختاری چندلایه و متأثر از فضاهای کودکانه و درعین‌حال وهم‌انگیز، مرز میان شادی و اضطراب را در هم می‌شکند. نوازندگان و خوانندگان گروه، با هماهنگیِ مثال‌زدنی، لحظات دراماتیک نمایش را همراهی؛ و انرژی اجرای زنده را به تماشاگر منتقل می‌کنند. ازسویی، طراحی صحنه و نورپردازی هوشمندانه اثر، با بهره از رنگ‌های سرد، سایه‌ها و ویدئوپروژکشن، فضایی رازآلود و پرتعلیق می‌سازد. «سپهری» در مقام کارگردان، با وجود محدودیت‌های فنی؛ توانسته از عناصر بصری بهره‌ای سینمایی ببرد و لایه‌های متعددی از خیال و واقعیت را درهم بیامیزد. بااین‌حال، در برخی لحظات، تکیه بیش‌ازحد بر جلوه‌های بصری، ریتم اجرای نمایشی را تاحدی از تعادل خارج می‌کند. در بخش بازیگری، بازیگر نقش «کورالاین» حضوری چشمگیر و باورپذیر دارد. او با ترکیبی از جسارت و لطافت، مسیر تحول شخصیت را از یک «کودک ناآگاه» تا یک «انسان شجاع و جست‌وجوگر» طی می‌کند. بازی سایر اعضای گروه نیز با وجود نقش‌های محدود، در هماهنگیِ کامل با میزانسن‌های موسیقایی و حرکتیِ کارگردان است. نکته برجسته در نمایش «کورالاین» نگاه روان‌شناسانه «سپهری» به مفهوم «کودک در برابر جهان بزرگ‌سالان» است. در پسِ ساختار فانتزی و موزیکال، اثری اجتماعی و تأمل‌برانگیز پنهان است که از تنهایی، نادیده‌گرفتن و میل انسان به «گریختن از واقعیت» سخن می‌گوید. «کورالاین» دراین‌روایت، نماینده نسلی‌ست که میان پذیرش واقعیت سخت زندگی و پناه‌بردن به دنیای مجازی و خیالی درنوسان است. درمجموع، کنسرت‌‌-نمایش «کرولاین» تجربه‌ای جسورانه و متفاوت در فضای تئاتر معاصر ایران است. «امیدرضا سپهری» با این اثر نشان می‌دهد که می‌توان از تلفیق موسیقی زنده، تئاتر و جلوه‌های بصری، زبانی تازه برای روایت خلق کرد؛ زبانی که در آن تصویر و صدا به‌اندازه کلام، «معنا» می‌سازند. «کورالاین» بیش‌ازآنکه صرفاً یک اجرای صحنه‌ای باشد، تلاشی‌ست برای «بازتعریف مرزهای هنر اجرا در ایران»؛ تجربه‌ای دیدنی و شنیدنی که مخاطب را به دنیایی پر از رمز و استعاره دعوت می‌کند.

رزیتا اسکوئی