کوچ 12‌هزار استاد در 10‌سال‌اخیر

فرار مغزها پدیده‌ای‌ست که از یک‌صد‌سال پیش، جهان با آن در ستیز بوده‌‌ است. درطول‌زمان ادامه داشته و دارد و پس از جنگ اول جهانی آن‌چنان شدت گرفته که تقریباً همه جهان هستی و عموم کشورها را در برگرفته است. تعدادی از این افراد که هجرتشان به‌صورت دسته‌‌جمعی روی‌ داده است، افراد عامه را دربرمی‌گیرند که برای زندگی بهتر، رنج غربت به‌خود می‌دهند؛ ازجمله افغان‌ها که با یک تغییر رژیم، بیش از 10‌میلیون‌نفر از مردم این‌کشور، فرار را برقرار ترجیح داده و جان خود را به‌خاطر مشکلات جانی و مالی، در دست گرفته، ساعت‌های متمادی با پای پیاده، کشورشان را ترک کرده و مسیر آینده خود را در کشورهای همسایه جستجو می‌کنند. در مواردی همچون جنگ نیز موردی بوده است که مهاجرت یا فرار را شکل داده که اغلب علی‌رغم میل باطنی ناچار به ترک دیار می‌شوند که این مهاجرت، ضرر آن‌چنانی برای کشورها ندارد؛ اما فرار نخبه‌ها موردی‌ست که می‌تواند آسیب ریشه‌ای به کشور و مردم برساند که دسته اخیر برای راحتی بیشتر یا برای آینده بهتر، ترک وطن می‌کنند که این گروه، به‌طور ریشه‌ای و صد‌درصد به کشور ما لطمه می‌زنند؛ چراکه کشور، دولت و جامعه، هزینه‌های سرسام‌آوری برای استادان به‌کار برده‌اند تا به مرتبه استادی افتخار کنند؛ بخصوص که در دوران تحصیلات متوسطه و دانشجویی آن‌قدر هزینه ازسوی دولت برای این طبقه آبرومند به‌کار رفته است که به‌سادگی ارزش‌گذاری نمی‌شود؛ بخصوص که تعدادی از این استادان حتی تعهد دادند که پس از پایان تحصیلات چند‌سالی را در کشور و دانشگاه‌های مختلف به تدریس مشغول شوند که بصوص بسیاری از اینان از مدرسان بسیار برجسته کشور بوده‌اند و بسیار نیکو بود که این‌قبیل دانشجویان قدیمی و مدرسان فعلی در دانشگاه‌های کشور ادامه خدمت می‌دادند تا در قبل دینی که کشور بر آنان داشته است، ادای دین می‌کردند. بادرنظر‌گرفتن این نکته که تعداد زیادی از این استادان موجود در تهران، هیچ‌گونه شهریه‌ای به دانشگاه‌ها پرداخت نمی‌کردند و حتی تعداد زیادی از آنان از کمک‌هزینه‌هایی هم برخوردار بوده‌اند؛ بنابراین شرط صواب بدین‌روال بود که این قبیل مدرسان، وظایف خود را درقبال خدمات دانشگاه‌ها که بی‌دریغ برای این‌عده هزینه کرده‌اند و همچنان ادامه می‌دهند، انجام دهند و ‌از حضور در دانشگاه‌ها وطنی با همه وجود استقبال کرده‌ و دین خود را به دانشجویان ادا کنند؛ چون به مصداق «چراغی که به منزل رواست به مسجد حرام است»؛ اما و به‌هرشکل مهاجرت دانشگاهیان ایران به اروپا و آمریکا در وهله اول و پس‌ازآن به شرق آسیا در مرحله دوم، آمار خوبی نیست که به‌گفته غلامرضا ظریفیان؛ معاون پیشین وزارت علوم، در 10‌سال اخیر حدود 12‌هزارنفر استاد، وطن را ترک کرده و به امید زندگی بهتر، وطن و حب وطن را کنار گذاشته‌اند و کشورهای دیگر را با امید بسان مدینه فاضله برگزیده‌اند و از خانه و کاشانه و بخصوص بستگان درجه اول خود، مانند پدر، مادر و برادران و خواهران خود دور شده‌اند و در خارج اقامت گزیده‌اند؛ بخصوص که در چهارسال اخیر حدود 60‌درصد از 12‌هزارنفر مهاجر را تشکیل داده‌اند.