نفتِ بشکه‌ای 100‌دلار در راه است

سال‌های زیادی‌ست که کشورهای تولیدکننده نفت نتوانسته‌اند انرژی را با قیمتی عادلانه در اختیار مصرف‌کنندگان جهانی قرار دهند؛ اما در یکی،دوماه‌اخیر که متأثر از وقایع جهانی، قیمت نفت افزایش پیدا کرده، سر‌و‌صدای کشورهای اروپایی و مصرف‌کننده تا آسمان هفتم رسیده است و این‌هم از عجایب روزگار به‌شمار می‌رود. مصرف‌کنندگان انرژی فریاد برآورده‌اند که ترقی قیمت نفت به بشکه‌ای 100‌دلار تورم‌زاست و به اقتصاد جهانی لطمه می‌زند. این گفتارها نیز آن‌قدر عجیب است که به‌قول قدیمی‌ها «آدم شاخ درمی‌آورد»؛ کسی هم نیست به اینان بگوید؛ شما که بیش از 50درصد اقتصاد جهانی را یدک می‌کشید، کدام کالای تولیدی خود را ارزان می‌فروشید که توقع دارید کشورهای نفت‌خیز انرژی خود را به ثمن بخس به شما بدهند. خوب است این‌قبیل کشورها اول به تصمیمات داخلی خود درباره قیمت‌گذاری کالاهای صادراتی نظری بیندازند تا به این باور برسند که رشد قیمت‌های آنان در این یکی،دوساله‌اخیر، بسیار نجومی بوده است. از همسایه شمالی خود شروع کنیم که در سال قبل کاغذ روزنامه را کیلویی 580‌دلار می‌فروخت؛ حال‌آنکه در سال 1400 و به‌ویژه این‌روزها هر کیلو کاغذ کاهی روزنامه را به بیش از 800‌دلار به‌فروش می‌رسانند یا کشورهای آسیایی چون اندونزی، چین، کره و برزیل، کاغذ تحریر را به دو‌برابر قیمت در هر کیلو افزایش داده‌اند یا درمورد برنج صادراتی خود را که تا سال گذشته برنج‌های تایلندی و هندی را با کیلویی 15000تومان به واردکنندگان ایرانی می‌دادند، این‌روزها به بیش از دوبرابر این قیمت به مصرف‌کنندگان ما تحمیل می‌کنند. خنده‌دار است که لوازم و وسایل یدکی و حتی وسایل خانگی که با قیمت‌های گزاف به جهان سوم و حتی خاورمیانه و کشورهای عربی نفت‌خیز خلیج همیشگی فارس صادر می‌شود، به نظر آنان تورم‌زا نیست؛ اما وقتی قیمت نفت افزایش پیدا می‌کند، همگی ناراحت شده و می‌گویند که به اقتصاد جهانی لطمه‌زده می‌شود. به‌هرروی اینک که کشورهای نفت‌خیز عضو در قالب اعضای اوپک در قدیم و با نام جدید هم‌اراده شده‌اند تا آن‌را گران‌تر بفروشند، امید می‌رود این‌مهم ممکن شود تا پس از سال‌ها، این ذخایر ارزنده که با هزینه‌های گزاف باید از دل خروارها خاک و سنگ و دریا اکتشاف و استخراج شود، به‌بهای حقیقی آن و با حفظ صواب در نوع فروش، عرضه شود. باید به این اتحاد و اتفاق نفتی‌ها تبریک گفته و از خداوند خوبی‌ها آرزو کنیم که در برابر توطئه‌های ابرقدرتان، این کشورها را مصون و محفوظ بدارد. از‌سوی‌دیگر؛ امیدواریم بعضی از تولیدکنندگان عربی، در زیر لوای این اتحاد، اجازه نیابند که این ذخایر زیرزمینی که باید صدها‌سال و در پی نسل‌ها همچنان برقرار باشد را در طبق اخلاص در اختیار غربی‌ها و کشورهای مصرف‌کننده قرار دهند. بدیهی‌ست؛ این اتفاق می‌تواند به‌عنوان تلنگری به کشورهای عمده مصرف‌کننده باشد و آنان را به هوش بیاورد تا در راه صادرات کالاهای خود، بیش‌از‌این نتوانند جهانیان را استثمار کنند؛ بنابراین، این راهکار می‌تواند همه جهانیان را به‌سوی انصاف بیشتر و عدم زیاده‌خواهی رهنمون کند تا کشورها با‌استفاده‌از حقوق مساوی و بدون تبعیض، درکنارهم به حیات خود ادامه دهند.