کد خبر:
292937
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۱ چهارشنبه ۲۶ بهمن -
07:01
سخن مدیرمسئول
جنگ آب در 10سالآینده
علیاکبر بهبهانی
خبر تلخ است و سنگین. اینبار نایبرئیس کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی، خبر میدهد که جنگ آب در کشور 10سال دیگر بهوقوع میپیوندد و چه خبری تلختر از اینکه خبر تلخ است، سنگین است و حتی سنگینتر از تلخیست ... که ملت سرفراز، بافرهنگ، متمدن و صدالبته متدین ایران، ممکن است روزی فرابرسد که برای آب، به جنگ هم بروند و شاید یک لیوان آب قابلشرب هم نایاب شود؛ که دراینصورت یعنی بر سر کشاورزی و کشت و زرع، بین انسانهای متمدن درگیری حادث شود که جای تأمل و تعمق بسیار خواهد داشت. با خواندن این یادداشت، شاید خوانندگانی از خود سؤال کنند بهچهعلت باید منتظر یک تراژدی بنشینیم تا 10سال دیگر حادث شود و انسانهای زیادی برای آب، به جنگ هم بیفتند یا ترک دیار کنند؟ دراینصورت باید به سؤالکنندگان پاسخ دهیم که ما و پیشینیان ما، نسل خوبی نبودهایم و آنچنان در مصرف و هدردادن آب اسراف کردیم تا چنین روزی را شاهد باشیم؛ اما آیا واقعاً مردم کشور مقصر صددرصدی کمآبی فعلی و در 10سال آینده، بیآبی بودهاند؟ آیا آنقدر آب را به هدر دادهایم که به این وضعیت افتادهایم یا اینکه ما از گذشتگان درس تعادل و میانهروی را در هدردادن آب نگرفتهایم و تا توانستهایم آب را مصرف کردهایم؟ اگر مصرف صرفاً برای رفع تشنگی بود، حداقل تا 100سال دیگر هم هیچ نشانهای از کمبود آب؛ این مایه حیات نمیدیدیم و نمیشنیدیم؛ اما پارهای از هموطنان فقط خود را میبینند؛ خود را میشناسند و با تمام وجود از آبی که باید قرنها ساری و جاری باشد، همهجور استفاده کردهایم. برای نمونه؛ ساعتها برای شستن حیاط، پارکینگ، جلو منزل و حتی در کارواش ماشین، آب را باز گذاشتهایم و درنهایت خودخواهی و بدون تعمق و تفکر، از این نعمت خدادادی، برای مصرف شخصی بهره جستهایم و لذا پس از سالهای زیاد هدردادن آب، این روزها در مجلس شورای اسلامی یا خانه ملت، اعلام میکنند که فقط تا 89روز آینده آب داریم و پسازآن باید غصه بخوریم و زانوی غم در بغل بگیریم که حتی آب برای کاشت و برداشت سبزی هم آب کافی وجود نخواهد داشت؛ لذا وقتی ازسوی نایبرئیس کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی باخبر میشویم که جنگ آینده جنگ بین کشورها و افراد درون کشور که از قبایل و تیرههای مختلفی تشکیل شدهاند، صرفاً بر سر آب خواهد بود، چه خبر غمانگیزیست که باید به خودمان بگوییم: خودکرده را تدبیر نیست! یعنی وقتی خود مسبب و مقصر این وضعیت هستیم، اینک و در آینده علیرغم میل باطنی با همدیگر درگیر خواهیم شد و این مصرف زیاد طی دودههاخیر که متأسفانه دوران خشکسالی کشورمان هم بوده است و بازهم با کمال تأسف ادامهدار خواهد بود، آنهم مزید بر علت شده است که بهقول دوستان شاعر؛ «گل بود و به سبزه نیز آراسته شد»! پس تنها راهی که باقی مانده است، با درنظر گرفتن خشکسالیهای پیشرو، ایناستکه باید از کاشت در کشاورزی به مقدار زیادی بکاهیم تا این آب بتواند لااقل رفع تشنگی ما را در آینده موجب شود. حتی برنج، گندم و پارهای از میوههایی که آبخور بسیار هستند، کشت نشوند و تا حد ممکن برای سایر محصولات نیز از سیستمهای پیشرفته برای کشت استفاده کنیم و بازهم باید یادآور شویم که به عقاید و نظرات زیستشناسان، اقلیمشناسان و کارشناسان کشاورزی و آب و منابع طبیعی، باید توجه ویژه داشت تا مرگ پارهای از استانهای کشور بهخاطر بیآبی، چندسالی به تأخیر بیفتد.