روایت The New York Times و The Guardian از روزهایی‌که تماشای بمباران غزه، تفریح اسرائیلی‌ها بود!

درحالی‌که رسانه‌های جهان، بر سبیلِ عادتِ استانداردهای دوگانه‌شان، بر طبل مظلوم‌نماییِ اسرائیل می‌کوبند و بی‌اشاره‌به تلفات سنگین فلسطینی‌ها، نه‌تنها با روایت‌‌سازی‌هایشان، واقعیات در اصل و حواشیِ «طوفان الاقصی» را جعل می‌کنند؛ بلکه حتی سابقه 75ساله غارت، تجاوز و کشتاری را که مردم فلسطین متحمل شده‌اند، نادیده گرفته و دست به تطهیرِ جنایات صهیونیست‌ها زده‌اند. ماجرایِ وارونه‌نمایی در پروپاگاندایِ غرب، اتفاق عجیب و نامنتظره‌ای نیست؛ درهمین‌ایام نیز که صحنه‌های خونین «غزه»، در مرحله دروازه‌بانیِ خبرِ مجموعه‌های اطلاع‌رسان بزرگ دنیا فیلتر شده و تنها به آنچه درپیِ حملاتِ حماس به اراضیِ اشغالی رخ می‌دهد، پرداخته می‌شود؛ شاهد بوده‌ایم چگونه چندبار ادعاهای دروغینِ همین منابع ‌آگاه، ازسویِ خودشان تکذیب شده و اگرچه این شیطنتِ رسانه‌‌ای، یک بازیِ تخریبی و روانیِ قدیمی‌ست؛ اما ذاتِ پلیدِ این مراکز خبری را به‌خوبی نمایان می‌سازد. درگیرودار تلاش اربابانِ جراید به‌جهتِ شُستنِ خون از دستانِ اشغالگران، دو گزارشی را بازخوانی می‌کنیم که روزگاری نه‌چندان‌دور ازسویِ دو منبع همیشه ظاهراً موثق در عرصه خبررسانیِ بین‌الملل (گاردین و نیویورک‌تایمز) منتشر شده‌اند و تصویری بدون ‌روتوش از شهرک‌نشین‌هایی را به‌نمایش می‌گذارند که این‌روزها در اخبارِ جهت‌دار، «بی‌گناه» جا زده شده و از آن‌ها به‌عنوانِ «قربانیان حملاتِ تروریستی!» یاد می‌شود.

«هریت شروود» که این‌روزها در حوزه فرهنگ‌وهنر برای نشریه «گاردین» می‌نویسد؛ روزگاری خبرنگارِ این رسانه در «اورشلیم» و سردبیرِ بخش اخبار خارجیِ آن بود. او گزارشِ خود با تیترِ «اسرائیلی‌ها در تپه‌ها جمع می‌شوند تا وقتی ارتش، بمب‌ها را روی غزه می‌اندازد، تماشا و تشویق کنند!» به‌تاریخِ 20 جولایِ 2014 را چنین آغاز می‌‌کند: «هم‌زمان با افزایش تلفات فلسطینی‌ها در تهاجم جاری، مردم در پس‌زمینه انفجارها نوشیدنی می‌نوشند، اسنک می‌خورند و برای انداختنِ سلفی، ژست می‌گیرند». او آنچه آن‌روزها در «سدروت» که حالا به‌خاطرِ عملیاتِ گردان‌های قسام و تخلیه‌اش از شهرک‌نشینان، نامش روی زبان‌ها افتاده را چنین شرح می‌دهد: «با شروع غرق‌شدن خورشید بر فراز دریای مدیترانه، گروه‌هایی از اسرائیلی‌ها هرروز عصر، بر فراز تپه‌های نزدیک به مرز غزه، برای شادی جمع می‌شوند؛ و درست وقتی بمب‌ها بر سر مردم منطقه می‌بارد و جهنمی چند‌مایل‌دورتر از آن‌ها می‌سازند، سوت می‌زنند. مبل‌های کهنه، چهارپایه‌هایی که روزگاری در دورهمی‌های بیرون‌ازخانه استفاده می‌شدند، صندلی‌های به‌جامانده‌ از خودروهایِ اسقاطی و جعبه‌هایِ چوبیِ واژگون، جایگاهی برای تماشاچیانی شده‌اند که شاهد رنج و مرگ دیگران‌اند. در بالای تپه، تابی به شاخه‌های یک درخت کاج بسته‌اند که برای بعضی از تماشاگران، امکان راحتی فراهم می‌کند تا به‌آرامی در نسیم تاب بخورند و از چشم‌اندازِ دردناکِ پیش‌رو لذت ببرند. برخی‌ها حتی بطری‌های آبجو یا نوشابه و تنقلات با خود ‌آورده‌اند. گروهی از مردان، دُور یک قلیان جمع شده‌اند. تقریباً همه‌شان، گوشی‌های هوشمندِ‌ خود را بالا نگه داشته‌اند تا انفجارها را ضبط کنند یا هنگام گرفتنِ تصاویرِ سلفی در پس‌زمینه‌ای از دودِ سیاه، پوزخند بزنند و شاید شستشان را نیز بالا برده و به این اتفاق، لایک بدهند!» او درادامه آورده است: «علیرغم گزارش‌هایی مبنی‌براینکه میلیون‌ها اسرائیلی در وحشتِ موشک‌های حماس زندگی می‌کنند؛ اما این ناظرانِ جنگ در بالای تپه‌های مجاورِ غزه (که طبق ادعاها باید در بُردِ ابتدایی‌ترین موشک‌ها قرار گیرند)، نه‌تنها از تفریحِ خود دست نمی‌کشند؛ بلکه بعضی‌‌ازآن‌ها، بچه‌هایشان را نیز می‌آورند! در شهر مرزیِ سدروت، خانواده‌ای در بالکنی که پرچم‌های اسرائیل و تیپ 1 جولانی (تیپ پیاده‌نظام نیروی زمینی اسرائیل) را از آن آویخته‌اند، برای تماشا جمع می‌شوند؛ خانه‌ای با این‌چنین منظره جنگی، احتمالاً این‌روزها قیمت بالاتری نیز دارد! با فرارسیدن غروب، هیجان‌ها افزایش می‌یابد؛ به‌این‌امیدکه شبه‌نظامیان حماس پس از افطار روزه رمضان، دست به تلافی بزند و ارتش اسرائیل، باقدرت پاسخشان را بدهد. صدای شلیک و متعاقباً صدای انفجار بمب؛ و درادامه، دودی که آسمان را سیاه می‌کند، فریادِ تأیید تماشاگران و استقبال آن‌ها را درپی دارد. یکی از تماشاگرانِ قدرشناسِ این حمله اسرائیل می‌گوید: چقدر زیبا! شیمریت پرتز (19‌ساله) با دوست‌پسرش (رَز ساسون؛ سربازی که در مرخصی بسر می‌برد) آمده که تماشاگر باشد؛ درحالی‌که تفنگشان از شانه‌هایشان آویزان است. او می‌گوید که ما آمده‌ایم بمباران را بررسی کنیم! و می‌افزاید؛ این، چهارمین بازدید آن‌ها از بالای تپه است. آن‌ها قصد دارند چند‌ساعتی بمانند؛ زیرا ماجرا جالب است! این زوج حتی کوله‌پشتیِ ‌خود را از بطری‌های آب و کیسه‌های چیپس پُر کرده‌اند. او می‌گوید که نگران غیرنظامیانِ فلسطینی که در بمباران گرفتار شده‌اند، نیست. ساسون اما نگاه عجیب‌تری دارد؛ با نظر پرتز مخالف است؛ درعین‌حال آرزو می‌کند ‌کاش با هم‌رزمانش آن‌سوی مرز غزه بود! او می‌گوید که دوست دارم به کشورم و به سربازهایمان کمک کنم! باتوجه‌به چنین تفریحِ دراماتیکی، اکیپ‌های رسانه‌ایِ متعدد برای پوشش خبری، به این‌منطقه می‌آیند. بالای تپه اما صحنه زشتی رخ می‌دهد: گروهی از مردان اسرائیلی، یک عکاس را تهدید و او را به چپ‌بودن متهم می‌کنند. آن‌ها به خبرنگاران درباره انتشار گزارش‌ها‌ هشدار می‌دهند و تهدیدشان، تشویق دسته‌جمعیِ دیگری را ازسویِ همراهانشان به‌دنبال دارد».
در 14 جولای 2014 «نیویورک‌تایمز» نیز ستون‌نویسِ این ‌روزنامه به‌نامِ «رابرت مک‌کی» طیِ گزارشی مشابه با تیتر «اسرائیلی‌ها؛ تماشاچیان بمباران غزه از روی صندلی‌های ردیف جلو!»، می‌‌نویسد: «در چهارشنبه‌شب گذشته، خبرنگار یک روزنامه دانمارکی، عکسی را با گوشیِ آیفونِ‌ خود، از 12 ساکنِ سدروت بر فراز تپه‌ای خارج از ‌شهر ثبت کرد که نشان می‌داد چگونه از روی صندلی‌های پلاستیکی، ارتش خود را هنگام بمباران غزه تشویق می‌کردند و هم‌زمان ذرت بوداده و غذا می‌خوردند». او درادامه نوشته: «آلن سورنسن؛ خبرنگار کهنه‌کار خاورمیانه برای نشریه آنلاینِ Kristeligt Dagblad این تصویر را در توئیتر آپلود و این صحنه وحشتناک را به‌شکلی طعنه‌آمیز، سینمای سدروت! توصیف ‌کرد». گزارش «نیویورک‌تایمز» این‌گونه ادامه می‌یابد: «تصویر تماشاگران اسرائیلیِ، بعد از ساعت 21 گرفته شده. گزارشگر رادیو همان‌زمان از حمله موفقیت‌آمیزِ ارتش اسرائیل خبر داد که طیِ آن، حداقل هشت‌نفر از فلسطینیان که در صحنه‌ای مشابه؛‌ اما به‌شدت متفاوت ازنظرِ ماهیت (مشغولِ استراحت بعد از انجامِ فعالیت روزانه بودند) روی صندلی‌های پلاستیکیِ مشابه در یک کافه ساحلی در غزه کشته شدند؛‌ در شبی که دیدار نیمه‌نهایی جام‌جهانی بین آرژانتین و هلند پخش می‌شد. وقتی تصویر اسرائیلی‌هایِ درحال‌تفریح از بمباران غزه، در شبکه اجتماعی طنین‌انداز و بیش از 100هزاربار به‌اشتراک گذاشته شد، خبرنگارِ‌ مذکور طیِ مصاحبه تلفنی از اسرائیل گفت که ‌این‌موضوع چیز جدیدی نیست!» گزارش «نیویورک‌تایمز» نیز بااشاره‌به‌اینکه صحنه‌های مشابهی از تماشاگران اسرائیلی که در ارتفاعات بالای غزه جمع می‌شوند تا شاهد ویرانیِ زندگیِ فلسطینیان باشند، در مقالاتی از مثلاً «تایمز لندن» و ... به‌چاپ رسیده؛ عنوان کرده که شبکه TV2 این تصاویر را در یک برنامه تلویزیونی به‌سالِ 2009 درباره «عملیات سرب گداخته» نیز مستند کرده؛ اشاره آن، به نبرد اسرائیل و حماس در غزه است که از ۲۷ دسامبر ۲۰۰۸ تا ۱۷ ژانویه ۲۰۰۹ به‌طول انجامید و در میان اعراب، با نام «کشتار غزه» معروف است؛ از‌آنجایی‌‌که اولین‌روزِ نبرد، با بیشترین شمار شهدا و زخمی‌های فلسطینی در یک‌روز از سال ۱۹۴۸ تاآن‌زمان پایان یافت. این‌روز در میان بخشی از عرب‌ها به «شنبه سیاه» معروف شده است. عملیات انتقام‌جویانه اخیر حماس که «شنبه سیاه اسرائیل» را رقم زد، تلنگر خوبی‌ست برای اذهانی که در فراموشیِ قساوتِ صهیونیست‌ها گوی سبقت را از هم ربوده‌اند. «باراک اوباما» که او نیز حمایتِ قاطع و علنیِ خود را از رژیم اشغالگر و رفتارهای ضدانسانیِ ‌‌آن‌ها اعلام کرده، یکی از روزهای سال 2008؛ وقتی نامزد ریاست‌جمهوری بود و به‌عنوانِ سناتور، از سدروت بازدید می‌کرد، به «شهروندان شجاعِ» آنجا سلام نظامی داد. اسرائیلی‌ها یک تی‌شرت به او اهدا کردند که رویش نوشته بود I Love Sderot و تصویری از قلبی سوراخ‌شده با موشک نیز بر آن نقش بسته بود! برخی از پارتیزان‌های اسرائیل، درآن‌زمان در توئیتر، گزارشگر دانمارکی را به ارائه «تصویری ساختگی» متهم کردند؛ اما همان صحنه از زوایای مختلف، در تصاویر ارائه‌شده ازسویِ چند روزنامه‌نگار دیگر نیز ثبت شد. «نیکلای کراک» (همکار سورنسن) یکی از شاهدانِ عینی بود؛ که تائید کرد: «تپه، به چیزی‌ بیش از ردیف اول یک سالن تئاتر، تبدیل شده و نمایی مستقیم از بمبارانِ نوار غزه ارائه می‌دهد. مردم صندلی‌های کمپینگ و مبل‌هایی را به بالای تپه کشیده‌اند. چندنفر با کیسه‌ پاپ‌کورن نشسته‌اند؛ درحالی‌که سایرین قلیان می‌کشند و با شادی صحبت می‌کنند! هنگامی‌که بمب‌ها به اهداف اصابت می‌کند، صدای هورا تپه را می‌لرزاند!» به‌گفته «سورنسن»؛ تحریک افراطی به خشونت ازسوی گروه‌های راست اسرائیلی، بی‌سابقه بوده و پیش‌ازاین،‌ مشابهش را کمتر دیده است. درآن‌روز، گزارش او با مطلبی از «دیوید شین» (وبلاگ‌نویس اسرائیلی) هم‌زمان شد که اعلام کرد؛ شهرک‌نشینان فراخوان‌هایی برای کشتن اعراب داده‌اند و حتی خواسته‌اند «یهودیان مخالف بمباران غزه» را نیز به آنجا فرستاده و همراهِ فلسطینی‌ها نابودشان کنند!

مصطفی رفعت