وطن‌فروشی چیست؟

در دوهفته‌ای که از مسابقات نهایی فوتبال باشگاهی جهان می‌گذرد، علیرضا فغانی؛ داور برجسته ایرانی افتخار داوری مسابقه نهایی در سطح جهان را دارا بود. هنوز پیرامون حضور او در این مسابقه با لباس داوری که بر طبق مقررات بین‌المللی باید مطیع قوانین جهانی باشد، حرف‌وحدیث‌هایی شنیده می‌شود. همان‌طوری‌که در صحنه پایان مسابقه بر طبق معمول باید قهرمان و نایب‌قهرمان و داوران مسابقه در زمان توزیع جوایز حضور داشته باشند، این داور شایسته ایرانی، باید و اجبار داشت که در پایان مسابقه نیز حاضر باشد تا مدال افتخار را از اینفانتینو؛ رئیس فدراسیون جهانی فوتبال را دریافت کند و او همان کاری را کرد که قانون به او تکلیف کرده است؛ همان‌طوری‌که در عالم سیاست هم کشورها باید قوانین را رعایت کنند و اگر فردی در لباس رئیس‌جمهوری یا نخست‌وزیر یا امپراتور در صحنه بین‌المللی نشست سازمان ملل متحد، شرکت می‌کند به ‌هنگام حضور او نمایندگان کشورها حق ندارند که نسبت به سخنران رفتاری غیرعادی، غیرمعمول و خارج‌از‌قانون انجام دهند. در مسابقات ورزشی هم مسئولین ورزش باید فعالانه حضور پیدا کنند که به‌طورمثال باید بگویم، ورزشکاران کشور ما در مسابقات جهانی و بین‌المللی ناگزیرند که با ورزشکاران کشورهای دیگر مسابقه بدهند. تنها در یک مورد آن‌هم مسابقات انفرادی بر طبق قوانین داخلی ایران، ورزشکاران ایرانی با دلایل مختلف فقط با ورزشکاران رژیم صهیونیستی مسابقه نمی‌دهند؛ تاجایی‌که حتی در یک مورد، در رشته ورزشی جودو و ووشو، کشور ما به‌علت عدم انجام مسابقه با اسرائیلیان، مدت چهارسال از حضور در مسابقات جهانی منع شده است. اگر قدم‌زدن‌های ظریف؛ وزیر امور خارجه اسبق با جان کری؛ وزیر امور خارجه آمریکا در کنار ساحل را به‌یاد بیاوریم که در تمام ابعاد جهانی به تصویر کشیده است، باید از خود بپرسیم که به‌چه‌علت او نمی‌توانست از شرکت در مذاکرات با حضور 1+5 خودداری کند و آب از آب تکان نخورد و ظریف هم ‌وطن‌فروش نشد و به خیر هم گذشت؛ اما در صحنه ورزش چه شده است که شخصی در ایران به درجه‌ای از شایستگی جهانی می‌رسد که داوری بزرگ‌ترین مسابقه فوتبال در سطح جهان را قضاوت کند و برگ زرینی در تاریخ ورزش است و به‌چه‌علت فدراسیون فوتبال و چندنفری از داوران فوتبال که هم‌دوره فغانی بوده‌اند اما نتوانسته‌اند افتخارات او را کسب کنند، غرایز شخصی را وارد ورزش می‌کنند؟ متأسفانه خودزنی و حسادت، همچون خوره به جان ورزش‌های ما افتاده است و به‌محض اینکه اتفاقی از این نوع حادث می‌شود، برخی سر از پا نمی‌شناسند، امواجی عمیق ایجاد می‌کنند و خود در آن امواج شنا می‌کنند! داستان فغانی از آن دست است. حال اگر بپذیریم که به فرض محال او می‌توانست شرکت نکند و عطای مدال افتخار را به لقایش می‌بخشید و خود را در برابر امواج سهمگین دنیای فوتبال قرار می‌داد، داستان به‌چه‌صورتی ادامه می‌یافت. اگر به‌نام یک ایرانی در صف دریافت مدال نمی‌ایستاد و به رئیس فدراسیون جهانی و ترامپ دست نمی‌داد، آیا فدراسیون بین‌المللی فوتبال تکلیفش با فوتبال ما چه بود؟ به‌یقین مورد تنبیه شدید فیفا قرار می‌گرفتیم و ضربه سختی بر فوتبال ما وارد می‌شد؛ یعنی 40 تا 50‌میلیون نوجوان و جوان و میانسال ایرانی، از ورزش محبوب خود محروم می‌شدند. حال اگر درنظر بگیریم که فغانی ازسوی فدراسیون فوتبال استرالیا به فیفا معرفی‌شده باشد و به‌گفته بعضی‌ها پناهنده باشد که در کنار ترامپ ایستادن و حتی دست‌دادن با ترامپ، بلامانع است؛ چراکه یک ایرانی این‌چنین نکرده است بلکه یک تبعه استرالیا مرتکب چنین رفتاری شده است که بسیار عادی‌ست و نیاز به این‌همه غوغا‌سالاری ندارد.